Dag Zora en Linthe! Dag Thailand!

Thailand

Door Linthe van Rooij 12 jaar

Ik vind het fijn,

om in Thailand te zijn.

Een heel warm land en,

zon, zee, strand.

Kom met mij mee,

naar de diepblauwe zee.

Een mooie natuur,

en elk uur,

geniet ik ervan.

Dat dit allemaal kan.

Ik verveel me hier nooit,

maar ooit,

ga ik iedereen wel missen maar dat is weer een ander verhaal

Ze hebben hier lekker eten,

als jullie dat maar weten.

Zo'n mooi land.

Tot aan de rand,

van het strand.

Het is moeilijk te omschrijven,

maar ik wil hier niet voor altijd blijven.

Maar twee weken zijn veel te kort.

O mocht ik hier maar wat langer zijn,

want ik heb het hier zo fijn.

Thailand is heel warm,

maar ook heel arm.

We gaan naar leuke winkelzaken.

Ja daar ga je het wel maken.

Of naar een hotel met een zwembad erbij,

ja dat soort dingen doen wij.

In epilatie en haar zij de Taaien heel goed,

en dan zijn we weer een tijdje zoet.

Lekker mooi maken,

ja dat zijn onze zaken.

Swaadikhaa betekend hallo,

en kapkhoenkhaa dankjewel.

Thailand... ja dat is een mooi land.

Maar vooral vind ik het fijn,

dat Wela, Lenja en Reinoud er zijn.

Dag lieve Zora en Linthe en Karin, Dag heerlijk Thailand!

De afgelopen twee weken hebben Zora en Linthe met veel aandacht aan hun verslagjes gewerkt over de bijzondere reis door Thailand. Het is alleen niet meer gelukt om ze in de computer over te typen. Misschien mailen ze ons nog de verslagjes en zal ik ze alsnog op de weblog plaatsen. Ze zitten nu, net als wij in het vliegtuig. Zij op weg naar huis en wij op weg naar Australie. Dus schrijf ik toch zelf even een verslagje.

Het waren twee heel bijzondere en fijne weken met elkaar al vanaf het moment dat we elkaar in de armen sloten op Bangkok Airport. De meiden herstelden razendsnel van hun reis en jetleg. De eerste avond hebben we nog met z'n allen gegeten (zora probeerde meteen Thais eten uit). Daarna ging Karin haar eigen weg. Ze regelde een vlucht en boot (wat bus bleek te zijn) naar Koh Lanta en had de tijd van haar leven. We kregen gedurende de twee weken kleine smsjes die sprankelden. Het maakte ons allemaal blij.

Ook wij hebben intens genoten. Eerst van Bangkok waar we beautybehandelingen kregen voor drie keer niks. Daarna een tocht die ons naar een drijvende markt, de river Kwai en de Birma spoorlijn bracht. (Zie al onze filmpjes! Het zijn er nog meer dan waar we voor hebben uitgenodigd :)) We sliepen op een eiland in de jungle waar je alleen met longtale-boot kon komen. We zagen geweldige watervallen waar we tussen de kissing fish zwommen en van rotsen afgleden. We bezochten ook een weeshuis. De liaan waar de weeskinderen met zoveel plezier mee speelden brak af toen Zora ook ging slingeren. Met Zora was gelukkig alles goed, maar we voelden ons erg bezwaard. We hebben maar veel zelfgemaakte kadootjes gekocht in de shop. Daarmee financieren ze vervolg studies van de kinderen (die kunnen daar zo zelf voor sparen.) De weeskinderen waren kinderen die weg zijn gehaald bij ouders die hun mishandelden. (No Tsunamie, parents punishment, legde de gids uit.) De sfeer zat er goed in. We hadden vaak dikke pret. Lenja genoot erg haar zussen weer te zien. En voor ons was het ook heerlijk. Met de nachttrein en talloze andere vervoersmiddelen kwamen we na een hele lange reis (die alle meiden echt fantastisch ondergingen) aan op een sprookjesplek die Dreamland Resort heette. De droom van beide meiden (zwembad aan zee). Heerlijke dagen vol ontspanning, goede gesprekken, slappe lach en kerstpret. We hadden nachtelijke zwempartijen en dronken vele verse sappen. De watermelonshake en chocolate ice waren favoriet! We groeiend erg naar elkaar toe. Zo intens samen zijn we niet eerder geweest. Meestal moet er wel een naar roeien of korfbal, of is er een partijtje of maranza voorstelling.De vakanties in Charme zijn altijd geweldig, maar op de maaltijden na vliegt iedereen een kant op. Nu deden we werkelijk alles samen. Er werd zelfs samen gedoucht. (Lenja na een douche partij met Zora: 'Mama je moet nooit te vroeg beginnen met je benen scheren.') Daarna reisden we naar Khao Sok. Golvende veerbootjes waar we al hots klotsend vanaf moesten, bussen en taxibus. De meiden reisden alsof ze dat al hun leven lang doen. Lenja is helemaal gewend om te reizen. Kan geduldig wachten, snapt inmiddels op welke momenten je even niks moet vragen en wanneer juist wel. Erg knap. Ze ondergaat alle wisselingen met het grootste gemak. Linthe zei: 'Lenja, je bent groot geworden in je gedrag!'.

We reden op olifanten en gingen per kano de rivier af. We hadden ook ernstige gesprekken. Opvoedgesprekken. De grote meiden pakten dat bijzonder knap op. Er was ook een chagrijnige middag en een mislukt logeerpartijtje van Lenja bij haar zussen. Maar de rest was een groot feest. Ik ben trots op alle drie de meiden en ik hou intens van ze. Wat een leuke mensen zijn het. En zo eigen.

In Bangkok troffen we een bruine en stralende Karin aan. We regelden een extra bed op de kamer van Zora en Linthe en samen vierden we een wel heel bijzonder oud en nieuw. Aan het water genoten we van een heeeeerlijk maal. Daar deden we een kadootjes spelletje. Lenja deed heel knap mee. Ik was verbaasd, want in dit spel krijg je soms een cadeau, maar die kun je een dobbelsteengooi later weer kwijtraken aan een ander. We hadden allemaal spannende opdrachtkaartjes gemaakt met prikkelende vragen of gênante opdrachten. (Ik herinner me een Karin die kikkerde op haar stoel J)

Zora en Karin gingen hun laatste bath nog even uitgeven en wij terug naar het hotel om Lenja die zich geweldig had gedragen naar bed te brengen om 23.00! Na een dollemans taxirit arriveerden Karin en Zora 3 minuten voor 00.00 ook in het hotel. Klokslag twaalf uur ontstond er spontaan een groepsknuffel om elkaar nieuw jaar te wensen. Een heel bijzonder moment. Het was allemaal erg bijzonder en liefdevol. Karin keek nog even de laatste filmpjes en toen was het slapen geblazen.

