Ja! We gaan op reis

Nieuwe Weblog!

We zijn ruim een maand weer thuis op onze woonboot in Nederland. Ik mis het schrijven aan de weblog en verschillende mensen gaven aan de verhalen en filmpjes te missen. Nu is de dagelijkse praktijk niet zo exotisch als door de wereld reizen, maar ik heb besloten om met een nieuwe weblog te blijven verhalen over ons wel en wee.Misschien eens met een filmpje of wat foto’s. Mocht je de weblog willen volgen, meld je dan zelf even aan dan weet ik zeker dat je geen ongewenste mail van mij krijgt. Wil je het niet meer volgen stuur me even een mailtje dan haal ik je uit de lijst.

http://welaweb.reismee.nl/

Onder Blijf op de hoogte (in de rechterkolom) kun je je email adres achterlaten en dan krijg je een melding als er iets nieuws op staat.

groet,

Marihuela

De Reis na de Reis

De Reis na de Reis

We zijn ruim een maand weer thuis op onze woonboot in Nederland. Ik mis het schrijven aan de weblog en verschillende mensen gaven aan de verhalen en filmpjes te missen. Nu is de dagelijkse praktijk niet zo exotisch als door de wereld reizen, maar ik heb besloten om met een nieuwe weblog te blijven verhalen over ons wel en wee.Misschien eens met een filmpje of wat foto’s. Mocht je de weblog willen volgen, meld je dan zelf even aan dan weet ik zeker dat je geen ongewenste mail van mij krijgt. Wil je het niet meer volgen stuur me even een mailtje dan haal ik je uit de lijst.

http://welaweb.reismee.nl/

Onder Blijf op de hoogte (in de rechterkolom) kun je je email adres achterlaten en dan krijg je een melding als er iets nieuws op staat.

Hoe is het nu?

Thuiskomen is een tocht op zich en ingewikkelder dan verwacht. Ik had me voorgesteld dat het leven in razend tempo weer aan ons zou aandienen en dat ik met opgestroopte mouwen aan de slag zou gaan. De reis was een sprookje en nu weer terug naar de realiteit. Dat ik de reis zou integreren in mijn gewone bestaan leek me een illusie. En zo het geschiedde. Deze maand gooide ik de vele trainingen, voorstellingen, massaworkshops, sales-/ontwikkel- /voorbereidende- gesprekken en offertes eruit alsof ik nooit ben weggeweest. Elke seconde effectief. Bellend in de auto, skypend vergaderen, zoveel mails per minuut via Iphone of laptop. Thuis waren we terecht gekomen in een gigantische Schoon Schip actie. Er werd van alles gereorganiseerd. Marktplaats kwam vol met allemaal spullen. Weg ermee, niet meer nodig! De bank kon ik nu echt niet meer verdragen dus die staat nu te stralen bij Karin en Zora en linthe (en Borre) thuis en ik ben blij met de nieuwe donkergrijze bank die groter is maar kleiner lijkt. Rust brengen in huis. Een nieuwe fotowand met canvasschilderijtjes van de reis. En toen over naar de tuin. In de weer met de hogedrukspuit en Rein is nog druk met het schuren en beitsen van de tuintafel etc. Hier en daar zagen we familie en vrienden, maar we hebben nog moeite met het plannen van afspraken. Een intense behoefte in alle acties om eilanden met niets te hebben. Met ongeplande tijd. Er is weer veel verplichting. School, werk, tandarts, korfbal, zwemles. Er zijn weer mensen jarig en die verdienen een cadeautje. Ongelooflijk veel ontmoetingen op een dag met ouders en juffen op school, vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, collega’s, klanten, buren, twitter, facebook. Er zijn mensen waar we ons zorgen om maken die dreigende onderzoeken moeten ondergaan met enge uitslagen. Het lukte ons niet om alle voicemails weer terug te bellen. En dan heb ik nog geen sportschool van binnen gezien. Wanneer in vredesnaam? Na maanden met z’n drieën met geen enkele verplichting zijn we al die informatie niet meer gewend. Ik werd erdoor overrompeld. Lenja had na een eerste geweldige schooldag moeite om weer in het schoolsysteem te komen. Ook waren in haar afwezigheid de vriendengroepjes gevormd. En haar onverschrokken terugkomst paste niet geheel in de pikorde van de oudste kleuters. Sowieso is samenspelen weer even wennen. En je vinger opsteken voor je spreekt. Er is weer Pasen en het Thema Boerderij vraagt moeders om te rijden en wie haalt en brengt Lenja? Ik sta nog in de file! Er zijn tienminuten gespreken en profielkeuzes te maken (vakken pakket Zora) en de schoenen moeten naar de schoenmaker, de broodtrommeltjes gevuld. De boten weer geverfd en in het water en schoongemaakt. De bootjes zijn de grootste zege. Met een koelbox vol lekkers zitten we net als in de camper en zien het landschap voorbij glijden en we ontspannen, want we hoeven nergens heen en hoeven niks te doen. En hoewel we deze realiteit allemaal zonder blikken of blozen weer doen knaagt de reis nog na in mij. Een heimwee naar de eenvoud, rust en het simpele genieten. En ik weet nog niet hoe, maar ik ga toch proberen om de reis te integreren in mijn huidige bestaan. En ineens kwam daardoor een idee voor een boek en in gestolen momenten ben ik daarmee bezig.

Het gezin is nog net zo hecht als in de camper. We kletsen dwars door de t.v.beelden heen met elkaar. Laatst kwam Lenja de badkamer in toen Rein aan het douchen was en ik op de rand van het bad m’n ideeën voor m’n boek aan het vertellen was: “Ik weet wel dat jullie geen ruzie hebben, maar jullie stemmen klinken zo”. Altijd als Rein en ik gepassioneerd vertellen (in in de verste verte geen ruzie of ergernis hebben) klinkt het in haar oren net wat te druk denk ik.

Met Maranza is het intens. Zowel het vliegwiel aanslingeren, als de intensiteit van opdrachten als de intense reorganisatie waar we in zitten. Maar ik ben er blij mee. We bouwen aan een steeds heldere organisatie.

De Paastak is weer opgeruimd en de verjaardag van de Koningin is gevierd (klik op de link hiernaast om het filmpje te zien)http://www.youtube.com/watch?v=vbQ_qf_vj2s&feature=email. Ik wil de hele tijd een lange vakantie in Thailand boeken in de winter, maar we gaan eerst de centjes verdienen voor we ze weer uitgeven.

De reis heeft me ongemerkt veranderd. Pas bij thuiskomst openbaarde dat zich en ik ben erg benieuwd welke keuzes ik de komende tijd ga maken om de reis wel degelijk te integreren in m’n Hollandse bestaan.

Liefs

Marihuela

Home

Home

Het is buiten een beetje mistig en de takken zijn nog kaal, maar als ik goed kijk zie ik de knoppen al zitten. We zijn weer Thuis. Door de jetleg waren Lenja en ik om 03.00 klaarwakker. Na warme melk drinken en even t.v. kijken is Lenja weer netjes in slaap gevallen. Ik daarentegen ben van lieverlee maar een filmpje gaan maken. Nu we echt thuis zijn en alles tot op het allerlaatste moment fantastisch is verlopen durf ik te zeggen: Dit was een van de beste ervaringen uit mijn leven.

Het was een goed idee om een auto te huren en een rondje Bali te doen. We hebben genoten van de rijstvelden en door al die dorpjes heenrijden. Het noordeilandelijke Lovina was vakantie. Luieren en genieten. Op een vroege ochtend (05.30) stapten we een smal vissersbootje in en voeren de zee op om dolfijnen te gaan zien. Hoe meer de zon opkwam, hoe meer bootjes met toeristen we op zee zagen verschijnen. Dolfijnen daarentegen lieten zich die dag maar in kleine groepjes heel kort zien. Maar ach, de zon op zien gaan is ook heel mooi. Op de terug weg zagen we het water een beetje glinsteren zoals voordat de dolfijnen zich laten zien. We tuurden naar de plek in de hoop nog wat dolfijnen te zien. Plotseling springt er een reusachtige Orka het water uit. We wisten niet wat we zagen! Wat een spectaculair en indrukwekkend gezicht! Ook gingen we nog even voor het verwennen. Allemaal naar de kapper (Lenja wilde weer vlechtjes!), massage en nagels lakken. We hebben lekker gegeten, maar zo goddelijk als in Thailand werd het niet.

We gingen verder door de bergen weer naar beneden naar de oost kust. In een surfersdorp huurden we een kast van een huis, voor de prijs van een kamer, met uitzicht op zee. En de laatste twee nachtjes waren we weer in Kuta. Lenja was blij haar grote vriend Renato weer te zien en liet hem zien dat ze ondertussen zonder bandjes in het diepe had leren zwemmen. Al gaat onder water zwemmen een stuk makkelijker dan je hoofd boven water houden. We speelden eindeloos Ariel die gevaarlijke avonturen beleefd en Renato vond het prima om Neptunes te spelen. We brachten en haalden de was en spraken over naar huis gaan.

En toen was het ineens zo ver. Uitgezwaaid door Renato en Tiny van Het Mirakel van Bakkum (even sluipreclame hihi) begon de lange reis naar huis. Zes uur wachten op Singapore vliegveld, overstappen op Heathrow. Maar we zijn met 12 vluchten ervaren reizigers geworden. Lenja deed het weer buitengewoon goed. Pop moest steeds door de scanner. Reinoud vertelde verhaaltjes op lange wachtmomenten en ik had een goed boek. Reinoud offerde zich op door in het gigantische vliegtuig op zoek te gaan naar een lege stoel om zo tussen twee reuzen terecht te komen. Dus kon Lenja van de drie stoelen er tweeëneenhalf gebruiken om wijd uitgespreid in slaap te vallen om 01.00 ’s nachts (tot die tijd heeft ze dus moeiteloos en zonder een moment van wanklank al vanaf de ochtend gereisd!) Papa en mama lukte het niet om te slapen tijdens de 14 urige reis van Singapore naar Heathrow. Mama en Lenja speelden hun favoriete spelletje: Bijna-de-verkeerde-koffer-van-de-band-pakken en wederom geen vertragingen of verdwenen koffers. Reinoud heeft een ski rugzakje en daarin zit een waterzak met slangetje om te drinken. Pas in Nieuw Zeeland is hij een keer betrapt dat daar een liter water in zat die talloze keren door alle controles kwam. Reinoud moest eerst zelf een slokje drinken, voordat het werd weggegooid. Daarna hebben we ons netjes gedragen en geen water meer gesmokkeld. Dus ook nu mochten we in een keer door de douane. En daar zagen we onze lieve schatten al voor het raam staan wachten. Wat een warmte en liefde door de glazen ruit. Een grote ballon van m’n zusje I love you this much. Neefje Dylan die zelfs een dagje school opofferde waar hij zo enthousiast naartoe gaat. Zijn eerste woorden tegen zijn nichtje Lenja waren dan ook: Lenja ik ben nu vier en ik ga naar school! Een grote verandering natuurlijk die in de afgelopen maanden heeft plaatsgevonden. Wat was het heerlijk om iedereen te zien staan. Stralende Zora en Linthe die helemaal zelfstandig vanuit Den Haag en Delft naar Schiphol waren gekomen. Onze ouders, terwijl (oh…)pa net een vervelend onderzoek in het ziekenhuis achter de rug had. M’n zussen en m’n oudste nichtje en jongste nichtje en notabene Marieke stonden ons zo warm welkom te heten. Werk afgezegd, school geskipt. Al die moeite. Na een drankje was daar weer de luxe van een taxibusje. Zora en Linthe gingen mee naar de boot waar we in de ene verrassing na de andere vielen. Kaarten, bloemen, cadeau’s. De dozen waren al gebracht uit de opslag, de koelkast stond vol lekkers en de auto van Reinoud die al jaren niet meer van binnen is schoongemaakt stond te blinken in de lentezon. Ik vermoed dat het dankzij de ranzige auto is waarom wij de hele reis geen last hebben gehad van maag darm problemen. We zijn immuun geworden. En dan de heerlijkheid van een echt schoon en opgeruimd huis! Als er geen prachtige gezinsfoto op de koelkast had gehangen zou ik niet hebben geloofd dat hier de afgelopen maanden een gezin met twee kleine kinderen heeft gewoond. En ook m’n autootje pico bello. Wat ontzettend fijn allemaal. Puur op adrenaline (ruim dertig uur niet geslapen wel gereisd) begonnen we na uitgebreid gekletst en geknuffeld te hebben met Zora en Linthe aan de eerste dozen. De meiden speelden eerst met Lenja (Zora haalde de zijwieltjes van Lenja’s fiets zodat Lenja ook hier kon oefenen met fietsen zonder zijwieltjes) en begonnen daarna mij te helpen met dozen uitruimen tot Reinoud ze om 17.00 wegbracht. Hij moest even de neiging onderdrukken om niet links te gaan rijden of de rotonde verkeerd op te rijden na maanden links rijden. En ook al is de woonkamer inmiddels dozen vrij we zijn er nog lang niet. Nog driekwart dozen te gaan. Lenja stelde Pop voor aan Poppe Lieske en Poppe Jongen en is haar speelgoed aan het herontdekken met een grotere waardering dan ooit. Om 18.00 begon het te tollen. We brachten samen Lenja naar haar eigen bedje en ik haalde om 19.00 nog net m’n eigen bed.