De meiden waren erg enthousiast over de weblog en de filmpjes. We hebben dan ook driftig gefilmd en gemonteerd. In deze twee weken hebben we ook vaak gereisd. Die tijd gebruikte ik om te monteren. We willen graag blijven nagenieten van al dit moois. De meiden vonden het( net als ons) fantastisch. De weblog is ons persoonlijk reisdagboek waar de rest in mee mag lezen. We genieten enorm van de reacties. Dank, dank daarvoor!

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en zijn we in Adelaide Australië aangeland. We hebben voor twee nachtjes een hotel en 4 januari 2011 (morgen) halen we onze Camper op. Ik verheug me enorm op het eigen huisje op wielen. Rein heeft zo genoten van het Thaise leven dat hij wat opziet tegen alles weer zelf doen en niet meer elke dag feest. Lenja heeft nog af en toe Thais gesproken tegen Australiërs, maar heeft inmiddels ook begrepen dat je hier weer anders gedag en dankjewel zegt. We zijn enorm trots op de kleine globetrotter. De reis naar Australië gaf ons allen weinig slaap, maar ze stapt dapper met ons mee. Morgen begint onze reis naar het eindpunt Brisbane via de zuid kust! We zijn nog net niet op de helft van onze reis. Dat is een bijzonder rijk gevoel.

We hebben net de jarige Zora gesproken die de telefoon in de klas mocht opnemen! Terwijl wij ons klaarmaken om te gaan slapen. We lopen 9,5 uur op Nederland vooruit. Linthe heeft inmiddels haar verslag al gemaild, dus die plak ik hieronder. Geweldig hoe zij op eigen wijze alles heeft beschreven. En ook al zo'n prachtig gedicht die haar hart uit moest. Zij schreef over de tweede week en Zora over de eerste week. Als Zora tijd heeft dan plaatsen we haar verslagje ook nog. Dag lieve mensen, wij reizen weer verder.

Marihuela

Tweede week:

Kho pangnan, Khao sok en het afscheid

ZO 26-12-2010

Relaxt opstaan. Lekker nog evenzwemmen voor het ontbijt. We ontbeten weer heerlijk, en gingen ons klaarmaken voor het snorkelen. Toen we klaar waren gingen we op een longtailboot. Die bracht ons naar een plek om te snorkelen. Het was ge-wel-dig! Je zwom tussen scholen vissen, en vissen die leken of ze getekend waren, kleine visjes, grote vissen, kortom fantastisch! Op de terugweg stopte we langs een strandje om te lunchen. Toen lanja en ik klaarwaren gingen we nogeven met zand spelen en daarna weer terug naar het dreamland resort. Lekker bijkomenen zwemmen in het zwembad en een heerlijke massage. Het weer draaide van zonnig weer in een kletterede maar warme regenbui. Maar onder de massage klaarde het weer op. Na de massage nog even chillen en oma leneke gebeld omdat ze jarig was, en daarna in een restaurantje avondeten. Weer heerlijk! Terug naar het resort en lenja ging slapen. Voor het huisje nog even gekletst, en Wela kwma op het idee om nog even een nachtduik te nemen. Het was spannend om in de zee te zwemmen, dus gingen we giegelend naar het zwembad. In een soort bijbadje nog even gek doen voor papa's neus, douchen, in bed nog even lezen en daarna lekker slapen.

Verslag van de tweede week door Linthe van Rooi:

MA 27-12-2010

Lekker relaxt opstaan, en ontbijten in een tentje bij het strand. We hadden niets gepland voor vandaag, dus Wela ging internet opzoeken en de rest ging chillen. Na een spelletje op de ipad en een paar bladzijde gelezen te hebben, gingen Zora en ik in de woeste zee zwemmen. Want het was intussen warm, maar er was storm, dus hele hoge golven. Grote kick om te doen! Maar het was vies water dus gingen we snel in het zwembad zwemmen. Nog een keer in de zee en daarna nog een keer in het zwembad, lekker douchen en eten in een gezellig restaurantje. Naar het tentje waar Wela zat en daar ook weer in de zee gezwommen. En in een zwembad die daar was. Terug naar het huisje, douchen en lekker bij ons eigen hotel eten. Voor het huisje nog even kletsen en naar bed.

DI 28/12/2010

In de ochtend chill opstaan en alvast inpakken, ontbijten bij een ander tentje, lekker ontbijt. Na een uurtje weer terug naar het huisje en daar opruimen. Dag kho pangnan, hallo khao sok. Met een stabilere auto op de hobbelige weg terug naar de boot. Nog even wachten tot iedereen eruit was, en toen mochten we erop. Een lekker tochtje op de boot,maar stres bij het uitstappen: waren we wel goed uitgestapt?, waren alle spullen er wel?, waar is de minivan?, we gingen uiiteindelijk met debus naar de plek waar de minivan stond.

In de minivan hadden we discolichten! Supervet! In het donker kwamen we bij het resotel aan. zoeken naar ons huisje en nog even avondeten en lekker slapen!

WO 29-12-2010

Vroeg opstaan om optijd te zijn voor het rijden op de olifanten. We werden met een karretje naar de plek gereden. Ik zat met Wela en Lenja op een olifant, en het was fantastisch, en knap van de olifanten. Ze kunnen door dunne paadjes, hele stijle. Mooi en fantastisch! Op de helft van de tocht mocht Zora op de voorkant van de olifant zitten en ik op dehelf van de helft. Superleuk! Daarna nog even ze ananas gevoerd, terug naar het huisje en daar nog even chillen. Nog even bij een riviertje van het resotel gezwommen en aan een soort liaan gehangen, Zora en ik hebben daar aan gezwaait, snacks gegeten bij het restaurantje van het resotel. Bij het huisje ge ds't en ge ipad, daarna lekker gegeten. Lenja kwam bij ons logeeren maar dat is toch niet doorgegaan.

DO 30-12-2010

In de ochtend kwam Lenja bij ons in bed. Lekker even ds'en en chill opstaan en ontbijten. Een goed gesprek met papa en Wela. Toen zijn we lekker gaan kanoen. Met a.o iemand die voor ons kanoede. Erg leuk! Even stress om nog alles in te pakken en goed weg te gaan, de streas bleef nog even hangen toen we helemaal klaar waren en in de minivan zaten en de ipad nog in het huisje lag. Toen dat goed was en we al een tijde opweg waren, was lenja haar fotoestel kwijt, die uiteindelijk in de computertas zat. Zo vervolgden we onze weg, en de stress dreef langzaam weg. Op naar de nachttrein. De reis verliep goed. Het station was een soort afdakje, enhet regende, dus we gingen in een restaurantje valkbij het station zitten om uiteindelijk naar de nachttrein te gaan. Weer lekker geslapen in de nachttein.

VR 31-12-2010

De volgende ochtend in de nachttrein kwam ik onder stroom te staan. (ik wou de stekker uit het stopcontact halen maar het stopcontact was heel gammel dus toen bzzzzzz... Toen dat een beetje achterwegen was waren we er. Lekker in het hotel dochen en de spullen klaarleggen voor morgenochtend. En daarna lekker shoppen in bankok. Heel veel souvenirs gekocht, en weer terug naar het hotel, en daar was mama! Lekker bijgekletst en nog even naar de 7 eleven met mama, om uit te delen voor school. Terug naar het hotel en nog even uitrusten voor oud en nieuw. Met de taxi naar een supergezellig restaurantje, daar heel lekker gegeten. Daar ook het cadeautjesspel gespeeld met iedereen (Wela, Reinoud, Lenja, Zora, Karin en ik) Zora en mama gingen nog even de stad in en papa, Wela, Lenja en ik met de tuk tuk naar ons hotel. Om vijf voor twaalf kwamen mama en Zora aan in het hotel en 3..2..1 GELUKKIG NIEUWJAAR!! Daarna gingen we naar beneden in het hotel en hebben zora en papa karaoke gezongen. Daarna lekker SLAPEN!!!

ZA 01-01-2011

Vroeg opstaan en ontbijten, lekker lopend buffet. Op gegeven moment kwam papa ook beneden.Toen we klaar waren gingen we naar boven om Wela en Lenja wakker te maken. Ze liepen mee naar bedenen en knuffeldeknuffel het afscheid was aangekomen dag Weladag Lenja. papa liep nog even mee naar de taxi en... Dag papa knuffeldeknuffel, zwaai,zwaai traantje hier traantje daar want thailand was zoooooooo leuk!!!!

Op het vliegveld nog even wachten en....... Dag Thailand!!!

papa, Wela, Lenja dankjewel voor deze leuke en fantastisch reis door thailand! ik ga jullie missen maar heel veel plezier in AUSTRALIE!

LIINTHE VAN ROOIJ

Nog even de rust van het zuiden Khao Lak en de Similan eilanden

Khao Lak en de Similan eilanden.

We vlogen ’s avonds laat van Chiang Mai naar Phuket. Een goedkope binnenlandse vlucht. Er was een vaag plan van naar Koh Pipi gaan. Maar toen we daar ons een beetje in gingen verdiepen schrokken we van de berichten (heel toeristisch en heel duur)en na wat navraag bleken de Similan Islands prachtig te zijn. ’s Nachts kwamen we aan in een prima doch duur hotelletje met chagrijnige mensen in Phuket. We hadden het daglicht nog niet gezien of Rein was er al klaar mee. Bij mij duurde het nog tot na het ontbijt. Lenja was weer haar dappere zelf. Dus hup met de taxi een uur reizen naar Khao Lak op de bonnefooi. Het bleek niet zo hysterisch toeristisch en niet zo dubbel duur. Wel nog steeds een soort toeristen reservaat. We vonden een betaalbare en prettige plek waar we ruim een week hebben gelogeerd. Van daaruit regelden we een tweedaagse trip naar de Similan Islands met een speedboot, snorkelen en slapen op een onbewoond eiland. Door slecht weer (storm) werd die uitgesteld. Een week na aankomst deden we, samen met honderden andere toeristen, in tientallen speedboten de trip naar echte bounty eilanden. Het was bizar hoe, inderdaad de meest prachtige zee en stranden die ik ooit heb gezien, de toeristen uit de speedboten werden gebraakt, die snel hun “Kijk ons eens op parelwit strand met doorzichtig blauwe zee en zalige zon genieten!” Beetje opschieten want er moest ook nog gesnorkeld en geluncht worden en het volgende eiland moest nog worden aangedaan. Ook ik liep rond met m’n cameraatjes, maar er liepen steeds russen door mijn beeld die zonder gene door brandingen kropen als loopse tijgerinnen voor een zwoel portret. Ze klauterden als tarzan op rotsen en hingen in lianen. Driftig, soms zelfs geïrriteerd, werden de aanwijzingen geroepen naar de amateur fotograaf, om rap daarna de stralende lach-voor-de-foto- te maken. Het was schitterend om te zien. Wij waren wat murw geslagen. Misschien ook omdat de speedboot zo knoerthard ging dat ik om een pilletje moest vragen(beetje misselijk) en ik was net die ochtend door m’n rug gegaan en daar een ibiprofennetje voor geslikt. Maar ook ik tover de stralende- voor-de camera-lach naar boven als de camera op mij gericht is. En het was ook gaaf die speedboot die door de zee snijdt en het snorkelen, blijft prachtig maar als je daarna weer samengeperst in de speedboot zit klopt er toch iets niet met de plaatjes. Hier hadden we een week op gewacht. Ons grote geluk was dat we een tweedaagse met overnachting hadden geboekt op een van de onbewoonde eilanden en de meesten dit blijkbaar in 1 dag allemaal beleven. Dus om drie uur liepen alle mensen netjes naar hun eigen speedboot en de een na de ander vertrok. En ineens was het toch nog idyllisch! Een heerlijke avond aan het parelwitte strand gezeten en natuurlijk gesproken over de ‘plaatjes’ die we maken en delen met elkaar. Wij ook met onze weblog. We filmen geen krijsende Lenja die geen muggenspul op wil en hoe wij daar na 10 keer niet pedagogisch op reageren. Of een van de twee ruzie(tjes) die Rein en ik hebben gehad terwijl je in paradijselijke omstandigheden zit. We schrijven niet over die ene heftige menstruatie die me dagen heeft beziggehouden. En die foto die me wel heel gerimpeld en dik toont, word lekker gedelete. En hoe Rein zorgelijk zijn steeds ronder wordende de buik bestudeerd en ineens driftig aan de muesli gaat is ook nog niet beschreven.