We starten vandaag rustig op. Uitgebreid ontbijten en doos voor doos komen we langzaam thuis. We zijn vierenhalve maand grotendeels met z’n drietjes geweest. We hebben bijna elke avond in dezelfde ruimte geslapen. Lenja gaat waarschijnlijk vrijdag weer naar school en vrijdag zit ik bij m’n eerste klantgesprek. April is al weer flink volgelopen met werk. Maar nu nog even knus op onze woonboot. De wijde wereld van het thuiszijn gaan we over een paar dagen wel weer in.

Dank lieve lezers en kijkers voor het volgen van onze avonturen via de weblog. Jullie betrokkenheid is hartverwarmend.

We zijn weer thuis.

Liefs,

Reinoud

Marihuela

Zora

Linthe

Lenja

En

Pop

Van Aardbeving tot Tsunami waarschuwing

Van Aardbeving tot Tsunamie waarschuwing

In de buurt van Wanaka bleven we een paar dagen aan het prachtige LakeH … (Dat is echt vervelend en heb ik al een paar keer gehad. Dan zijn we in het volgende land en hebben we alle kaarten en gidsen achtergelaten en weet ik de plaatsnamen niet meer….) We gingen naar het puzzelmuseum, wandelden en trotseerden per fiets de heuvels met tegenwind. Er zijn veel fietsers in Nieuw Zeeland. Soms best link, want er zijn geen fietspaden. Na ons ritje hadden we een hernieuwd respect voor de fietsers gekregen. Het is echt zwaar die bergen te befietsen. Ondanks talloze spuitbussen en smeersels werden we lek geprikt door de Sandflies en we kregen het koud. Nog steeds geen regen, maar het koelde af en we gebruikten het kleine kacheltje. Langzaam trokken we verder naar boven, richting Christchurch waar we zouden vliegen. We zagen ongelooflijk mooie en bevreemdende landschappen, ik kan het niet onder woorden brengen. Waarschijnlijk omdat het einde van de reis nadert begonnen we ook wat vol te raken van het reizen en de landschappen. Reinoud begon het zat te worden om steeds z’n kop te stoten in de camper (een ezel stoot zich nooit….)en ik was wel wat klaar om in de kou naar een vieze campingdouche te lopen met een ministraaltje lauw water en een klamme handdoek omdat die niet meer opdroogt. Lenja begon te mopperen op de speeltuinen. Verwend als ze was met de speeltuinen in Australië vond ze een schommel en een kapotte wip niet leuk meer. Allemaal psychisch volgens mij, want we hebben er hiervoor nooit last van gehad. Gelukkig bleef de sfeer intern goed. Ik herinner me een maaltijd waar Reinoud een mop vertelde aan Lenja. Geen Pedagogisch Verantwoorde Mop natuurlijk, maar dat krijg je als je man als lijfspreuk heeft: Je kunt beter om vergeving dan om permissie vragen...

Mop:

Een vrouw, Adele genaamd, had twee hondjes. Ze heette Tietje en Tietje. Elke dag nam ze, samen met haar hondjes, de bus naar de stad. Maar op een dag stapte ze de bus in zonder haar hondjes. De buschauffeur vroeg: ‘Waar zijn uw hondjes?’ Waarop Adele verschrikt uitriep: ‘Oh ik ben mijn tietjes thuis vergeten.’ Waarop de buschauffeur antwoord:’ Nou zeg, ik laat m’n piepel toch ook niet op het nachtkastje liggen?” Het was even stil en we dachten al dat Lenja de mop niet begrepen had. Langzaam zag je de mop landen. Toen kreeg ze zó ontzettend de slappe lach, dat Reinoud en ik hard meelachten dat de tranen over onze wangen rolden. Vervolgens begon Lenja de mop na te vertellen (en ze had ‘m heel goed begrepen bleek), alleen stikte ze steeds van het lachen. Het was hilarisch. De hele Juicy camper stond te schudden op de camping. Zo’n moment met een gouden randje.

En natuurlijk was er wel eens iemand kribbig, maar dat leidde niet tot explosies of ontploffingen of verwijten. Nog even en we worden nog geduldig naar elkaar. Reinoud en ik begonnen al terug te kijken op de reis. Wat waren de hoogtepunten, wat de dieptepunten (die waren er niet), wat heeft het ons gebracht etc. Fijne gesprekken. Lenja werd soms wat draaikonterig met het rijden. Geen zin meer om met de poppetjes te spelen, een verhaaltje luisteren of met de Ipad te spelen. Ook geen slaapjes meer. Maar na een paar dagen was dat over en leunde weer warm tegen me aan en vermaakte zich met van alles en nog wat. In de bergen werd het zo koud (wel met stralende zon) dat we rechtstreeks naar de Hot Pool reden. Wat aangenaam! Omringt door prachtige bergen, in de stralende zon, koude wangen en dan in zo’n heerlijk warm zwembad zitten. Lenja mocht er alleen geen salto’s maken J.

Toen we de bergen uit kwamen werd het ook wat minder koud. In het gezellige dorpje G… kochten we lekkere Hollandse kaas en zouden de volgende dag gaan kanoën. Alleen toen was niemand fit en de eerste zwaarbewolkte dag. We tuften weer verder en kwamen een dag eerder dan gepland in Christchurch aan. De Camping, vlakbij vliegveld en Juicy Camper afleverpunt, was niet ernstig beschadigd door de aardbeving. We moesten wat boodschapjes doen en Lenja’s verkoudheid was naar haar oortjes gegaan. Gezien de lange vlucht naar Bali, toch even naar de dokter. Zo kwam het dat we nog flink wat van de aardbeving schade hebben gezien. En eerlijk gezegd werden we ook wel een beetje ramptoeristje toen we in de buurt van getroffen gebied waren…. Ik vond het erg indrukwekkend. Het gaat om een heel groot gebied. We reden over zwaar beschadigde wegen die zijn gaan hobbelen en scheuren of afbrokkelen. Christchurch is ook een kuststad. De bergen aan de kust met de dure villa’s waren zwaar beschadigd. Hele grote stukken berg waren afgebrokkeld. Sommige huizen staken half in de lucht omdat de grond eronder was weggeslagen. Soms zag je zulke diepe gaten in de berg dat je het einde niet kon zien. Grote zwarte gaten. Toen ik dat zag werd ik echt bang. “Weg hier! ” Ik vertrouwde die bergen voor geen meter. Zagen eruit of ze elk moment verder in konden storten. Het ernstig getroffen centrum was afgesloten en werd bewaakt door het leger met grote tanks. Waarschijnlijk om plundering te voorkomen. Overal pionnetjes en rood/wit linten. Met verf op huizen geschilderd met woorden als: Clear of Keep out! Spookachtig. Stel nou het is jouw huis. Er hing een wat vermoeide, apathische sfeer. Beetje Blur zaten de mensen achter het stuur van hun auto. Wat me het meest heeft geraakt is de willekeur. Regelmatig reden we door straten waar het ene huis volkomen in puin lag, waar bij het andere huis alleen een kapot tuinmuurtje was. Of de kleine winkels die volledig ingestort waren. ‘Annets flowershop’ Als zelfstandig ondernemer raakt me dat. Hoe zou het zijn met Annet denk ik dan. Die heeft nu geen inkomsten en zoveel schade. Ik ben ook onder de indruk van de veerkracht van mensen. Er werd zo druk opgeruimd. Geveegd en geruimd. Overal potjes om te kunnen doneren voor de slachtoffers van de aardbeving. Om veel huizen stonden stellingen of stutpalen . De hele stad was in een soort mist van stof, dat gaf alles een heel surrealistische sfeer. We reden steeds door een soort stofwolk. Overal van die bouwvakkers toiletten omdat de riolering het niet doet en de buurt met z’n allen op zo’n toiletje moet. Er reden lijkwagens en overal files omdat er zoveel kapotte wegen zijn. Op de camping woonden getroffen families. Het is gruwelijk geweest. Midden op de dag en dan in het centrum. Je kind op de crèche, niet weten of het goed is met je naasten. Iedereen had een verhaal. De vrouw van de Juicy campers zag het hele gebouw heen en weer gaan en vertelde dat niemand op z’n benen kon blijven staan tijdens de beving. Het duurde 20 seconde, maar het leek twee uur, vertelde ze. “Well you can’t fight nature’ zei de dame op het vliegveld bij de taxfree make up afdeling. Keurig opgemaakt, de flesjes Chanel en Dior weer blinkend op een rij vlakbij een afgezet gebied wat beschadigd is door de aardbeving. Iedereen doet z’n dingetje weer. Koopt z’n boodschapjes. Maar die vermoeidheid in hun ogen. Of verslagenheid, ik weet niet het woord. Bedrukt? M’n hart deed er zeer van.

Lenja’s oortjes deden zeer en de dokter (We are fine. My sisters house is gone, but only the cat died) zag dat het een beetje rood was van binnen. Een twijfelgeval. Maar met twee keer opstijgen en landen naar Bali raadde hij toch een antibiotica kuurtje aan. Ik ben nooit zo blij met antibiotica, maar het risico nemen we maar niet dit keer. Ze hadden het druk gehad. De dokters en ziekenhuizen. En nog steeds. Niet alleen gewonden, maar ook klachten over niet meer kunnen slapen van de angst etc.

We boften weer eens, er was nog 1 cabin over voor onze laatste middag en nacht. En na alle weken mooi weer, begon het nu te regen en was het erg koud. Ontzettend fijn dat we vanuit de cabin alles konden doen. We draaiden de wasjes, pakten onze tassen weer in en poetsten de Camper. We aten wat over was op en schonken alle overige spullen aan de slachtoffers van de aardbeving. Om 03.00 ’s nachts ging de wekker. Ons dappere kind stond slaapdronken te rillen van de kou en begon meteen te kletsen. Onze lange reis naar het warme Bali was begonnen. Het laatste deel van onze reis.

Het werd nogal een lange tocht (25 uur) met een stop van 10 uur in Sydney waar we wandelden door de Botanische tuin, Lenja geboeid het verhaal van de kruizinging van Jezus aanhoorde in de katholieke kerk en ze uitgeput op een bankje in slaap viel vlakbij the Opera House. Het was nog even spannend of we het vliegtuig op tijd zouden halen, omdat er een zelfmoordpoging was ondernomen op de metrolijn en alles naar het vliegveld stillag. (ook dat nieuw over de intercom doet een beetje zeer, maar opgewekt kletsen we erom heen als Lenja vraagt wat er is.) Alles kwam allemaal goed en we sloten aan bij de lange, lange incheckrij. Trots groeide voor ons dappere kind En toen we na de reis en het hectische vinden van een taxi eindelijk in ons bedje rolden waren we het erover eens dat die kleine een standbeeld verdiend. Een Dapper Reis-Kind Standbeeld.

En dan wordt je de volgende dag ineens wakker op het tropische Bali! Kuta welteverstaan omdat dat vlakbij het vliegveld was. Het resort was prima om over de jetleg heen te komen, maar Kuta was druk en vies. Toen we even stilstonden op het strand werden we onmiddellijk omringt door 8 man! Van stoelenverhuurder, tot manicure, ze wilden ons allemaal een dienst bewijzen. Mijn man kan hier slecht tegen en ik kom in m’n ‘ hoe- zeg- ik- nee- tegen- allemaal- maar- wel- aardig’ dilemma. We waren wat verward en konden het niet helpen dat we gingen vergelijken met Thailand en Thailand kwam steeds als beste uit de bus. De jetleg overwonnen we trouwens vrij snel, al waren we al vroeg in de avond erg moe en werden we vroeg in de ochtend fris wakker. We ontmoette leuke mensen: Horeca echtpaar Tiny en Renato waar we terug in Nederland zeker nog eens een biefstukje gaan eten. Renato was geweldig met Lenja en ze koestert nog steeds het armbandje wat ze van hem kreeg. Anders dan de vorige keren wilden we nu al snel op pad. Niks langzaam open gaan als oesters en de ziel nog in Nieuw Zeeland, hoppedikee scootertjes huren en gaan met die banaan. Het was zo knetterdruk dat ik gedachtes als: “Dit is waanzin!” moest wegdrukken en mijn man met kind op de scooter maar volledig moest vertrouwen, terwijl ik erachteraan scooterde. Scooters als mieren, slechte wegen en auto’s die gewoon zo de weg oprijden zonder kijken. Waar anderen een tempel kiezen als doel om naar toe te gaan, kiezen wij een restaurantje… Lekkerrr, lekkerrrr

Misschien is het de plek? We huurden een autootje die vol rode mieren zat en Reinoud dook in het gekkenhuis wat verkeer heet. Ik had een kaart die erg vaag was en na 1,5 uur bleken we Kuta nog steeds niet uit te zijn. Toen dat eindelijk lukte was de weg een aaneenschakeling van dorpjes en Reinoud kreeg respect voor ons Groene Hart in Nederland omdat anders alle dorpjes en steden maar aan elkaar zouden groeien zoals hier. Ubud was het doel en Ubud werd het ook. Dat was dan ineens wel een geweldige plek! De stad was schoon, de mensen vriendelijk, het resort een sprookje met uitzicht over rijstvelden en het mooie zwembad. We bleven een aantal dagen in Ubud en hebben ontzettend genoten. We zagen een echte Balinese dansvoorstelling die kindvriendelijk was vanwege de groteske kostuums van vreemde wezens. Lenja zat de hele voorstelling geboeid te kijken en vroeg af en toe om uitleg die ik haar niet kon geven. En toen was daar ineens het nieuws over de aardbeving in Japan en de Tsunami waarschuwing voor Indonesië. Zoals wel vaker kwam dat nieuws uit… Nederland. Wij weten vaak van niks. We kijken geen t.v., lezen geen kranten etc. Mijn vader waarschuwde ons en sms’te vooral even van het strand weg te blijven. We zaten ver van de zee dus veilig en we deden de t.v. eens aan. Schokkende beelden. Er was alleen Indonesisch nieuws en we zagen steeds een kaart waarin de golven over Indonesië heen zouden komen en de nieuwsverslaggevers zagen er paniekerig uit. (oortjes uitdoen, microfoon bedekken, met een expert fluisteren en dan verschrikt verslag doen wat wij niet konden verstaan). De Balinese bediening stelde ons gerust door te zeggen dat ze op Bali betere Goden hebben dus alles kwam goed.