Er is een verschil tussen langdurig op vakantie zijn en reizen. En ik durf dit bijna niet te zeggen omdat wij reizen alsof we op vakantie zijn. Maar zelfs dan is er een verschil. Het is iets met regels en patronen en iets met werkelijk aanwezig zijn. Ineens moet je toch weer iets met regels doen en komen patronen gewoon ook in het paradijs bovendrijven. En ineens zit je bij de zee en zie je de zee nog zoveel mooier dan daarvoor. Allebei. Je neemt jezelf echt mee naar een totaal andere plek in de wereld en tegelijkertijd is de nieuwe plek op de wereld iets compleet wonderbaarlijk nieuws. Het is bizar hoe gewoon het leven blijft zelfs al zit je op een prachtig eiland met wuivende palmen. Eten, drinken, slapen, menstrueren, kind opvoeden, verwachtingen, behoeftes die gewoon focus krijgen wanneer het er is. Het is bijna niet te bevatten hoe groot ons aanpassingsvermogen is, juist door al dit gewone. In no-time is in Thailand zijn ons leven. We leven zonder problemen uit koffers, slapen steeds ergens anders, eten steeds buiten de deur (In Nederland wilde Reinoud nooit uiteten met Lenja, nu doen we dat drie keer per dag). Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is gaat Lenja niet naar school maar loopt tussen Thaise kindjes in visjes te vangen bij de zee. En nu is het nog wel zo dat elke keer als ik de was keurig opgevouwen terugkrijg voor 3 euro er iets in mij jubelt, maar ik ben nu al ver van die onophoudelijke stroom was die ik tussen de bedrijven door probeerde bij te houden in m’n drukke bestaan in Oegstgeest. Dat wordt straks nog even wennen in Australië als ik gewoon weer moet wassen, boodschappen doen en opruimen. Die, niet te winnen, onophoudelijk aandacht vragende bezigheden. Maar waarschijnlijk wordt dat dan weer gewoon je bestaan en is dat dan weer gewoon.

Lenja mag niet meer steeds een ijsje. Dat is prima als je twee weken op vakantie bent, maar vijf maanden ijsjes is weer iets anders. Op een bepaald moment ging Lenja ineens haar kont tegen de krib gooien twee dagen. En dan valt het allemaal nog wel mee wat ze dan uitspookt, maar we werden bozig naar haar en dulden geen brutaal gedrag. Ik zei tegen Reinoud:’ Lenja kan ons nog niet vertellen wat er met haar is, ze kan het alleen laten merken aan haar gedrag.” En dan wordt het gokken. Wat bedoelt ze dan? Aan de ene kant is daar die dagelijkse onverdeelde aandacht en een moeder die nog steeds haar kind het centrum van de wereld vind. Geen regels en structuur van de school. Zit daar iets? Aan de andere kant zit ze superstoer al die veranderingen maar te ondergaan en heeft ze in korte tijd op steeds verschillende plekjes geslapen en misschien is het tijd voor wat ‘indalen’? We gokten op het laatste. Even indalen. Even weer een weekje op dezelfde plek zijn. Binnen twee dagen was Lenja weer om door een ringetje te halen. En wat het nou was? Als je met Lenja probeert te praten over hoe het met haar is dan is het een wirwar van vroeger, nu en straks.

Volgens mij wat Lenja lastig vind is dat ze niet in haar eigen taal met iedereen kan praten. Ze vertelt wel over school en vriendjes maar niet echt alsof ze ze mist. Ze vindt het echt heerlijk om maar de hele tijd bij ons te zijn. Ze is heel erg in het nu. Sinterklaas is er hier gewoon niet, zelfs al hoort ze erover en weet ze waar het over gaat, het is geen hier en nu dus mist ze het niet. Soms mist ze ineens een oma of een opa. Dan zegt ze: Misschien is oma wel iets voor me aan het breien. Ik heb een paar keer met haar in een bed geslapen en in haar slaap gaat ze me ineens knuffelen (of m’n voet). En als ze wakker wordt en me meteen ziet dan straalt ze. “Mamah!” zegt ze dan uit de grond van haar hart. ‘Stevig’ is het woord wat vaak in me op komt als ik haar deze weken zo observeer. Wat een stevig kind. Sterke stevige beentjes. Onverstoorbaar. Neemt het zoals het komt en doet haar best. Met twee van die dominante ouders doet ze soms dominant terug en dat mag dan weer niet van diezelfde ouders. (Kind zijn is per definitie oneerlijk!)Maar ze is vooral alsof dit alles heel gewoon is aan het doen. Lekker zwemmen, lekker eten (al is het heel anders dan thuis), lekker slapen (in weer een ander bed.) Ze doet gewoon nog niet aan vergelijkingen. En daar wordt het meest wonderbaarlijke heel gewoon van. En dat is soms best bizar.

We hadden een dagje opgedeeld. Het liep even niet lekker samen, dus dan maar even zo. Samen ontbijten, dan Rein met een scootertje het gebied rond en ik lekker met Lenja aantutten. ’s Middags ik even de hort op en Rein met Lenja op pad en dan samen eten en Rein ’s avonds nog kijken of hij ergens kan dansen. Het werd een topdag. Lenja was helemaal in haar hum, Rein vond het rondrijden erg leuk en toen ik mezelf moest gaan vermaken en dan maar gewoon even langs het strand ging lopen kwam ik even helemaal bij. Gewoon nergens naartoe en niks te doen op een boomstronkje zitten bij de zee. Minutenlang nergens aan denken en verder alleen van die (later wat suffe) dagboekachtige gedachtes zoals: Kinderen kunnen heel erg in het nu zijn, maar door met kinderen te zijn kun je zelf soms juist niet in het nu zijn. Omdat je steeds voor hen de risico’s draagt. Zolang ze nog verzuipt in een zwembad zonder bandjes zit je er alert bij. Ik moest echt even helemaal alleen langs een strand wandelen om de zee ook echt te ervaren. Toen dacht ik: Dat is niet alleen met kinderen. Je wilt graag je leven met iemand delen omdat je daarmee ook echt het leven te delen. Ervaringen te delen. Maar om te ervaren moet je soms echt met jezelf zijn en niet afgeleid door lekker te kletsen met de ander, of bezig zijn met rekening te houden met de ander. Wat wel heerlijk is, als ik alleen door de bergen op een scootertje was en in m’n uppie bij prachtige watervallen zat dat ik m’n geluk niet op kon zo mooi en geweldig vond ik alles, dat ik dat dan bij thuiskomst kan vertellen aan m’n man. Die mij dan weer vertelt hoe lekker hij met Lenja bij een klein paradijselijk strandje heeft gezeten die we samen na een junglewandelingetje hadden ontdekt de vorige dag. Voor ons is het echt goed om lekker met zijn drieën te zijn. Of met zijn tweeën en ook even alleen. Die afwisseling werkt.