Het kwam ook goed. Het liep voor ons en Indonesië met een sisser af, al hoorden we later van een eiland (Java?) waar diezelfde dag een rivier overstroomde, een vulkaan uitbarstte en ook nog een Tsunami op zich af hoorden komen…. Veel toeristen kregen sms-jes en telefoontjes en mailtjes van hun thuisfront. Bezorgde vaders, moeders, broers en zussen en vrienden. Onze thuisblijvers hebben het deze reis wel te verduren. Al dat natuurgeweld om ons heen. (Gelukkig hebben ze niet zoals wij gelezen dat een 13 jarig meisje in Australië door een krokodil was opgegeten in de tijd dat wij er zaten….) Net als rijden door Christchurch krijg ik bij het zien van de beelden van Japan een zwaar hart. Letterlijk wordt het vanbinnen dan zwaar. Een baksteen in m’n maag. Papa’s, mama’s en kindjes, al dat leed. Het onverwachte en de willekeur. En Lenja krijgt een hoop te horen of te zien en wij zijn nogal van het open kaart regime. Maar ze hoeft geen dorpen overspoeld te zien worden. Ik merk namelijk dat ze ineens alerter is geworden, minder onverstoorbaar, meer bewust. Haar vragen worden kritisch en moeilijk te beantwoorden. Bepaalde filmpjes op t.v. zijn ineens eng. Ik geef vaak eerlijk antwoord, maar moet oppassen dat de waarheid niet te groot en beangstigend is. En dus zijn er soms gewoon geen Tsunami’s, Overstromingen en Aardbevingen waar wij zijn. En als je muggenspul op hebt en onder een klamboe slaapt wordt je niet blind van een muggensteek. Er is geen gevaar. Mama is vlakbij. En papa ook. En pop. En volkomen gerustgesteld valt m’n meisjes naast me in slaap. Genoeg waarheid. Nu weer even sprookje. En met het grootste gemak pakken we daarna de draad gewoon weer op. Er werd in Ubud amper over gesproken, hooguit een taxichauffeur of een mede toerist. Gek is dat.

Sterker nog we hadden de volgende dag onze beste dag in Bali met een geweldige fietstocht. Nu is fietstocht een groot woord, want we zaten inderdaad op een fiets en het was een prachtige tocht, maar we zijn alleen maar de berg afgegaan, op een fiets. Met de auto naar boven, vulkaan zien die gelukkig sliep, een ontbijtje krijgen en daarna door de rijstvelden de berg af. We mochten op bezoek bij een doorsnee Balinese community waar ze matten vlochten die later als muren gebruikt worden. We leerden dat de Balinees nooit z’n keuken schoonmaakt, niet samen eet maar eten pakt wanneer hij honger heeft en volgens de traditie ook niet mag reizen maar bij z’n huis moet blijven. Reinoud kreeg het acuut spaans benauwd. We kregen te zien hoe de beroemde koffie wordt gemaakt die uitgepoept wordt door een katachtige en daarna gebrand wordt om daarna voor 50 dollar per kopje verkocht te worden in de wereld. Reinoud proefde groot verschil (ik eigenlijk niet…) Lenja voetbalde met Balinese jongens en gaf nog een geweldige voorzet die tot een doelpunt leidde. (Een assist). We werden gegrepen door de prachtige rijstvelden vol vogelverschrikkers. En na gedane ‘arbeid’ is het weer goed eten en stond het Toko buffet alweer klaar.

We ontmoette een Amerikaanse met een gebroken hart. Er bleken veel alleenstaande vrouwen door Ubud te lopen. Misschien geïnspireerd door het boek en de film: Eat, Pray, Love die in Ubud deels is opgenomen. Of omdat ze hier veel aan yoga doen? Een leuke dame die je de liefde van haar leven toewenst. We namen haar mee uit eten en beroep gedeformeerd als we zijn werd dat gepaard met wat coaching. Die avond viel een man als een blok voor haar en een dag later ging ze met hem mee naar Lombok. We houden contact per facebook.

Na een aantal dagen trokken we in ons autootje weer verder door prachtig berggebied naar Amed. Daar vonden we een huis 20 meter van zee. Een zwembad in de vorm van een Boeddha en onwaarschijnlijk mooi uitzicht. Geen geldautomaat in de buurt (en werden nergens credit cards geaccepteerd) dus Reinoud moest nog een uur heen en weer rijden naar een ‘stadje’ want dit sprookje kost toch al gauw 48 euro per nacht…. Ik hoop alleen dat er geen Tsunami meer komt. We rusten en werken. Reinoud weer een offerte maken. Rein heeft in Nieuw Zeeland veel gewerkt. Op een gegeven moment ging hij illegaal iets downloaden en pats hele computer zwart. Hij kan niet eens meer worden opgestart. Eigen schuld dikke bult. De gegevens stonden op een back up stickje en Rein haalde opgelucht adem en zei: Zo ga ik nu nog even vakantie vieren. En ik ging weer filmpjes maken. Ik heb zoveel prachtig materiaal van Nieuw Zeeland, maar ik kom er gewoon niet uit. De muziek heb ik al : Awake my soul. Bij zo’n heftig thema blokkeert alles blijkbaar. Het verhaal van Pop de vorige keer gaf lieve reacties en Pop is inmiddels het vierde gezinslid geworden. Haar buik moest alleen al gehecht worden en ze wordt steeds smoezeliger ondanks wasbeurten. Speciaal voor Pop een echte Pop Movie gemaakt! En natuurlijk een filmpje van onze topdag : Bali on Bike.

We reden door naar Lovina aan de noord kust van Bali waar de dolfijnen wonen (in de zee) en vonden een resort die lijkt op het resort waar we onze reis begonnen zijn. De cirkel is weer rond. Verder gingen we schelpen zoeken aan het zwarte strand (zwart door vorige vulkaanuitbarsting) en gingen we Indonesisch en Balinees eten. Oh jee oh jee. Nog even en ik moet m’n lieve doch onverbiddelijke sportcoach uit Wit Rusland weer onder ogen komen. We hebben een hoop werk te doen om de schade weer te herstellen. De kilo’s zijn eraan gevlogen. We zijn wel erg uitgerust. We slapen weer lange en goede nachten en ik voel me weer een stuk beter dan een tijdje terug. We kijken terug op de reis en kijken met vertrouwen en energie naar de toekomst. Ik geloof niet dat ik Reinoud ooit zo lekker in z’n vel heb gezien. Wat heb ik toch een leuke man getrouwd. Er is ook een soort van verzadiging. We hoeven even niet meer te snorkelen . We hoeven eigenlijk helemaal niet zoveel meer. Lenja raakt de Ipad niet meer aan. Het zijn nu echt alleen nog maar steentjes, takjes en beestje en een heleboel fantasie waar ze zich mee bezig houdt. Fascinerend om te zien. We zijn blij en voldaan. Er is weinig behoefte aan eigen tijd, of stappen, of winkeltjes in. We zitten tevreden te spinnen in de zon als een weldoorvoede tevreden kat. Na gedane arbeid is het goed rusten. En wie weet is het na gedane rust wel weer goed werken?! We zijn er wel weer klaar voor. We genieten nog van al deze verwennerij en maken ons langzaam op voor de thuisreis. Een lange thuisreis van 30 uur. Op dinsdag 22 maart 11.00 zetten we, na 4,5 maand, weer voet op Nederlandse bodem. Veel zin om m’n familie te zien. En Zora en Linthe! Onze woonboot! En de sauna afspraak met Marieke staat al in de agenda, ze heeft onze weblog trouw gevolgd dus ik heb m’n vriendinnetje weinig te vertellen. Wat een mooie reis hebben we beleefd We hebben heel wat goden, kerken en tempels voorbij zien komen en hier op Bali worden ze minimaal 2x per dag met een bakje bloemen en rijst bedankt . Kapkunkah! Terima Kasih! Thank you! Dankjewel! Geen idee wie ik moet bedanken voor al dit groots, maar dankbaar ben ik wel.

‘I am alive and I am thankful, for his time’

(de muziek bij het bali on bike filmpje)

Liefs, Reinoud, Lenja en Marihuela

Nieuw ZEE Land

Nieuw Zeeland

Als je je niet zo goed voorbereid en totaal opgaat in de landen waar je bent, dan kun je nogal verrast worden als je het volgende land instapt. Nieuw Zeeland was een soort van logisch als je naar Australië wilt en er familie woont die ik graag nog wilde zien. Maar ik had er geen voorstelling of verwachting van. Gewoon niet aan toe gekomen. Waar ik in ieder geval niet op had gerekend is dat het ook met een land kan klikken. Dit is echt een heerlijk land waar ik me ontzettend goed voel. En Reinoud heeft het ook. Allereerst de temperatuur. Al las ik de eerste dag koppen in de krant over ‘New Zealand bakes in hotest month ever’ en ik dacht: 'Welja we gaan ook hier nog even door met bizarre weersomstandigheden.' Maar dat valt bijzonder mee. We zitten zo rondom de 25 graden. Ten tweede het licht. Dat kraakheldere licht. Ik hou daar zo van. Zal vast te maken hebben met deze tijd van het jaar. We hebben helderblauwe lucht, zon en frisse lucht. Ten derde de natuur. Ik zie kleuren water die ik nog nooit gezien heb. Ik krijg geen hoogte van wie nou de typische New Zealander is. In Auckland zag ik de hele wereld voorbij lopen op straat. Er hangt een kalme sfeer, hoewel ik sinds tijden weer regelmatig politiesirenes hoor. De steden liggen aan prachtige baaien en immer zeilbootjes voor anker. Het heeft allemaal iets puurs. Waar Australië echt ruig en oorspronkelijk is, lijkt het hier puur. Het gevaarlijkste dier is een giftige spin die zo schuw is dat niemand ‘m ziet. Ik werd volkomen aangenaam overvallen door dit land, al had ik het natuurlijk kunnen weten als ik wat beter naar Henk Hofman had geluisterd.

We hebben niet meer die eindeloze tijd voor ons. Zeker nu we ook een week hebben afgesnoept van onze tijd in Nieuw Zeeland. We moeten nu wel een beetje plannen en keuzes maken. Op nummer 1 stond natuurlijk mijn oom, tante en neef bezoeken die meer dertig jaar geleden vanuit Nederland naar Nieuw Zeeland zijn geëmigreerd. Mijn neef had ik sinds die tijd niet meer gezien, m’n tante voor het laatst in 1986 en m’n oom zag ik nog in 2008. Op dit moment wonen ze allemaal in Richmond vlakbij Nelson. In het midden van Nieuw Zeeland op het zuider eiland. We besloten dan ook om vooral ons te richten op het Zuider eiland. De gifgroen met paarse camper werd opgehaald en dan kom je eerst in die vreemde dagen met tijdsverschil en acclimatiseren. Alweer tot m’n verrassing hadden we het lastiger dan hiervoor. Slechts drie uur tijdsverschil, maar Lenja heeft er bijna een week over gedaan om het ritme op te pakken. En ik ben ook altijd de weg kwijt. Ze zeggen wel eens het lichaam komt te paard, maar de ziel te voet. En bij mij is dat ook wel zo. Wat mij ontzettend helpt is de weblog. Alles van me afschrijven en de filmpjes maken. Daarmee verwerk ik alle indrukken en kan het een plaats geven. Toen alles er weer op stond landde ik in het nieuwe land. We zijn een geolied team. De camper werd gevuld met voedsel uit de ‘Pack and Safe’ een soort Ikea magazijn met voedsel. We kochten een tweede hands navigatiesysteem, simkaarten voor de mobieltjes en keken eens een lonley planet in. Op de camping van Auckland ontmoette we mensen die al het een en ander vertelden en aanraadde en Manon heeft een heerlijke en praktische lijst vol tips gegeven die we nu steeds te rade gaan. We ontmoetten ook mensen die op de camping wonen. Een man in een tent, omdat een huis kopen zo duur is en een ander in een camper omdat hij alleen hier werk kon vinden en z’n gezin ergens anders woont waar geen werk is.

We maakten ons op voor een paar dagen reizen naar Wellington zonder al te veel uitstapjes. We hadden niet veel verwachtingen van het noordereiland en in het begin leek het ook wel op Europa, maar op een gegeven moment hebben we zo ontzettend genoten van het landschap. We reden tijdenlang door een soort electriciteitstreintjes landschap. De liefste heuvels, weilanden, dorpjes. Ineens rijd je door de desert, fantastisch. Ongelooflijke vegetatie. Vreemde kerstbomen, pluimen in het gras. Wonderlijk mooi. En ik schreef het al maar de kleur van het water is zo schitterend. Ik heb regelmatig zelf gereden en dan met een muziekje op was ik compleet gelukkig. Lenja kon nu ook achterin zitten, aan een tafeltje, in deze camper en besloot steeds om daar haar plek te maken. Rein en ik mistte haar vreselijk en deden er alles aan haar te bewegen weer tussen ons in te zitten, maar nee hoor ze had haar eigen territorium. Gelukkig duurde dat een week en besloot ze, nadat we opgegeven hadden, zelf daarna weer lekker tussen ons in te kruipen. We hadden dat warme lijfje gemist. De lange dagen reizen deed ze weer fantastisch. In Taupo, bij een schitterend meer, gingen Rein en Lenja naar een zwembad van 40 graden met gigantische glijbanen en kon ik m’n laatste filmpje afmonteren. Daarna was ik geland.

We reden door naar Wellington waar we donderdag rond 12.30 aankwamen. De camping was een parkeerplaats midden in de stad en vlakbij de Ferry die de volgende ochtend vroeg vertrok. We hadden een geweldige middag en avond in Wellington. Wat een fijne sfeer. We bezochten het fantastische Te Papa Museum, wandelden langs de haven, aten indisch en kwamen per ongeluk terecht bij een geweldige openlucht voorstelling. Een soort Ashton Brothers. Circus met verhaaltje en humor. Lenja werd de voorstelling ingezogen en was compleet gegrepen. Daarna ging ze jongleren met haar schoenen, gooide haar benen in haar nek en deed acrobatiek met haar pop. Over haar pop gesproken. Lenja heeft al maanden erg weinig speelgoed. In Australië kocht ik bij de rejection shop (soort action) een pop. Ze noemde haar: Pop. Sinds die tijd deelt ze lief en leed met Pop en moet ik steeds de stem van Pop doen. Hele verhalen hebben we dan en via vragen van Pop kom ik veel te weten over het binnenleven van m’n kind, want Pop krijgt altijd antwoord. Pop gaat ook steeds mee en wordt opgetild om alle sight seeing ook te zien. Dus Pop was ook mee naar het museum. Alleen is ze Pop daar vergeten. En toen wij op weg waren naar het restaurantje om een hapje te gaan eten verstarde ze en zei: Waar is Pop!? Als moeder gaat er dan van alles door je heen en het eerste is:' Chips het is sluitingstijd.' Rein zei heel tactisch (not!): 'Nou die halen we later wel op we gaan eerst eten.' Na een vernietigende blik van mij liep hij in hoog tempo mee op weg naar het museum. Onze dochter was inmiddels in diepe rouw en vol spijt. De dramatherapeute in mij voorzag rampen. Het meisje heeft een vriendje gevonden in een goedkope pop bij gebrek aan vriendjes die blijven, ze deelt haar leven met die gekke pop. Ze heeft ‘m zelf vergeten en zal zich schuldig voelen. De Ferry gaat morgen zo vroeg dat we pop dan ook niet gaan kunnen ophalen. Dit wordt een trauma.:)

Het museum was gewoon open, Pop lag nog precies waar ze hem had laten liggen. Lenja dook op haar ‘kind’ als was het een rugbybal. De eerste 30 minuten heeft ze Pop zo dicht tegen zich aangeklemd, dat Pop amper adem kon halen. Die avond liep Lenja te klieren met in slaap vallen. Wetende dat de we 6 uur op moesten en het nu al 22.00 was dreigde ik dat als ze nu niet zou gaan slapen, Pop bij ons kwam slapen. Pop was doodmoe zei ik en Lenja hield haar alleen maar wakker. Zegt Lenja:’ Mam, het is maar een pop hoor. Ze leeft niet, jij doet haar stem. ‘ Volkomen gedished door m’n dochter mompelde ik nog iets van dat ze niet de leeftijd heeft om fantasie en werkelijkheid al te kunnen scheiden en liet het maar zo. Drie minuten later lag ze te slapen. Met Pop innig in haar armen.

De volgende dag voeren we met een ferry die wel een dorp leek naar de overkant. Een prachtige tocht van ruim drie uur waar Rein en ik ook nog zaten te computeren. We reden een geweldige tocht langs slingerende paadjes naar Nelson. Ook ik heb een heel stuk gereden. Ik ben geen held met afgronden en een vrachtwagen vol hout inhalen in een bocht durf ik ook niet ook al gaf hij me ruimte. Maar met drie jaar rijbewijs sta ik m’n vrouwtje. Rond lunchtijd vonden we een bbq waar we het hout flink opstookten en de zalm goddelijk kregen. Wat een leven. Echt mensen, wat een leven. Eind van de dag reden we Richmond binnen. Oom Piet stond met camera al klaar op de hoek van hun straat! En dan m’n lieve tantetje zien! Letterlijk, want ze is niet zo groot. Na wat kunst en vliegwerk stonden we, door de voortuin heen en het mishandelen van wat stuiken, naast het huis. De dagen bij m’n oom en tante zijn zo ontzettend fijn geweest. Het was een beetje thuiskomen. Zo warm en hartelijk. Vanaf die tijd ben ik ook weer goed gaan slapen. Sinds Sydney heb ik minder goed geslapen, ik vermoed door de warmte. En in de tuin van oom en tante maakte ik weer diepe, lange nachten. Ze zijn ver in de 70, maar dat vergaten we steeds. Oom Piet zit nog steeds met z’n neus in de studieboeken en Rein was meteen met hem in gesprek hoe hij z’n nieuwe plannen digitaal wilden vormgeven. Tante Annie zo lief en pittig en Lenja plugde meteen in. Ze had weer een oma. We zijn vreselijk verwend met Hollandse maaltijden met groenten uit eigen tuin (en ja, zo hoort een tomaat te smaken!), de wasmachine draaide op volle toeren, we hingen al onze 2011 apparatuur in hun stopcontacten (laptops, camera’s, telefoons etc) en aangezien de campings in Nieuw Zeeland niet zulke goede faciliteiten hebben als waar we in Australië mee verwend zijn, was douchen in een kraakschone badkamer ook wel weer een feest. Maar het fijnst waren de gesprekken tussen alle dagelijkse dingen door. Ik mocht alle foto albums inkijken en zag een heel leven aan me voorbij gaan waar ik mijn vader en moeder en wij als kinderen ook vertegenwoordigd zag. En m’n oma en opa. Per album werden we allemaal een beetje ouder. Lenja (Pipi Langkous noemde tante Annie haar) was weer haar schaamteloze zelf. Ze kwam na een bezoekje aan de slaapkamer ’s ochtends, hardop tot de conclusie dat haar moeder grotere borsten had dan oma Annie. En Oma Annie gierde het uit. Ze leerde van oma Annie omgaan met de hond(onder argwanende blik van Reinoud die niet zo houdt van de combinatie druk kind en hond). Lenja gaf een rondleiding in de camper en las oom Piet en tante Annie voor uit Jip en Janneke. Ze kan niet lezen, maar onthoudt letterlijk teksten. Met z’n drieën trokken we erop uit in de omgeving. Na al het reizen even 'Lenja Tijd' met strand en speeltuinen met grote glijbanen. Of we reden naar het arti dorpje Mapua waar we heerlijk aan het water aten en een galerie bezochten. Nieuw Zeeland is zowieso lekker Arti met veel galerietjes. En natuurlijk zochten we schelpen op het strand. Oom en Tante namen ons mee naar een Thais restaurant en wij mochten alles bestellen, want we waren er geweest. Het briefje van Martin uit Chiang Mai hadden we uit de koffer opgeduikeld en de kok werd erbij gehaald om te kunnen bestellen. Het was leuk en lekker, maar niet als in Thailand. En oom Piet en tante Annie weten voor een volgende keer nog steeds niet wat je nou moet bestellen. Maar Lenja had goed contact met de kokkin, want ze wist nog steeds hoe je dag, dankjewel en tot tien moest tellen in het Thais. We skypten met lieve Linthje (zora was net naar de bioscoop) en het is ontroerend haar stemmetje door de laptop te horen. En we skypten met m’n vader en moeder. M’n vader is de broer van oom Piet. We kregen ook beeld door. Mijn ouders en oom Piet en tante Annie hebben natuurlijk jaren van hun leven samen door gebracht. Feestdagen, vakantie, ouders. Het was ook emotioneel om m'n familie te zien. Familie is toch familie. 'Bloed is dikker dan water' zei iemand ooit eens om het verschil aan te duiden tussen familie en vriendschap. En dat werd maar weer duidelijk toen ik m’n neef zag. Ik heb hem dertig jaar niet meer gezien. Hooguit een keer een foto. Het waren een paar uur, maar ik had nog wel uren met hem kunnen praten. Het was een feest om naar hem te luisteren. Dat je iemand zó goed kan volgen. Peter snapte ook als een van de weinigen waar mijn werk over gaat, zonder het gezien te hebben. Ik kan altijd bijzonder moeilijk uitleggen wat het nou is wat we doen, omdat het voornamelijk over beleven gaat. Hoe leg je beleven uit? De meeste klanten komen ook door mond op mond reclame. Maar mijn neef snapte de essentie in no time. En het is zo anders om zijn lieve vrouw en kinderen gewoon te zien anders dan een foto. Tante Annie bleef bij de kinderen zodat wij konden praten. Ik was echt geraakt toen we terug liepen.

Na de heerlijke gehaktballen en sperziebonen uit de tuin en nog even kletsen gingen we onze laatste nacht in. De volgende dag manoeuvreerde Reinoud inmiddels in 1 keer de auto door de tuin de straat op en kregen we een fles wijn in een Andre Rieu koeler mee. Ik zat huilend de laatste beelden te filmen van m’n oom en tante. Nog trillerig van de emoties stond ik even later in de Pack en Safe in te slaan voor de komende dagen:” Marihuela Belt’ hoor ik ineens. M’n oom en tante met een karretje! Nog eens tante Annie geknuffeld. En voor het afrekenen de supermarkt nog doorkruist, maar ze niet meer gevonden. Ik weet niet of ze de lange reis naar Nederland nog eens zullen maken, ik hoop het van harte.

Ik wilde wel rechtsom naar Kaikoura en dan met de pas bij Christchurch naar de andere kant van het eiland. Rein wilde naar Abel Tasman Nat. Parc. Linksom. Ik vond het allemaal prima. Ik had me er niet goed in verdiept. We waren net een paar dagen bij m’n familie geweest. Beslis jij maar. Het werd Linksom. Abel Tasman was ook prachtig en we zaten op de campingtip van Manon lekker bij te komen. Pop moest in bad en zo ook een paar lakens. De volgende ochtend een prachtig ontbijt aan het meer met wat meeuwen. En dan de lastige keuze: langer ergens blijven en het goed meemaken, of korter ergens blijven en meer van het eiland zien? Het dilemma wat Manon ons al mailde. We kozen voor het laatste en trokken richting Westport. Toen we halverwege ergens gingen lunchen was er ineens tumult in het restaurant. Er was een aardbeving in Christchurch en de kerk was ingestort. Laptops kwamen erbij en lieten toen al schokkende beelden zien van iets wat net een half uur geleden was gebeurd. Je zag aan de mensen om ons heen dat dit heftig was. Ergens in m’n achterhoofd was dat stemmetje van rechtsaf. Dan waren we daar nu ongeveer geweest….

Tot op dit moment heeft onze reis wind mee. Waar je tegenslag kunt hebben, hebben wij veel 'meeslag'. Simpele dingen als het weer. Als we de prachtige wandeltocht langs de westkust maken en de babyzeeleeuwtjes zien leren zwemmen in de stralende zon dan horen we dat dit de eerste mooie dag is sinds lange tijd. Hoe vaak we dat zinnetje al niet gehoord hebben deze reis. Het zit ons gewoon al maanden mee. De rampen voltrekken zich om ons heen. Overstromingen, hitte, cycloon en dan nu een aardbeving. En wij onnozelen laveren er, vaak onwetend, tussendoor. Slechts de t.v. in de camping kitchen en de t.v in de supermarkt die nonstop vertellen over de gruwelen van Christchurch vertellen ons over die andere wereld. Vroeger zou ik er betekenis aan gegeven hebben. Beschermengelen, goed je intuïtie gevolgd etc. Nu denk ik slechts, in grote diepe dankbaarheid, wat boffen we toch. Soms heb je geluk, soms heb je pech. Vaak volslagen willekeur. En wij zitten al maanden in dit geluk zonder garantie.