Naast de al dan niet ‘mooie of minder mooie plaatjes’ zijn we ook echt ‘ gewoon’ dankbaar voor al dit. Het rustig voelen. En zo mooi alles. De vissers op de rotsen. De wolken boven de bergen. En een heleboel niks. Krabbetjes. Doorzichtige krabbetjes, roets rats. En dan ineens grote gedachtes over de Tsunami. Dat was hier allemaal. Mensen als ons. Wie is ons? Vaders, moeders, kinderen. Mensen die hun leven leiden. De kindjes waar Lenja vanochtend mee speelde, die hardwerkende Thais die maar poetsen en vegen. Jezus. Ineens zo’n golf. Groter dan twee bomen en zo snel. Ze waren echt kansloos. En even zo’n moment van “Wat als’, die Reinoud later ook bleek te hebben toen hij toerend op z’n brommertje in de bergen allemaal evacuatieborden zag met: Tsunami deze kant op! Hij zei: Ik was dan veilig geweest met m’n brommertje in de bergen en jullie niet. Er zijn mensen voor wie dit waarheid is. Khao Lak is ernstig getroffen omdat het zo vlak is tot de bergen die een stuk verder pas beginnen. Een politieschip is twee km het land in geworpen en ligt daar nu nog als monument.

Het Thailand wat wij meemaken is prachtig. Het eten zo zalig, de mensen vriendelijk, alles is groen, het weer is mooi. We hebben een dapper kind die steeds weer haar tenen openhaalt en schrammen oploopt doordat ze klimt en klautert. Een man die nog niet lekker heeft kunnen dansen in Thailand omdat ze dat hier gewoon niet doen, maar ook op de veranda met me zit te praten over van alles en nog wat. We hebben soms zo onze angsten voor de thuiskomst met twee eigen bedrijven. Hoewel ik niet opkijk tegen werken trouwens. Maar de centjes moeten straks wel weer verdiend worden. En ik die met m’n handwerkjes en filmpjes maken blijkbaar zo graag wil creëren. Ik geniet daarvan. Door veel gebrek aan Wi-Fi is er minder contact met thuis en ligt de laptop steeds meer in z’n tas. Ik lees zelfs niet meer zo veel.

Maar dit is stilte voor de storm. Zora en Linthe en mama Karin komen en we krijgen een uitsmijter van twee weken vol Thailand wat we nog niet hebben beleefd. Drijvende markten, full moon party, jungletocht op olifanten, Birma spoorlijn, nachttreinen, bezoeken van weeshuis en schooltje etc. Was de afgelopen tijd lekker kalmpjes aan, we gaan weer verder op avontuur!

Liefs,

Reinoud Marihuela en Lenja

Heerlijk Chiang Mai en Prins Martin

Na de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai (zie filmpje) voelden we onmiddellijk nadat we uitgestapt waren iets ondefinieerbaar aangenaams. We liepen richting uitgang en op een keurig rijtje stonden taxichauffeurs, hotelaanraders en mensen die foldertjes uitdeelden voor Thai boxing, maar geen van hen was opdringerig. The Smile hotel bracht de eerste twee dagen weinig smile bij de medewerkers die vermoeid op een bank naar Thaise kook t.v. zaten te kijken, maar na een paar dagen Lenja om hen heen veranderde dat en werden ze zelfs behulpzaam en vriendelijk. Wederom woont er een via –iemand- anders- vriend van Reinoud in een Thaise stad. Waar Rein met Ruben uit Bangkok ooit geskied heeft, is hij met Martin uit Chiang Mai ooit dronken geworden op Ibiza. Martin, een man van de herenliefde, die met zijn ongeëvenaarde kennis (hij schrijft en fotografeert veel voor Wipikedia ) en zijn vriendelijke hulpvaardigheid groot verschil heeft gemaakt voor ons verblijf in Chiang Mai. Chiang Mai, wat een heerlijke plek. Martin, wat een prins.

Fietsen in Bangkok was zo leuk dat we ook fietsen in Chiang Mai gingen proberen. En wederom een groot succes. Dit keer een privé ritje met Rit (26 jaar)een voormalige monnik. Lenja fietste dit keer zelf mee in een aanhangfiets. Superleuk. We hadden gekozen voor de makkelijke (pfeiffer) en kindvriendelijke route en het was een feest om langs tempels, rijstvelden, voormalig leprakampen en een plaatselijk marktje te rijden. In de leprahuisjes wonen nu veel oude ex-lepra patiënten. Een prachtige en rustgevende plek met eenpersoonshuisjes. De mensen die er nu wonen waren ondanks genezing niet meer welkom bij hun familie. De meesten zijn vrijwillig (?) katholiek geworden en maken mooie spulletjes die de kerk dan weer verkoopt. De van teakhout gemaakte gevouwen handen hadden voor mij win-win betekenis. Het Katholieke bidden en het Thaise dank gebaar. Maar ik zeg nu vast iets heel doms. Ik vond ze ontroerend mooi. Maar ik vind handen dan ook vaak ontzettend mooi en/of ontroerend. Zowel in leven als in kunst.

Bij de (prachtige!) tempel waar Rit 12 jaar gewoond heeft hoorden we hoe dat voor hem was. Tot twaalf jaar betaald de overheid voor school. Daarna moeten ouders het zelf doen. De ouders van Rit konden dat niet voor beide kinderen doen, maar een oplossing is dan om bij de monniken te gaan wonen en gratis onderwijs te krijgen. Dat betekent 5.30 opstaan. Een half uur mediteren en een half uur een bepaald lied zingen (Shanti?). Dan een uur schoonmaken. Dan zorgen dat je ontbijt krijgt van mensen die naar hun werk gaan en het een eer vinden om monniken iets te eten te geven. Dan naar school. Dan lunchen en dat is tevens hun laatste maaltijd. Volgens Rit vonden sommige monniken dat zo moeilijk dat ze heel veel suiker in hun drinken stopten. Zo werden ze toch dik, ondanks slechts twee maaltijden per dag. Dan weer school. Weer schoonmaken en dan vrij op de plek waar ze woonden (bij de tempel). Rit zag toen al dat er toeristen kwamen kijken naar de tempel op de fiets. Hij zag de gidsen en besloot dat hij dat wilde worden. En een paar jaar geleden was hem dat dus gelukt. Hij was nu monnik af. Hij is nu vrij om pret te maken en een vriendin te hebben. Maar toen ik met schaamte en ongemak Lenja probeerde te leren hoe je je in een tempel behoort te gedragen (nadat ze een radslag en een handstand wilde doen en luidruchtig aan de gouden mozaïekjes zat te peuteren) zei hij met de wijsheid en acceptatie van een monnik: ‘well it is the nature of children.’ Ik kon de man wel zoenen. Ik heb die avond een goed gesprek met Lenja gehad over hoe je in tempels moet doen en ze doet nu haar uiterste best. Een week later kwamen we Rit op een heel andere plek weer tegen, toen hij met andere toeristen aan het fietsen was. Hij begon Lenja, die hij nog bij naam kende, meteen met ananas en rijstkoekjes te verwennen. M’n hart stroomde over.