Na een fantastische tijd rondom Westport (filmpje) vervolgden we onze weg aan de westkust van Nieuw Zeeland. Onwaarschijnlijk mooi. We bleven twee nachtjes in Hokitika. En gingen verder naar Fox Glacier. Met de gifgroene paarse camper mogen we op een aantal campings gratis staan. Lachen trouwens die Juicy campers. Er rijden er heel wat van rond en we zwaaien naar elkaar. In onze camper zit een dvd speler en het is gebruikelijk dat de Juicy campergangers langshoppen bij elkaar om dvdtjes te ruilen. Fox Glacier was weer zo’n gratis camping en dit keer met fijne douches. Daar deden we een prachtige ‘Lord of the ring’ wandeling. Dwars door een Hobbit bos (schijnen ook echt filmopnames voor de film The Lord of the ring gemaakt te zijn) verder over een prachtige wiebelende brug met onder ons een kolkende rivier kwamen we uiteindelijk aan bij een heuse gletsjer. Dat een rivier hier begint vond Lenja wonderlijke informatie. We zien het allemaal, hoe de rivier begint, maar ook hoe hij uitmond in de zee. Prachtig gezicht die rivieren die in de zee uitkomen. Als de wandeling zwaar wordt vertelt Reinoud een verhaal aan Lenja die vervolgens volkomen haar vermoeidheid vergeet. (Terwijl moeders er puffend achteraan loopt). Ik geniet zo van met m’n man en kind zijn. En ik wordt zo blij van Rein en Lenja die samen plezier hebben. We maken stops en zien prachtige uitzichten. Maken tussen het reizen door wandelingen die overal uitgezet zijn in dit prachtige land. We vechten met de Sandflies. Ook wel de Dracula van de Westkust genoemd. Kleine zwarte vliegjes die enorm steken en enorm jeukende bulten geeft. We worden met koude neuzen wakker in de camper en kruipen dan nog even lekker bij elkaar. Maar al snel verwarmd de zon alles en moeten de truien en broeken weer uit en wordt er weer flink gesmeerd met zonnebrand. De zon is scherp, schijnt door een minder goede ozonlaag ook een hoog huidkanker percentage te zijn in Nieuw Zeeland. We zijn aan alle kanten gewaarschuwd voor het regenachtige westen, wij hebben nog geen druppel meegemaakt. Alleen nog maar stralende dagen. ’s Avonds koelt het weer af en ik merk dat ik ineens ander eten koop in de supermarkt. Je gaat in de kou niet lekker bbq-en. Als Lenja slaapt stoppen we er een dvd-tje in lekker onder de dekens filmpje kijken. In het hete Australie zaten we de avonden buiten. Nu kruipen we in ons holletje. We hebben nog 1 week Nieuw Zeeland en daarna gaan we naar het warme Bali. Op dit moment zijn we de pas ingegaan en kruizen we van West naar Oost. We zitten nu aan het onwaarschijnlijk prachtige meer Lake Hawea, vlakbij Wanaka. En hier blijven we denk ik een paar dagen. We kunnen prachtig wandelen of fietsen hier in de omgeving. We worden wel een heeeeel klein beetje reismoe (Camper reizen). We zijn nu twee maanden in een campertje op weg en ik vermoed dat we heel natuurlijk naar het thuiskomen toegroeien. Het wordt echt tijd om Zora en Linthe weer eens vast te houden in plaats van dat we hun stemmetjes via de skype horen. Rein is veel met werk bezig. Krijgt leuk werk binnen, skyped intakegesprekken en maakt offertes. Verder ontwikkelt hij z’n materiaal wat hem erg enthousiast maakt. De rust en ruimte die de reis geeft werkt erg goed in het creëren van ideeën en het uitwerken van materiaal voor hem. Op het maken van filmpjes na doe ik juist steeds minder. Ik kijk veel om me heen. Luister naar muziek. Knuffel met m’n kind, klets met m’n man. Ik denk na of ik denk helemaal niks.( En dit klinkt vast wat gek, maar ik voel een sterke kracht van binnen. )En ik onderhoud natuurlijk de weblog. Ik weet niet wat Lenja hier later nog van gaat onthouden, maar de verhalen, foto’s en filmpjes zullen de herinneringen levend houden. Ik vermoed dat er mensen zijn die doodziek worden van wéér een filmpje en wéér een eindeloos verhaal over hoe leuk we het allemaal hebben. Ik hoop dat die de boel lekker deleten. Maar we krijgen regelmatig berichtjes van mensen dat ze er erg van genieten. Voor sommigen is het een soort realitysoap geworden en ze verheugen zich op de volgende aflevering. Ik heb een heel kort filmpje gemaakt Nieuw ZEE Land en een lang familiefilmpje van de tijd bij Oom Piet en Tante Annie, die laatste is denk ik vooral leuk voor familie en intimi. En ik ben nog met 2 andere filmpjes bezig. Ontzettend leuk werk. Wil me er bij thuiskomst eens echt in gaan verdiepen. Is er ook een part time filmacademie voor oudjes als ik?

Dag lieve mensen, wij reizen nog even door en verheugen ons op de uitsmijter Bali. Veel liefs,

Reinoud

Lenja

Marihuela

Steden aan zee en een oude geliefde

Steden aan zee en de ontmoeting met een vroegere liefde

Wat een leuke stad is Sydney! En wat bijzonder. Pal aan de zee, overal water en baaien. Honderden zeilboten die in de immer aanwezige wind en stralende zon langs the opera house zeilen. In de gigantische torens de belangrijke bedrijven, maar ook bandjes op straat of een dijeridoo speler. Terwijl het heel kosmopolisch overkomt is de sfeer weer dat typische easy going. Ongelooflijk. Je let dus niet op je handtas, je camper wordt niet opengebroken en je wordt niet aan alle kanten afgezet. Ik volg al maanden het nieuws niet en als dit m’n referentiekader was dan dacht ik dat de wereld alleen maar goed en aardig is. De camping was alleen 17 kilometer van de stad vandaan. We hebben geprobeerd om in de stad te slapen. Maar sinds we in Sydney zijn aangekomen is het alleen nog maar warm en zonnig geweest. In de stad soms ook gewoon bloedheet. Bovendien zijn we de youghthostel zonder airco blijkbaar een beetje ontgroeit. Na een nachtje zweten snel terug met ons campertje naar de camping om met alle deuren open te slapen. We bleven een week op de camping en maakten uitstapjes naar de stad of naar het naburige Manly. Reinoud is nog een nachtje in de stad blijven slapen in een youghthostel met airco en zag een hilarische comedyshow. Hoogtepunt was toch met de pont vanuit Sydney naar Manly. Langs the opera house en de Harbour Bridge waar je bovenop kunt lopen. Wel een dure stad. Schijnt de duurste stad van de wereld te zijn. Ze maken hier zeezwembaden. In de zee een zwembad afgezet met beton en met zeewater. Om de golven en haaien tegen te gaan. Eten in darling harbour, de rocks. Over eten gesproken. In Manly volgden we de tip uit de lonley planet over een soort van pizzeria. Alleen maken ze daar geen pizza's maar iets anders waarvan ik de naam niet meer weet. We liepen er bijna langs omdat het zo klein was. Meer een soort afhaalrestaurantje. Binnengekomen klopte werkelijk alles! De muziek, de geuren, de koelkast die dikke hammen, verse mozzarella etc toonde. De plaat waar de pizza’s openlijk op werden gemaakt. De glazen eerst even in de vriezer koelen voordat je wijn erin werd geschonken. Alles klein maar met grote kwaliteit. En ook nog eens niet duur. Alle tierelantijnen weghalen en wat goed moet zijn uitstekend maken. Wat een concept! Wat hebben we daar lekker gegeten! We spraken met de ambitieuze Italiaanse eigenaar en hij beloofde in twee jaar een zaak als dit in Amsterdam te openen. Het wordt een hit beloofden wij hem. En Reinoud en ik besloten daar ter plekke om tijdens een lange vakantie, door Italië te trekken met als enige doel om lekker te eten. Daarvoor en daarna zouden we driftig sporten. Bij botanie Beach waar alle hippe mensen komen heeft Lenja zich suf gebakken aan zandtaarten, bouwde spectaculaire zandkastelen afwisselend met papa, mama of zichzelf. Ze valt nog steeds regelmatig op een schoot in slaap. Ze loopt dan ook dapper mee in de hete stad. Juist ook voor haar was de camping een goede uitvalbasis en als je er wat langer woont krijg je er bijna een leven. De zomervakantie was halverwege onze week voorbij. Daardoor werd alles goedkoper en bleven er vooral opa’s en oma’s over op de camping. Helemaal niet erg voor Lenja. Ik krijg de indruk dat Lenja erg weinig mist tijdens deze reis. Niet haar kamertje of speelgoed. Soms een vriendje of vriendinnetje. Maar ze mist soms wel haar oma's en opa's. De Australische opa’s en oma’s zijn bijna net zo lief als de Nederlandse opa's en oma's . En tijdens deze week werd Lenja zo liefdevol opgenomen door een wat ouder stel die met hun mooie caravan dicht in de buurt van ons stonden. Ook waren er nog wel kindjes. Fiep uit Nederland bijvoorbeeld. Haar ouders ( halverwege de dertig) hebben hun drie jonge kinderen opgepakt en mee in een vliegtuig genomen en hun spullen op een boot naar Australië gezet. Ze geven zichzelf drie maanden om een bestaan op te bouwen in Sydney waar ze al eerder een tijd hebben gewoond. Waar wij de bbq weer eens opstookten en een wijntje opentrokken, waren hun kinderen kapot van de indrukken na hun eerste dagen op een Australische school. Ik vind het allemaal maar dapper en hoop van harte dat het hun allemaal lukt. Naast ons stond een heel ander gezin met een zoontje van bijna vier en een kleine dreumes die 1 werd op de camping. De vader werkt al jaren in de mijnen. We komen vaker mijnwerkers tegen. Knetterhard werken in rauwe omstandigheden, maar het schijnt bijzonder goed te betalen. Zijn moeder is Nederlands. Maar zij is toen hij zes maanden is vertrokken. Hij heeft haar niet meer gezien. Ze woont nog steeds in Nederland, zoekt eens in de zoveel jaar nog wel haar broer op in Australië , maar heeft haar kinderen nooit meer opgezocht. Ai pijnlijk. Op de fiets van hun zoontje leerde Lenja zichzelf fietsen!!!!! Wat een prachtig gezicht. Die volhardendheid van m'n kind die ik wel vaker heb gezien als ze t in haar kop heeft gehaald om iets te willen leren. Paars van de hitte, nat van het zweet, zich niet willen laten helpen, maar je moet wel elke seconde kijken naar haar vorderingen. En verdomd ze krijgt het onder de knie. Wiebel, wiebel, wiebel en rijden maar. En dan die intense trots en tevredenheid die ze over zichzelf voelt. En met die blik in haar ogen fietst ze wankel langs me heen en kijkt me zo stralend lang aan dan ik toch even moet waarschuwen dat ze voor zich moet kijken wil ze niet aan trots ten onder gaan in een onverwachte bocht. M'n dappere kind. Had ik het in m'n vorige mail nog over dat ik het opvoeden wat had losgelaten, we moesten de touwtjes toch weer even aantrekken. Thema's als samen spelen, samen delen en stop betekent ook echt ophouden en vriendelijk zijn, kregen hoge prioriteit. Brani lenja noemde opa kip het al. Nou inderdaad ze is soms net een straatjochie en als het schaamrood op m'n wangen staat moet er toch echt weer even ingegrepen worden. Nou hebben rein en ik dat altijd op hetzelfde moment wat soms wat zielig is voor Lenja ( twee tegen een). Maar het is wel effectief. Ze is alweer dagen om door een ringetje te halen en doet haar best zich aan de paar beleefdheidsregels te houden die echt noodzakelijk zijn volgens ons. De brani energie stopt ze dan wel weer in het maken van salto's vanaf de kant van het zwembad wat ze leerde van een jongen van 10. Dat is niet het enige wat ze leert. Zie filmpje!

We besloten dat het toch te heet was om de (dure) fietstocht door Sydney te maken en trokken weer verder. Dat is altijd een heerlijk gevoel dat verder trekken. Wel bleek er een houdbaarheidsdatum te zitten aan de middeleeuwse man vrouw verhouding en had ik ook wel weer eens zin om (niet alleen letterlijk) het stuur in eigen handen te nemen. Dat gaf even een hobbel, maar daarna was de balans weer gevonden. Het is lekker om zelf te rijden en na alle wifi gedoe heeft Reinoud een bongel/dongel,boggel ik vergeet steeds hoe het heet, maar i.i.g. een stick die je in je computer stopt en dan heb je net als de iphone grote kans op internetverbinding. Reinoud is namelijk begonnen voor z’n werk dingen te ontwikkelen en heeft daar regelmatig Wifi voor nodig. Je kunt er niet mee skypen, maar je mail halen of een beetje langzaam surfen kan wel. We doen het reizen van 2011. Reinoud is in staat om met de laptop nog open vanwege het downloaden van spelletjes voor op de Ipad voor Lenja, z’n beltegoed op z’n mobiel nog even op te maken door z’n grote vriend David in Nederland te bellen, terwijl hij een vliegtuig inloopt. Maar afijn ik loop op de zaken vooruit. Terwijl ik de campervan over de Australische wegen reed, zat mijn man op internet. “Dat kan ik ook!” dacht ik toen we even ruilden. En al rijdend m’n kind opgegeven voor zwemles voor als we terugkomen. VOOR ALS WE TERUGKOMEN! Argh wat gaat de tijd snel. Terwijl ik dit schrijf, nog minder dan vijf weken! Het is net als je kind die veel te snel opgroeit. Hoe bewust je er ook van geniet, time flies. Ik ga dus nog even niet in de werkenergie en na het opgeven voor zwemmen vond ik het wel weer genoeg. Toch is de digitale wereld waanzinnig als je reist. M’n vader behartigd onze post. Dat doet hij bijzonder secuur. Hij scanned belangrijke post, rijdt regelmatig naar onze boot voor wat niet is doorgestuurd en stuurt post door naar de boekhouder. Het is een hele geruststelling. Dan gaan wij onze rekeningen digitaal betalen etc. Je kunt gewoon doorleven aan de andere kant van de wereld met je computertje.

Er was wat onrust. We zouden nu de tocht naar Brisbane maken en het overstroomde gebied ingaan. Ook zou er niet-veel-nieuws onderweg komen en daar kan mijn man slecht tegen. Bovendien dacht hij dat Nieuw Zeeland erg op Australië zou lijken. Het was snel opgelost. We besloten wat om te gooien. Weekje eerder weg uit Australië, weekje eerder weg uit Nieuw Zeeland en onze laatste twee weken doorbrengen op……BALI! Nou daar zeg ik geen nee tegen. Bovendien zijn we dan alweer halverwege de jetleg met zes uur tijdsverschil met Nederland i.p.v. 12 vanuit Nieuw Zeeland terugvliegen. En de laatste twee weken weer even helemaal verwennen is natuurlijk geen straf. Jongens, reizen is een feest! Voor liefhebbers staat het nieuwe reisschema bij ons profiel op de weblog. Het wordt even de kiezen op elkaar reizen, maar goed.

We kachelden even flink door, want we hadden ineens een week minder in Australië. Ogen maar een beetje dichtknijpen bij mogelijke bezienswaardigheden. Maar ik moet eerlijk zeggen dat veel van de ervaringen we al hadden beleefd. We hoeven niet nog een keer tussen de boomtoppen te lopen van een regenwoud en we hebben veel mooie stranden gezien. Na een overnachting weer een lange reisdag. Die kleine doet dat allemaal maar pittig. Vroeger was naar Friesland rijden een hele onderneming. Ze geeft zich er geweldig aan over. En wij laten gelaten nóg een keer de boerderij cd van oma Kip over ons heen gaan die Lenja geweldig vindt. En zonder het te weten zingen we mompelend de tekst mee over de drie konijntjes. Het was zo heet dat we liever doorreden in de airco camper dan een vroege stop maakten. En zo waren we ineens in Bayron Bay. Een hippie dorpje aan de kust. Ik voelde me er meteen helemaal thuis! Lekker wezen eten. Rein nog een stapavondje gedaan (ik superstoer in het donker teruggereden met Lenja naar de camping en zelfs strak langs het grondkleedje geparkeerd en de boel omgebouwd.) twee dagen later mocht moeders een momentje voor haarzelf. En wat doe je dan? Dan ga je shoppen. Alle winkeltjes leken eigenlijk op elkaar en ineens in een steegje was daar Dé winkel. Allemaal van die jaren 50 achtige jurkjes die ik zo leuk vindt. Ik had alleen nog maar tien minuten, want Reinoud zou die middag surfles krijgen. Tien minuten is lang genoeg om drie jurken te passen en schoenen met hoge hakken te kopen voor veel te veel geld en te beloven dat je terugkomt. En nadat Reinoud was opgehaald door een echte surfdute (Hee wicked man!)ben ik met m’n kind en extra gepind geld terug gegaan. Twee jurken later (een voor mij en een bijenjurk voor Lenja) zat ik aan een salade met m’n kind te genieten van iets wat ik maanden niet had gedaan. Op hakken lopen is iets geweldigs na drie maanden slippers. Klink vast heel decadent. Ondertussen was opa Reinoud tussen de jonge wicked dudes aan het leren surfen. En wat bleek… hij was de beste van de klas! Opgeladen kwam hij terug met een cd met geweldige foto’s. We bleven een paar dagen. De mooie zee zat vol met kleine kwallen met lange staarten waar je doodziek van kan worden. Het was nog steeds warm, maar zo aan zee is beter dan meer in het land te zijn. In Bayron Bay troffen we allerlei mensen. Een echte vreemde vrouw die ooit zuster in een ziekenhuis was en Lenja speelgoedjes gaf. Oude, vol getatoeëerde hippies. Gezinnen die op de camping wonen en kinderen die zitten te wachten tot hun moeder met kater uitgedoucht is (‘I am already late for school’, zucht een 7 jarige in schoolkostuum.) In Sydney leerde Lenja fietsen en in Bayron Bay leerde ze haar salto in het water. Toen er regen kwam besloten we te gaan rijden. Zo gaat het bij ons echt. We worden wakker en dan hoe de wind waait beslissen we. Dan pas pakken we een gids, of iemand vertelt ons net iets. We hebben wel een ‘óngeveer’ maar meer ook niet. Soms ben ik wel eens bang dat we te lui zijn, of ons veel meer zouden moeten verdiepen. Maar dit is onze reis en dit werkt fijn voor ons. We werden dus wakker met regen pakten ons boeltje en reden verder. Geluncht in Surfers Paradise (zo heet echt een grote stad aan de kust!) en doorgereden naar Brisbane. De stad van mijn vroegere liefde David.

Even uitleggen hoe dat zat.

Meer dan 20 jaar geleden woonde ik als 18 jarige voor het eerst op kamers in Amersfoort en deed de opleiding voor Drama therapie. In november (ik was net 19 geworden), kwam er een grote Australische jongen Het Nonnetje binnen. Een cafeetje waar op dinsdagavond live muziek werd gespeeld. Geweldige vent, maar al gauw bleek hij hier voor drie maanden te zijn en ik had geen zin in een gebroken hart. David gaf niet op, kocht een bloemenstal op met tulpen die ik in geleende emmers van de hospita in m’n kamertje moest zetten en we besloten drie maanden plezier te hebben en daarna klaar. Daar hebben we ons netjes aan gehouden en in de jaren daarna had ik dan ook geen enkel idee meer waar hij woonde. Ooit woonde hij in Brisbane. Ik heb nog regelmatig aan hem gedacht voor mijn huwelijk met Reinoud. En natuurlijk nu we in Australië zijn en notabene eindigen in Brisbane en ik geen jaloerse man heb getrouwd deden we een poging om hem te vinden. Reinoud vond hem na twee telefoontjes. In Brisbane.

We kwamen dinsdagmiddag aan in Brisbane. Aten in de stad. De volgende dag mocht moeders even alleen de stad in. (Bayron Bay shoppen was uiteindelijk toch slechts anderhalf uur) ik had een heerlijke dag. Het water was gezakt tot normaal. De Cycloon en z’n ravage nergens te vinden. Het was een stad die gewoon op volle toeren draaide. Southbank die flink getroffen is door de overstromingen was nog niet helemaal open. Daar zijn ook musea die nog niet open waren vanwege elektriciteits problemen. Ik liep door de stad, slenterde door de botanische tuin, liep drie keer de rivier over, over drie verschillende bruggen, zag een mooie expositie, liep over pleinen, zag Aboriginal kunst en genoot. Heerlijk. Reinoud had met Lenja een springkussen gevonden en zaten in het reuzenrad en aten ijs. Op de camping vlak bij de stad maakten we plannen voor Nieuw Zeeland. We hadden alles open gelaten. We wisten niet hoe we reizen in een camper zouden vinden en of we dat zat zouden zijn om ook nog in Nieuw Zeeland te doen etc. Aangezien we elkaar niet de tent uit hebben gevochten en we het nog weken konden volhouden met ons campertje begon Reinoud te bellen en mailen etc. tot hij een gifgroen met paarse camper vond. Dat was geregeld. Wat mee heeft geholpen is dat in Australië kamperen bijzonder goed geregeld is. Je loopt niet met je wc rol onder de arm naar gore toiletten om voor een euro 5 minuten te kunnen douchen. Alles is bijzonder goed geregeld. Dat maakt kamperen erg aangenaam.

De volgende dag was het dan zover. De Grote Ontmoeting. Rond lunchtijd zou ik bij David en z’n dochters arriveren (z’n vrouw aan het werk). Rein zou even gedag zeggen en weggaan en een paar uur later mij weer ophalen. Dat gaf de tijd om een beetje bij te kletsen voor zover dat lukt met een kind van nog geen twee en van vier jaar die hij bij zich had. Na een extra rondje rijden, ik wilde zéker niet te vroeg komen, en volkomen uitgelachen te zijn door m’n man en dochter vanwege m’n zenuwen, kwamen we aan bij een mooi houten huis. David kwam de veranda af met een kind op de heup en ik werd gesteund door m’n vierjarige Lenja, terwijl Reinoud stond te filmen met het cameraatje op de verkeerde knop waardoor alle beelden vaag zijn. David z’n bruine krullen waren vervangen door grijze haren, maar de herkenning was zo overrompelend dat ik toch een half uur weinig zinnigs kon uitbrengen. Gelukkig waren er kinderen en Reinoud brak aan alle kanten het ijs en bleef toch maar even samen met Lenja meelunchen. Toen zij vertrokken en een kind op bed en de ander voor een dvd was er nog even tijd om bij te praten. Het was geen gril ruim 20 jaar geleden en ik snapte volkomen waarom hij toen zo leuk was. Tegelijkertijd ben ik blij met m’n man, kind en leven nu. Het is een bizarre gewaarwording van kruispunten en keuzes in het leven en de gevolgen daarvan. En om eerlijk te zijn ben ik er diep van onder de indruk. En voor sommigen zal het vreemd zijn, maar we waren ook nog uitgenodigd de volgende dag te komen eten en slapen en dat hebben we gedaan. Hij heeft een erg leuke vrouw getrouwd. Die avond aten we pizza in de tuin, de kinderen dansten kinderdisco en gingen lief slapen en de grote mensen dronken tot 2 uur ’s nacht wijn en spraken openlijk. De volgende ochtend ergens ontbijten en afsluiten in het park waar de kinderen speelden en er in bomen geklommen werd. Daaaaag zwaaiden we en reden naar het hotel voor onze laatste nacht in Australië. Dag fijne camper. Lenja gaf ‘m nog een kus. Ongelooflijk dat het Australië avontuur alweer ten einde is. Ik wil ergens onderweg nog een filmpje maken van onze belevenissen tussen Sydney en Brisbane, maar ik zie wel of dat nog lukt. Gelukkig kunnen we zeggen: Op naar Nieuw Zeeland. En daar zitten we nu in onze gifgroen met paarse camper in Auckland. Er is wat tijdsverschil. Als Lenja niet in slaap kan vallen zingt ze de hele kinderen voor kinderen cd en wij hebben de tocht alweer gemaakt van boodschappen, simkaarten voor mobieltjes een nieuwe dongel bongel boggle??? En bij de treurige cash convertese een tweede hands navigatiesysteem gevonden. Tot die tijd kaart lezen is ook wel weer leuk geweest. De pont van Wellington is gereserveerd. Ik verheug me op het weerzien van m’n oom, tante en neef die in de buurt van Nelson wonen. Ik zou de klok wel willen stilzetten, zo fijn is dit alles en we genieten nog even door.

Liefs van ons!

Reinoud, Lenja Marihuela

The Farm and No Worries

We vonden Melbourne een heerlijke stad. We stonden op een luxe camping met zwembadje (waardeloze wifi, de Australiërs zijn op digitaal vlak nog niet heel hip) en de al eerder genoemde leuke buren uit Zwitserland. Lenja werd vriendinnen met Feline (ook 4 jaar) en de kleine Lilly van anderhalf waggelde er komisch doorheen. Lenja begon al kleine Engelse zinnetjes te spreken. Tegen de moeder van Feline: Were you daughter? En zo brabbelde ze ook tegen Feline. Alleen Feline sprak weer Frans en Duits… Ze kwamen er wel uit.

Wij liepen door Melbourne wat ons een beetje deed denken aan Amsterdam. Melbourne staat bekend als de culturele stad en Sidney als de meer business stad. We deden stadswandelingen, bezochten het prachtige Melbourne museum, zaten in het oude trammetje wat de stad gratis rond toerde en bezochten midden in de stad een kinderboerderij die je onmiddellijk naar het platteland bracht. Reinoud heeft nog een dagje in z’n eentje door de stad gebanjerd waar Lenja en ik de wasjes draaiden en ik m’n filmpjes afmonteerde en de weblog bijwerkte. Door de trage Wifi moesten we uiteindelijk toch nog naar de stad om in een internetcafé de filmpjes erop te krijgen. Nederland was in diepe slaap, maar Iris uit Amerika maakte nog mee dat de filmpjes het eerst nog niet deden op de weblog. Kleine berichtjes met m’n vriendinnetje gemaild. Erg leuk. Reinoud en Lenja waren inmiddels in de hoogste toren van Melbourne over de stad aan het uitkijken. Door er op maandag ook nog te zijn kwamen we in de werkende energie. Allemaal mensen in pak die druk aan het werk waren. Dan weet je weer even hoe vrij je bent. Op de camping kom je natuurlijk de hele tijd mensen tegen die ook vrij zijn. We voelen we dat we over de helft van de reis zijn. Aai we zouden het nog maaaanden kunnen uithouden. Wat een fijn leven is dit.