Nou heb ik dat de laatste tijd vaker, dat m’n hart overstroomd. Deze eerste maand reizen is een soort honeymoon. Alles is (nog) geweldig. En we zijn zo gelukkig. Ik word daar enorm klef van. Mijn hart golft van liefde. Als ik aan familie denk of bepaalde vrienden, sommige collega’s, m’n man en m’n kind (soms zelfs een maranza klant!). Geeft ook te denken natuurlijk. Als ik gelukkig ben dan is het blijkbaar makkelijk houden van. Afijn, ik tel m’n zegeningen en het is heerlijk om verliefd op bijna iedereen te zijn. Realiteit komt vanzelf wel weer.

Reinoud ging er in de avonduren regelmatig op uit met Martin. Zo zat hij in de Sohobar, waar de mannen van de heren liefde snel zijn trouwring registreerde en had een geweldige tijd. Een van de gay’s gaf de supertip van een meertje in de buurt van Chiang Mai, met bamboehutjes en heerlijke maaltijden die in nog geen reisgids terug te vinden is. Zelfs onze prins Martin had er nooit van gehoord. Daar at Reinoud ‘dancing scrimps’ een vriendelijke benaming voor levende garnalen in een potje, die pas sterven als je ze goed door elkaar schud en onderdompelt in de saus. (ook in een filmpje) Onze’ lieve taxichauffeur heeft ons regelmatig nog eens naar dat meertje gereden. Een hemelse plek.

Elke keer bracht Martin ons weer naar een andere plek om Thais te eten, zoals Thais gegeten kan worden. Het was heerlijk zoals hij bestelde en rekening hield met ‘not to spicy’ voor mij en Lenja en ons toch met allerlei heerlijke gerechten liet kennismaken. Martin fotografeert ook en de mooiste foto’s van deze keer zijn dan ook van hem. Af en toe moest Martin weg om een sigaretje te roken en Lenja bekeek alles met grote interesse. Tot Martin de moeite nam om Lenja te vertellen dat alleen domme mensen roken en zij het nooit moest doen. Lenja snapte het wel, want je deed het in en dan weer snel uit je mond, dus het zal wel niet lekker zijn. Ik zag bij Lenja de boodschap vallen. Soms kunnen verschillende mensen hetzelfde zeggen en ineens, plotseling, bij die ene, valt het kwartje. Ik zag bij Lenja een overtuiging geboren worden. Ze heeft het er nog dagen over gehad en worstelde met het feit dat ze Martin lief en leuk vond en dat hij wel rookte, terwijl het toch echt iets is wat je noooooiiiiit moet doen. ( Hoe leg je verslaving uit?) Elke ontmoeting met Martin daarna vertelde Lenja dat ze nog niet had gerookt. Martin hoorde het niet altijd, want hij was druk bezig aan papa uit te leggen waar hij kleren kon kopen, waar hij door de jungle kon vliegen als Tarzan, of welke route we konden rijden, of hoe we, welke, heerlijke gerechten in het Thais konden bestellen. Martin nam mij mee naar de zondagavond markt en zei dat ik de juiste keus maakte bij welke gerechten ik wilde koken tijdens mijn kookcursus bij Baan Thai cooking centre. Hij nam Reinoud mee naar een Art Galerie waar Reinoud sprak met al die succesvolle buitenlanders die in Chiang Mai als God in Chiang Mai wonen. Martin vertelde ons over de pasgetrouwde Belg die alweer vreemd was gegaan. Martin die altijd Reinoud op z’n brommer/ motor? Weer terug naar huis bracht. Ik noem Martin prins omdat hij iets koninklijks heeft, maar ook een (kwa)jongen lijkt te zijn. En Martin die een betrouwbare oppas vond…

Jahaa, want hoe doe je dat. Samen zijn is heerlijk in overvloed. Eigen tijd is ook te regelen. De een gaat een bar vol homo’s in en de ander struint een markt af of volgt een kookcursus. Maar tijd samen? We slapen zelfs in dezelfde kamer met z’n drieën en de komende maanden gaat dat niet veranderen. (Trouwens ook heel leuk om steeds bij elkaar te slapen. Laatst had Lenja zo’n leuke droom dat ze slapend lag te schateren in haar bed. Reinoud en ik werden er allebei wakker van en gniffelden blij mee.) Maar nu moest ik de moed vinden om m’n kind achter te laten bij een betrouwbare Thaise dame. (Volgens anderen!). Dat is een soort spagaat. Ik vind het namelijk prima om met m’n slapende meisje naast me nog even filmpjes voor de weblog te maken (met een programma die zo hapert en niet eens de beelden laat zien, dat ik fragmenten alleen op de gok kan knippen en waarvan het tot op dit moment bijzonder lastig is om het geluid goed te krijgen…) terwijl m’n man met prins Martin op pad is. Dus deden we de driedubbel check. Lenja liep meteen weg met de alleenstaande, intelligente Thaise moeder. Dat helpt. Zelf vond ik haar ook erg oke. Maar dat is nog iets anders als je kind achterlaten bij iemand die je kort kent. Na alles duizend keer doorgenomen te hebben, de mobiels op standby, en Lenja die me de kamer uitduwt, ging ik met mijn man (en prins Martin) uit.

En ja het is fantastisch, om even alleen met m’n man in een tuk tuk te zitten. Giebelend. En het is geweldig om de verjaardag mee te maken van de manager van de Soho bar (gay bar) en ik eindelijk een goed glas wijn drink (In Thailand zijn de belastingen over wijn zo duur dat ze of heel vies zijn, of niet te krijgen) en al die mannen vriendelijk naar mij zijn. En m’n man zit te stralen. Een ‘Silver Daddy’ vertelt over zijn zorgvuldige kennis van tempels en heel integer over zijn mannelijke grote liefde van toen verteld. En ja het is een opluchting als we via al die sms-jes horen dat het goed gaat met Lenja en dat ze nu lekker slaapt. En ja het is onbeschrijfelijk als we daarna naar een echt Thaise uitgaansgelegenheid gaan. Een soort donkere, gigantische zaal met tafels. Een life band (die steeds van zanger wisselt, maar niet van barbie danseressen en muzikanten) en elke Thai uit z’n dak gaat. Het schijnt en soort ‘De Dijk’achtige muziek te zijn. De Thai zingen uit volle borst mee en doen aan liefdevolle integratie. We zijn de enige blanken. Ze proosten met ons, dansen met ons, knikken vriendelijk naar ons. Ik ga nooit meer vergeten hoe ik tijdens een toiletbezoek in al die spiegels zag hoe enorm groot ik ben, omringt door vrouwen die op meisjes willen lijken. Het contrast was zo groot dat ik even in het reine kwam met mijn grote vrouw zijn. Dat ben ik. En we lachten om het verschil. Toen wilde ik naar m’n kind.

Rein bleef bij Martin en ‘ thuisgekomen’ lag m’n meisje vredig te slapen. We hebben Noem goed betaald. En Lenja sprak de dagen erna alleen maar positief over de oppas Noem. Weer zo’n risico die goed afloopt.

Over risico’s gesproken. Ook zo’n onderwerp waar m’n gedachtes over gaan. In Nederland is alles goed geregeld. Geregeld. Regels. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. En zeker als je wat kwetsbaarder bent. Hier is geen autostoeltje te vinden, zitten ze met het hele gezin op de scooter (zonder helm). Of rijdt pa zijn auto met z’n baby op schoot. Hier is geen bestemmingsplan en kan er de hele tijd maar van alles gebouwd worden of het nou past of niet. Maar ook in de kleinste details. Je krijgt hier amper een zakje open, of het plasticje niet van je kuipje jam. Blijkbaar hebben wij daar alweer wat ‘gemaks-verhogends’ op gevonden in Nederland. Goed geregeld. Aan de andere kant is het een hele opluchting om ineens met minder regels te hoeven leven. Het risico maar wat meer te nemen. Het niet zo nauw te nemen. En we zijn netjes gedrild hoor en met een Lenja onder onze hoede doen we nog wel onze portie Wees voorzichtig, Kijk uit en Bij Twijfel niet doen, maar het is allemaal wat losser . En dat draagt bij aan de heerlijke ontspanning die in ons leven is gekomen.

Die ontspanning heeft ook echt te maken met tijd. Als je wat langer ergens zit dan kun je ook een paar dagen later naar de hot springs, waar je letterlijk een eitje in kunt koken. Of hoeven we bij de olifanten die kunnen voetballen (filmpje) niet nu meteen ook het uur rijden door de jungle te doen. Dat doen we lekker met Zora en Linthe erbij. Lenja vind het heerlijk om bij het zwembadje van de guesthouse te spelen en leert van haar wisselende vriendjes Italiaans, Frans en Thais. Ik heb wol gekocht en heb het haken weer opgepakt. Ben even de steken aan het herinneren en moet maar eens skypen met m’n moeder hoe het ook alweer ging. Leuk trouwens skypen! Heerlijk om die hoofdjes van Zora en Linthe te zien, of de net-wakker-hoofden van m’n allerliefste pa en ma terwijl de lunch er bij ons al in zit. En zelfs opvoeden gaat per skype. We hebben een Ipad (Ipret noemen wij ‘m) mee en een kleine laptop. Super alles is mogelijk door die twee dingen. Na droevig nieuws na het overlijden van een oom van Reinoud konden we vanuit Thailand de Nederlandse Fleurop een bestelling voor een rouwboeket doorgeven. Ook een beetje gek allemaal. “Een goede reis” verzon Reinoud voor op het lint.

Linthe houdt heel regelmatig contact met heerlijke mailtjes en ook Zora houdt ons op de hoogte. En verder ben ik aan het klooien met de filmpjes. Ik durf echt niet van elk filmpje melding te maken naar iedereen dus ik zet ze stiekem op de weblog en zie wel of mensen ze zien. Waterval en wormen eten had ik per ongeluk niet uitgevinkt dat iedereen melding kreeg. Iedereen wordt gek van ons als we onze overvloedige ervaringen om de drie dagen blijven delen. Maar voor ons zelf is de weblog het reislogboekje van vroeger geworden. Net als dat eerste jaar dat Lenja er was en ik zo dolgelukkig was dat ik elke seconde wel wilde vastleggen en delen, zo voelt deze periode ook een beetje.Maar voor wie er niet gek van wordt er zijn nog kleine filmpjes onder video's te bewonderen (olifanten die voetballen, het lichtjesfeest in bangkok etc.)

De vakantie wordt langzamerhand reizen. We zijn met een gehuurde auto een aantal dagen een rondtocht gaan maken door noord west Thailand. Linksrijdend, dwars door de prachtige bergen en elk nachtje in een ander plaatsje een slaapplek zoeken. Ik vind mijn man altijd erg stoer in de auto. Hij heeft een combinatie van cowboy-en en toch zitten we veilig in de auto. Een soort verantwoord pittig. En hij flikt het toch maar mooi om ons die stad uit te rijden en veilig door de bergen heen te manoeuvreren.Het schijnt zelfs dat met het rondje Noord West wat wij hebben gereden je een certificaat kan krijgen.Met z’n drieën loopt het erg goed. Rein en ik zitten verdacht veel op 1 lijn en Lenja stapt stevig met ons mee. Ze heeft weinig nodig om te spelen en dat doet me enorm goed. Tekenen, af en toe een ketting rijgen of strijkkraaltjes. Maar verder bouwt ze met steentjes, verzamelt tropische bloemetjes, en oefent haar radslag. Ze doet spelletjes op de Ipad. Zoals babyschool waar ze engels kan leren, of vier op een rij. We hoeven geen Ipad regels te stellen er zit een natuurlijk ritme in. Ze kijkt nauwelijks t.v. Ze is druk bezig met contact maken met anderen en dat doet ze meesterlijk. Ze geniet zichtbaar van ons samenzijn. Ze eet bijzonder goed en probeert van alles uit. Ze valt op elk nieuw plekje weer vanzelf in slaap. Ze gaat zelf op zoek naar de hong nam (w.c.) of betaald ons eten. Ze heeft niet altijd zin in die Thais die haar willen aanraken, maar is meestal vriendelijk en ontwapenend. Ze bekijkt alles nog met weinig conclusies. De waterslang die we in het meertje zien zwemmen weerhoudt haar er niet van daarna het water weer in te plonsen. De levende kikkers die op de markt worden verkocht en papa die ze later als kikkerbillen eet bekijkt ze met grote interesse. Sinterklaas en sneeuw, we zien de toegestuurde foto’s en kunnen ons er maar moeilijk een voorstelling bij maken. Wij smeren nog met factor 50 en spuiten anti muggenspul op.

Na twee heerlijke weken in en rond Chiang Mai vertrekken we weer naar het zuiden. We vliegen ’s nachts en komen op Phuket aan. Daarna Koh pipi als eerste en dan zien we weer verder. Zondag 19 december komen Zora en Linthe en Karin in Bangkok aan en begint weer een nieuw avontuur. We zijn enorme bofkonten. Liefs voor allen.