Na talloze telefoontjes met Vikki in de afgelopen tijd was het dan nu eindelijk zover. We gingen naar haar Farm een 20 minuten van Bairnsdale. Vikki kennen we door de CSA trainingen die we hebben gevolgd. Al moet ik zeggen dat Reinoud haar nooit heeft gezien en ik een keer vluchtig. Ze is met een Nederlandse man getrouwd: Patrick. Samen hebben ze twee jongentjes van 6 (Etienne) en 7 (Arjan) jaar. Kan zijn dat ik de namen door elkaar heb gehaald. De twee broertjes kwamen zo uit Pluk van de Petterflat gelopen als stampertjes, maar dat was nog voor ze naar de kapper gingen. Wat een lekkere knullen. De familie woont en werkt in Melbourne, maar hebben een stuk eigen land waar Vikki als kind al kwam. Toevallig was in deze tijd ook de familie van Patrick uit Nederland over. Zijn vader (Jo) en moeder (Coby) en zus (Sabine) haar man (Ivo) en hun dochtertje (Eline die in april vier wordt). En allemaal uit diep Limburg. We waren wat aarzelend over ons bezoek. Zou het niet allemaal te druk worden? Bovendien hadden de meesten ook de CSA trainingen gevolgd en Reinoud had niet zo’n zin in een CSA kamp. Aarzelingen voor niets, want we hebben een toptijd gehad op de Farm. Allereerst een adembenemend mooi plekje. De Farm was erg basic zoals Vikki het noemde. Het huisje staat op instorten en je poept nog op een houten poepdoos. Geen warm (regen)water, mits je een soort kachel op hout stookt. We sliepen in ons campertje en werden warm opgenomen door de gehele opgewekte familie. Wat een lieve schatten, stuk voor stuk. En een waar kinderparadijs, met een boomhut en een klimtoren en allemaal weiland waar je gewoon in mocht plassen als je wilde. Twee honden en de jongens tegen de meisjes kamp. Eline en Lenja klikten per onmiddellijk met elkaar. Eline at ’s ochtends haar boterham in de boerderij en schoof daarna bij ons in de camper aan voor cornflakes en een cracker. Vikky en Patrick namen het hele gezelschap mee naar de prachtigste plekken. Grotten bezocht (ik ging even wandelen en een boekje lezen. De intimi weten wel dat je mij niet onder de grond moet willen stoppen, zelfs niet na mijn dood!) Daar zagen we de eeehhh hoe heet ie nou. De vogel die lacht. Hoofd Vuur van de Farm Patrick vond het bij hoge uitzonder goed dat ik het vuur mocht maken. En ik heb genoten van het fikkie stoken (dus steek me na m’n dood maar in een goed vuur!). En genoten van de heerlijke gesprekken en glazen wijn met de familie. Om 00.00 was (opa)Jo jarig. 68 jaar. Ik heb me verbaasd over zijn kwieke gesteldheid. Want een ander uitstapje was een waanzinnige hyke waar we over rotsen hebben geklauterd en onbegaanbare paden hebben genomen. Wel wat hoog gegrepen voor de twee kleintjes, maar Lenja stapte dapper door en klom als een berggeit. We zagen heilige plekken van Aboriginals. We zijn voor de verjaardag van Jo nog bij de chinees wezen uiteten. Het was hartverwarmend hoe vanzelfsprekend we werden opgenomen in deze familie. Het landschap van Australië is erg gevarieerd, maar altijd ruig en het geeft een gevoel van oorspronkelijkheid. Trouwens ook heel vriendelijke heuvels en landbouw met glanzende gitzwarte koeien in de wei. De zwarte boomstammen zijn trouwens ter preventie van bosbrand. Ze steken de boel in de fik om het lage struikgewas te verbranden zodat tijdens een echte bosbrand er minder brandhout ligt. Er staan grote dode bomen midden in de weilanden. Heel indrukwekkend. Ze mogen niet gekapt, omdat de vogels erin mogen uitrusten. Vikki en haar gezin zijn stoere hykers. Ze klimmen en klauteren geroutineerd. Een mooi gezicht dat gezin zo samen wadend door een rivier van rots naar rots. De Australiërs die wij tegenkomen lijken echte natuurliefhebbers en kampeerders. Ze hebben de meest bijzondere uitklapbare tenten, vouwagens, caravans en campers. Sommigen lijken wel een soort flat zo groot en anderen hebben een hutje bovenop hun fourwheeldrivejeep. Ze zijn zo easygoing. Het zinnetje no worries leven ze ook echt. Weinig uiterlijk vertoon. De natuur is echt zo prachtig. Al moet ik lachen om Reinoud die natuur soms na een tijdje ook gewoon wel gezien heeft. Het campertje is een zege en ons drietal loopt gesmeerd. En dat is best verbazingwekkend. We zijn best een ongeduldige familie die veel zelfstandigheid gewend is. We hebben niet voor niets beiden een eigen bedrijf. En volgens Reinoud heerst er een lage frustratie tolerantie. Ik ben volgens hem dynamiet (doe er een vuurtje bij en het ontploft) en hij is nitroglyserine (schudt het en het explodeert). Lenja is ook niet de meest geduldige, maar wint het absoluut van haar vader en moeder. We zijn allemaal extravert. En niet zo’n beetje ook. En we lijden allemaal aan de ziekte van aandacht. Zet dat tijdenlang bij elkaar en dan nu ook nog eens in een hele kleine camper en dan gebeurt er….NIETS! Het loopt gewoon allemaal erg relaxt. Wonderlijk toch hoe realiteit kan zijn. Wat me wel opvalt is dat het evenwicht o.a. wordt bepaald door een soort automatische man vrouw verdeling die nog uit de middeleeuwen stamt. Reinoud zit het leeuwendeel achter het stuur en ik tover lekkere hapjes uit de minikoelkast. Reinoud checkt in bij de camping en zet ons altijd bij de perfecte plek vlak bij de speeltuin en w.c. (Die speeltuinen in Australië zijn echt TOP! Allemaal in zeer goede staat en veilig etc.) hij bepaald grotendeels de route door in boeken te kijken en te kletsen met buren. Ik doe de was, de boodschappen, het koken. Hoewel, koken is inmiddels een co-creatie geworden. ik doe alle voorbereidingen en salades etc en Rein regelt de bbq. Hij wordt er inmiddels knettergoed in. En ik regel veelal de verzorging van het kind. De verzorging dan, want reinoud speelt regelmatig met Lenja of gaat met haar op pad en hij smeert haar ook in met zonnebrand J. Reinoud slaat de haringen in de grond en ik poets drie keer per dag de camper met mijn favoriete wegwerpschoonmaakdoekjes. Lenja helpt goed mee. Ze bouwt het kamp mee op en doet elke dag met mij de afwas. Verder kletsen we eindeloos of is het eindeloos heerlijk stil. Lenja begint nu ook tijdens het rijden door het raam te kijken en komt dan in een soort ‘droomtoestand’. Ze hoeft zichzelf dan even niet zo te vermaken. Het valt me op dat ze meer en meer met fantasie speelt. Ik heb kleine poppetjes gekocht die ze aan en uit kan kleden en daar begint ze nu ook rollenspelletjes mee te doen. Dan zitten Zora en Linthe ook ineens in de auto door Lenja’s spel. We verdenken Lenja ervan dat ze ook extravert is en extraverte mensen kunnen zichzelf nog wel eens kwijtraken in de buitenwereld. Hoewel ik haar gun lekker te spelen met leeftijdsgenootjes, doet het me goed dat ze nu in alle rust zichzelf kan vermaken met haar eigen binnenwereld. En ze ontmoet natuurlijk steeds weer kindjes in de speeltuin. Taal is wel lastig. Dat had ik nooit gedacht bij kinderen. Maar Lenja drukt zich volledig uit met taal en mist soms de non verbale communicatie vaardigheden. Dat botst wel eens. De Australische kinderen denken ook dat Lenja hun snapt en begrijpen niet waarom ze niet doet wat ze zeggen. Wij moeten soms even een bruggetje slaan en dan gaat het prima. Lenja zit bomvol zelfvertrouwen en is niet onder de indruk van een beetje afwijzing. Ze volgt graag haar eigen plan. Wij proberen haar uit te leggen dat als je nieuw in een groepje komt je niet meteen je zin kan krijgen. Met Lenja moet er steeds een pikorde gevechtje plaatsvinden en dan loopt het. Ze is namelijk wel erg leuk om mee te spelen. Ze durft veel en is ook lief en behulpzaam en ze houdt van stoute dingen doen, zoals stiekem tomaatjes plukken en die naar elkaar gooien. Of zo hard met de draaimolen dat je er groen uitkomt en de pasta op het grasveld uitkotst….. Lenja schatert het vaak uit. Ze pakt handjes vast en trekt kindjes mee naar wat ze wilt. Komt engelse woordjes vragen en stapt er dan zelf dapper op af.’ Can me draw?’ Haar engels is geweldig. ‘Haai Boys! You fader me mother en you kind come on!’ Als we zitten te eten en iemand loopt langs dan roept ze heel hard: Hello! En dan worden we gedwongen tot een praatje met de buren. Vaak leuke praatjes.

We namen nog een uitstapje door een stukje Great Alphine Road te pakken en kwamen (Tip van Vikki) in en schattig dorpje met een lieve rustig campinkje aan een kabbelend beekje waar Lenja uren in heeft gespeeld. We staken de bbq maar weer eens aan en sliepen weer met de klep open. De volgende dag lekker rustig aan op deze little piece of Paradise. Een douche, een speeltuintje, zacht ruisende bomen, schapen die langs je campertje lopen en helemaal alleen hier staan. Met Lenja samen nog een stoere hyke gedaan. Door weilanden, over hekken met prikkeldraad, over een boomstam die over de beek lag etc. We slapen lange nachten. Reinoud kon zich niet heugen wanneer hij fysiek zich zo uitgerust heeft gevoeld. Lenja gaat tussen half negen en half tien naar bed (thuis ligt ze om half acht te slapen). En wordt tussen 8 en 9 wakker. Met mijn fysieke gesteldheid is het wisselend. Het gaat de hele tijd prima. En dan soms zomaar op onverklaarbare wijze lijkt het wel of er een luik opengaat en al mijn energie weglekt in 1 klap. Is dit dan pfeiffer? Afijn we zitten in de meest ideale omstandigheden. Er is geen stress, geen enkele druk, geen overbodige inspanningen. Er is wel rust en plezier en ik heb nog twee maanden voordat het circus weer begint.

Tsja en dan de inzichten. We zijn nu bijna drie maanden op reis en de laatste maand reizen we in een campertje door Australië. Ik weet eigenlijk niet of er nou zulke grote inzichten zijn. Er zijn gedachtes. Kleine en grote gedachtes. En er zijn gevoelens. Dankbaarheid en ontroering en genieten. Er zijn ideetjes. De afgelopen jaren hebben we ons helemaal suf ge-inzicht. We volgenden talloze (confronterende) trainingen. Elke maand coaching. En het werk gaat ook steeds over bewustwording en inzicht. Werk is een groot inzicht. De relatie nodigt uit tot inzicht, de geboorte van onze dochter bracht vele nieuwe inzichten. Een samengesteld gezin zijn nodigt uit tot inzicht. En dan hebben we ook nog veel ínzichtsvrienden’. Mensen die nadenken over het leven, zichzelf en de keuzes die we hebben en daar samen met ons over spreken. Vinden wij heerlijk. Mijn grootste inzicht tot nu toe is dat ik blij ben met m’n leven. M’n man, de kinderen, familie en vrienden, Maranza en de woonboot. Ik ben blij en dankbaar en benieuwd naar wat nog komt. Verder zijn er gedachten. Over opvoeding bijvoorbeeld. Ik heb het een beetje losgelaten. Ik weet niet of dat goed is, maar het is wel ontspannen. Op dit moment denk ik dat het om twee dingen gaat: liefde en zoals een vriendin het jaren geleden zei: Opvoeden is het goede voorbeeld geven. Nou geloof ik niet meer in Het Goede Voorbeeld. Want ik weet niet wat goed is. Hooguit wat goed werkt in dit gezin, in deze tijd onder deze omstandigheden. Opvoeden is volgens mij voornamelijk het Voorbeeld geven. Wat ik doe leef ik haar voor. En dat is echt niet alleen dat wat ze te zien krijgt. Ook dat wat ze niet zien pikken ze vaak toch nog op. Dus blijf ik investeren in mijn eigen ontwikkeling zodat ik eerlijk en verantwoordelijk in het leven sta of leer staan. Daarnaast zag ik ooit een documentaire van een man die een achtling had (en al vier oudere kinderen). Zijn tip was: do not have to many rules. Heb maar niet teveel regels. Wij hebben ook niet zoveel regels. De paar regels die we hebben daar zijn we dan wel weer heel stelling in. Wordt Lenja bij kop en kont opgepakt mocht ze die drie keer negeren. Rein en ik zitten grotendeels op 1 lijn. En verder is m’n kind helemaal iemand van zichzelf en het is steeds maar weer uitdokteren wie is dit kind? Wat werkt bij haar? Maar of ik nu zo’n welopgevoed kind krijg vraag ik me af. Maar zo keurig zijn Rein en ik ook niet. En ze zit natuurlijk in een raar pakket. Grotendeels enig kind, maar wel twee hele grote zussen die haar al inwijden in een andere wereld dan die van de kleuter. Die kletsgrage pa en ma. Het is een lekker grietje en ik ben reuze benieuwd hoe ze zich verder zal ontwikkelen. En ik dank wie dan ook op m’n blote knieën voor deze kostbare tijd met m’n man en kind. Als ik haar vraag naar later dan zegt ze dat ze met papa wil trouwen, op de woonboot wilt wonen en haar werk is Maranza en ze heeft een kind. Ze weet niet of ze een jongen of een meisje krijgt, maar ze hoopt een meisje. Ze vindt het stom dat ze niet met papa kan trouwen, dan kiest ze maar voor Xaime. En dat ze een eigen huis moet regelen vindt ze ook stom. Wij moeten tegen die tijd maar weg, want zij wil er wonen. Als ik vraag wat Maranza is dan zegt ze: dat is een kostuum aantrekken. Laatst vroeg ik of ze school mist en toen zei ze: ‘Nee, want daar moet je stilzitten als een standbeeld.’ Tis me d’r een die dame.

Na de Alphine road gingen we nog een nachtje terug naar The Farm en hadden een heerlijke avond met vuur, wijn en goede gesprekken. Rustig aan vervolgden we onze weg richting Sydney. We zagen paragliders van een klif springen, eindeloos mooi landschap en rommelden rustig door. Eden, Batemans Bay, de prachtige grand huppeldepup road. Het weer wisselt extreem. De ene dag is het koud, dan regent het, dan is het bloedheet, dan is het bewolkt maar lekkere temperatuur. Maar het komt steeds goed uit. Als we reizen met minder goed weer en als we even een rustdag houden hebben we goed weer. Na wat ‘verveling’ begon Reinoud steeds genialere plannen te krijgen voor z’n eigen bedrijf en hadden we ons eerste gezamenlijke telefonische intake gesprek voor een mogelijke klus in april. Zit je dan via je computertje te skypen met de andere kant van de wereld waar het ochtend is en wij pas wijn mochten drinken na het gesprek. Ik heb nog steeds zin om straks aan het werk te gaan. Maar we zitten ook te broeden op hoe we vaker dit soort reizen zouden kunnen maken. Reinoud wil naar Cuba en ik wil naar Israël, maar je hoort mij niet klagen als we naar Cuba gaan. Als we langs een haven komen met zeilboten dan willen we weer een tijd lang een zeilreis maken. We dromen lekker verder. Ondertussen moeten we straks bij thuiskomst eerst maar eens flink aan het werk. Maar deze droom leven we ten volle.

En nu zijn we op een camping in Sydney. We huren voor een paar nachtjes een hotel in de stad omdat de camping zo ver is van de stad en dan zien we wel weer. We plannen per dag en dat gaat tot nu toe steeds goed. Onderweg hoor je de tips waar je naartoe moet, komt ons echt aanwaaien.

Oh ja! We hebben mijn oude liefde gevonden. Of ten minste, mijn man heeft mijn oude liefde gevonden! Chicken als ik ben liet ik hem zelfs bellen. Hij had drie Thannhausers en de tweede was het gewoon! Vol verbazing heb ik met hem aan de telefoon gesproken, zijn stem geen spat verandert. We gaan hem en z’n gezin opzoeken in Brisbane. Hij heeft ook een dochtertje van vier (en van 2) en is getrouwd. Superleuk!

Zo heel veel gekletst weer. Ik heb nog een filmpje te maken.

Veel liefs voor jullie allemaal!

Reinoud, Lenja en Marihuela

Ondersteboven in Down Under

Ondersteboven in Down Under

Toen we begin november in Thailand aankwamen gingen we als oesters langzaam open. Uitrusten, om ons heen kijken (soms nog wat schichtig), leren kennen en wennen. Eerst met de tenen de temperatuur van het water voelen. Daarna zijn we erin geplonsd en hebben ten volle genoten van dit letterlijk suikerzoete land (ze stoppen overal suiker in!). De reis van Thailand naar Australië was niet heel lang, maar we hebben niet tot weinig geslapen. Van Sydney meteen door naar de slapende stad Adelaide gevlogen. Alles was daar vanwege de feestdagen nog dicht. We moesten wennen aan het aangeharkte stadje en stonden in de ‘wachtstand ’omdat ook het camperverhuur bedrijf dicht was tot 4 januari. En dáár waren we voor naar Australië gekomen: om er met de camper doorheen te crossen. Meer voorbereiding hadden we trouwens niet, druk als we waren in Nederland voor vertrek en in Thailand zijn we alleen met Thailand bezig geweest. We hebben nog een dagje strand gedaan en genoten van een goed glas wijn met een bandje dat heerlijk speelde. We moesten weer wat op de centen letten. Maar opnieuw gingen we langzaam open. Ik ben hier geen grote reus meer. Nog net geen sierlijke ballerina, maar hier lopen echte reuzinnen en reuzen rond. Australiërs zijn over het algemeen groot! Ook veel mensen met overgewicht. In Thailand zag ik ook na een paar dagen dat de meeste ranke dennen onder de 40 waren en de moedertjes ook gewoon ronde vrouwtjes worden. Maar omdat ze zo klein zijn, worden het van die lieve ronde kaboutervrouwtjes. In Thailand eten ze naast al het suiker ook veel gefrituurd en wokken ze in sloten olie (geen olijfolie J). Maar hoe dat nou in Australië gebeurd? De schappen (ja we doen weer boodschappen!) staan vol met bewuste producten. Alles is low fat verkrijgbaar. Zonder geur, kleur etc stoffen en schappen vol glutenvrije producten. Ik denk toch de bbq? Ook hier zijn de mensen weer ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Easygoing.

Misschien omdat we zo vol op elkaars lip zitten in Nederland dat je daar wat lomper en individualistischer van wordt om nog een beetje eigen ruimte over te houden? Maar het is best confronterend hoe we nu in twee landen zijn waarin mensen de tijd nemen en je oprecht willen helpen of het je naar de zin maken. Lieve, relaxte en behulpzame mensen waar we ook komen.

En toen kwam Reinoud aanrijden met de camper! Jongens wat een feest. Hop tassen erin gegooid, gigantisch ingeslagen in een mega supermarkt (en wit wegtrekken bij de kassa) en rijden maar! Van Adelaide naar Barossa Valley. Ook heel aangeharkt. Hop snel door naar Mildura. . Aan een rivier die zo hard stroomde dat je op dezelfde plaats bleef ook al zwom je heel hard. Lenja was niet helemaal fit. De eerste keer op deze reis. Beetje verhoging, minder eten, veel slapen en hoesten. Ook hier was het warm. Er waren meer kindjes die dat hadden vertelde de Australische moeders mij. Dat stelde wel wat gerust. Daarna een wonderlijke plek in Hopetoun gevonden. Gloeiend heet, aan een meer , met harde wind en veel insecten. Ik dacht dat ik in Thailand veel griebels zou tegenkomen, maar op wat gekko’s en een grote Zaza (de kakkerlak uit Pluk van de Petterflat) in de badkamer na heb ik weinig gezien. Hier daarentegen springt, kriebelt en kruipt er van alles. Lenja heeft totaal geen angst en pakt de spinnen, torren en krioelende maden genadeloos op. Mijn negen jaar jongere zusje was vroeger net zo, zij is inmiddels biologe geworden J

We sliepen met de klep open, afgedekt met een klamboe. Daar was Robin, de alleenstaande stoere vrouw met drie tieners. Haar man was anderhalf jaar geleden omgekomen bij een ongeluk en nu runde ze de Farm alleen. Er was net geoogst. Even vakantie voor haar. Het was er zo warm dat we blij waren dat we in de aircocamper verder konden rijden. Hoppidikee naar Halls Gap. Bij het Grampians National Parc. Wat een geweldige plek! Heel fijn weer. Niet te warm of koud. De kangoeroes liepen gewoon over het terrein. Deze waren niet gevaarlijk, maar na een verhaal over dat die lieve kangoeroes met hun middelste teennagel een hele hond van boven tot onder kunnen openrijten mocht Lenja niet meer zo dichtbij komen. We mochten er fikkie stoken (mijn favoriete bezigheid) en daar dan op bbq-en. Lenja naar bed en Rein en ik lekker kletsen of lezen bij het vuur. De natuur is indrukwekkend en prachtig. We zagen de mooiste en ontzagwekkendste uitzichten. We wandelden en klommen en reden met onze super camper langs slingerende weggetjes met diepe afgronden. Al een aantal jaar gelden was er hier een bosbrand. Het is indrukwekkend om te zien wat daar nog steeds de schade van is. Spookachtige zwarte boomstammen die hun best doen om te herstellen. De Australiërs verstaan de kunst om de natuur origineel te houden en het toch aangenaam te maken voor toeristen. Maar nergens van die uitgebate toeristische spektakels. Geen vuilnisbakken maar wel ‘take you own trash’ borden plaatsen schijnt te werken. Het is schoon en in tact. Tegen de tijd dat het ging regenen pakten we onze spullen in en vertrokken weer. Het rijden in de camper is heerlijk. Lenja zit tussen ons in op een verhogertje. Ze tekent, slaapt of speelt op de Aai Pret (I pad). Wat een geweldig ding is dat. Rein heeft er allemaal leerzame spelletjes op gedownload. Met babyschool is ze zichzelf engelse woordjes aan het lezen. En er zijn puzzels en fijne motoriek spelletjes. Ze speelt vier op een rij of boter kaas en eieren. Samen met mama inmiddels (papa was er klaar mee) onderhouden we het smurfendorp. We moeten samen spelen en samen afspraken maken. We moeten eerst geld verdienen en sparen, voor we weer wat kunnen kopen. We kibbelen er soms om, maar we leren er een heleboel van.

Ik dacht dat ik meer ‘kindermanagement’ moest doen met het rijden, maar Lenja geeft zich heerlijk over aan het rijden. Ze luistert naar Hakim en zijn verhalen of Floddertje of Kikker die we op de mp3 speler hebben gezet. Ze hangt heerlijk warm en vertrouwd tegen me aan en wordt zwaarder als ze in slaap valt. Zo heerlijk is dat! Elke dag valt m’n kind een keer tegen me aan in slaap. Hoe rijk is dat.

Rein en ik diepen overal muziek op en sinds tijden luister ik weer echt naar de muziek en de teksten. Het is zalig om gewoon naar buiten te kijken naar het steeds weer andere landschap. En zo leuk om waar dan ook gewoon te lunchen, want je hebt alles bij je. Ik vind het fijn om weer zelf te koken en m’n man en kind te verwennen met lekkere hapjes. We dalen enorm in. In onszelf en in elkaar. We leven per dag. Rein en ik zitten bijna naadloos op een lijn als het gaat om waar we zin in hebben en Lenja hobbelt relaxt mee. De Australiërs zeggen steeds: No Worries. Fantastisch zinnetje.

We reden door naar Port Fairy en daar was het ook een Fairytale. Een klein sprookje. We hadden een tip gekregen van Vikki een kennis in Australie van een kleine camping. We stonden daar als enigen in een lieflijk landschap met een mooie zonsondergang. Rein en ik hadden een bijzondere avond met wijn en elkaar liedjes laten luisteren en vertellen waarom je dit liedje kiest etc. De tranen vloeiden, de lach schaterde. Lenja sliep door alles heen en er waren geen andere gasten. We spraken over het tweede kindje wat ik graag had willen hebben en Reinoud niet en dat daar rust en begrip voor gekomen is. Een gedenkwaardige avond met m’n man.

De volgende dag op zoek naar brood met m’n kind. De lekkere kletskop. Ik wordt soms incontinent van geluk, dan stroomt het gewoon een beetje over. Over overstromingen gesproken… Er zijn grote delen overgestroomd in Australie. Al vanaf november kampt o.a Queensland rondom Brisbane met grote overstromingen. Delen zo groot als Frankrijk en Duitsland zijn onder water gelopen. Echt verschrikkelijk. Er wordt regelmatig over gesproken op de campings. Waar in Thailand de Thais niet begrepen waarom er in december nog zoveel regen viel, snappen de Australiërs er ook geen bal van en is er in hun beleving nog nooit zoveel regen gevallen als nu in deze tijd. Brisbane is ons eindpunt. Het vliegveld schijnt nog begaanbaar te zijn. We hebben nog een aantal weken en je weet niet wat er in de tussentijd nog gaat gebeuren. We houden het in de gaten en passen ons reisschema erop aan. In Brisbane woonde ook een oude liefde van mij. Toen ik 20 was had ik een romance met een hele leuke Australiër David Thannhauser. Reinoud helpt me om hem via internet op te sporen. Zou toch leuk zijn om elkaar te zien! Er is ook familie van me woonachtig in Victoria, ook die gaan we proberen te vinden. En we gaan Vikki bezoeken op haar Farm!

Ondertussen ging de reis verder. The Great Ocean Road! Nou die was ook Great al hadden we een dag en een nacht flinke regen (maar dan bezoek je gewoon een REGENwoud) En er was een deel van de ocean road afgesloten wegens vallende rotsen en een modderstroom. We sliepen op een camping waar het al dagen had geregend. Zo triest voor die hard werkende Australiërs die hun welverdiende vakantie in het water zien vallen. Maar opgewekt duwden vijf reusachtige mannen onze camper door de modder tot hij wel weer grip had. Voor ons is zo’n regenbui niet erg. We hebben de tijd en we rijden gewoon weg. We bezochten een echte surfbeach en zagen de twaalf apostelen (indrukwekkende rotsen in de zee). We genoten van het rijden en zo nu en dan er weer uit om wat moois te zien of iets leuks te doen. We zijn inmiddels in Melbourne aangekomen en nemen even de tijd om deze stad te bezoeken, de wasjes te draaien en het veel te laat te maken met onze leuke buren. Onze andere buren zijn muzikanten die vanavond optreden vanaf 18.00 dus daar gaan we straks naartoe. Het weer is inmiddels weer stralend zonder dat het te heet is. Het zit ons allemaal erg mee. Ik heb twee filmpjes gemaakt. Als ik het goed heb begrepen zijn ze bij Lenja op school bezig met het thema: Samenleven. Dus hebben we een filmpje gemaakt over samenleven in de camper! En natuurlijk een On The Road filmpje! Hoop dat het jullie goed gaat! Veel liefs en no worries! , Reinoud Lenja en Marihuela