Van rustig Koh Lanta naar roerig Bangkok

Koh Lanta

Soms denken we hardop dat we met het beste begonnen zijn. Thailand die uit het staartje van het regenseizoen stapt met heerlijke temperatuur, alles nog groen, iedereen nog zin in die Farangs (toeristen) en die weelde waar we ons in bevinden. Niets hoef ik te doen, geen boodschappen, hoef niet te koken, niet te wassen en zelfs de kamer wordt als je zit te ontbijten keurig opgeruimd. En dan het eten. Ik kan een hele blog vullen over het eten. Ik wist al dat Thais eten lekker was. Maar Thais eten in Thailand is nog van een geheel andere orde. Thank God dat er 3 maaltijden per dag zijn! Hoe eenvoudiger het tentje hoe lekkerder lijkt het wel. Alles knapperig vers. Al die smaken door elkaar. Ze koken het en geven het. Ze wachten niet tot alle drie de maaltijden klaar zijn. De Thai delen alles. Dus als je binnenkomt zetten ze al snel bordjes en bestek neer zodat je een gerecht samen kunt delen. Als 1 iemand thee besteld krijg je toch twee kopjes, zodat je je thee kunt delen. De gerechten komen dan ook niet allemaal tegelijk, maar gewoon de eerste die klaar is. Vaak beginnen ze wel met het gerecht voor het kind, zodat die vast kan beginnen. Regelmatig zit er een groente tussen die ik nog nooit eerder heb gegeten. Op Koh Lanta aten we en hoorden onder onze voeten het water rollen. Daar kan geen meditatie cd tegenop. De zee is warm, de krabbetjes rennen driftig heen en weer voor ze een holletje inschieten. We mogen kleurrijke kleren aan, wapperende doeken om en de hele dag op blote voeten lopen. Al die bloemen en bomen en duizendpoten en vlinders. (Een duizendpoot die 'knap' zegt onder je blote voeten is weer een minder aangename sensatie) En dan in zo'n tuktuk zitten en die tropenwind langs je heen voelen waaien en kletsen met de chauffeur. Ze vertellen over de Tsunami. 'You are alive! ' zeiden ze tegen elkaar, na die drie grote golven van 400 kilometer per uur in een paar minuten tijd, als ze vrienden en bekenden daarna weer tegenkwamen. Het word me koud om het hart als ik aan die tsunami denk. En het ontbreekt me aan moed om door te denken en al die gevolgen tot me te nemen. Dus luister ik gauw als de chauffeur vertelt over de liefde. Een moslim mag vier vrouwen hebben (de meeste mensen op Koh Lanta zijn moslim i.p.v. boeddhist) maar dan moet je vier vrouwen steeds gelijk behandelen. Koop je voor 1 een mobieltje dan moet je er meteen vier kopen! En deze moslimchauffeur had zijn handen vol aan 1 vrouw. Eindelijk iemand die ook daadwerkelijk met hem ging trouwen trouwens, nadat hij al 5 andere vrouwen een aanzoek had gedaan. Maar die vrouwen waren volgens een Thais gezegde: ‘Wel de jurk, maar niet de ring' vrouwen.... En hij vond het trouwens ook erg dat Nederland had verloren met het WK. Koh Lanta was heerlijk, heerlijk, heerlijk. Met een supersnelle speedboot langs vier eilandjes en voor het eerst van m'n leven gesnorkeld. Ik snapte nooit zo goed wat daar nou zo leuk aan is, maar jongens wat is het ongelooflijk om ineens tussen de regenboogvissen en koraal te zwemmen en alleen je eigen ademhaling te horen. Lenja vond het eng om door de snorkel te ademen, maar kreeg zichzelf zo ver om Ariel de kleine Zeemeermin te gaan zoeken. Ik ben 41 en zit voor het eerst op een speedboot en snorkel voor het eerst. M'n kind is 4. Hoe bizar is dit!

M'n kind heeft het Thaise ritme al te pakken. Ze doet met het grootste gemak een dutje, waar ze ook is. Waar de tuktuk chauffeur een hangmatje in z'n wagentje hangt voor een powernap ligt Lenja met haar warme lijfje zomaar ineens met haar vlechtjeshoofd op m'n borst te slapen. Vijf minuten of een kwartiertje in een taxi of tuktuk en hup daarna weer vol in het hier en nu. Ze ontroerd me tot op de vezel. Ze durft vrienden te maken met Thaise kindjes en met wie niet eigenlijk. Ze is de hele dag bezig met vrienden maken. Stevig stapt ze door dit nieuwe leven en ik ben er steeds om het allemaal te zien. Als ik liedjesschrijver was had ik er een liedje over geschreven, want soms kan alleen muziek uitdrukking geven aan het allermooiste. De Thais zijn gek op haar en dat begrijp ik heel goed.

'Waar hebben we dit aan verdiend?' denk ik vaak. Calvinistische schroom? Ik weet dat we hard hebben gewerkt, ons een doel hebben gesteld, keuzes hebben gemaakt en risico's hebben willen nemen. Daar kom je 'n heel eind mee, maar ondertussen hebben we ook gewoon de mazzel van kans en geluk. Stomtoevallig waar je wordt geboren, wat je ouders in je hebben willen investeren, dat je lijf het maar doet, je kind(eren) dit aankunnen en tal van andere omstandigheden die in ons geval goed uitvallen en net zo goed anders hadden kunnen zijn. Je kunt ook in een hutje in Bangkok wonen. Dat is toch een andere context.

Bangkok

Na het rustige Koh Lanta, kwamen we in het roerige Bangkok. Ruben, een vriend van Reinoud heeft ons met z'n tips en ontzettend leuk hotelletje een goede start gegeven in deze levendige stad. 10% van de bevolking woont in Bangkok en 90% van de auto's staat hier ingeschreven. Bangkok is een grote file. Het hotel staat buiten de drukte van het centrum en staat vol met kunst van gerecycled materiaal. Allemaal knuffels, die Lenja direct ging verzamelen en muren waar kledingstukken in verwerkt waren. Reinoud begint lol te krijgen in de reisgidsen en de tips van de overburen en gids z'n gezin door Bangkok. We begonnen met de fietstocht door Bangkok van Co Kessels. Een echte aanrader! Je leert Bangkok kennen op zo een bijzondere manier. (zie filmpje) Je fiets dwars door het leven van de Thais. De Thais houden naast lekker eten ook ontzettend van shoppen dus de mall (filmpje) en de markt werden bezocht. Het Lumphini park was zich al op aan het maken voor het schitterende Loy Krathong feest. Ook wel bekend als het mooiste feest van Thailand. De mensen maken Krathongs, heel kleine bootjes van bananenbladeren met daarin een brandende kaars en wierook, en laten die op het water neer om het water te eren en hun zonden los te laten. Dus Lenja eerst even laten slapen en toen in het donker, met de knalroze tuktuk van het hotel, naar een park. We besloten met Lenja niet in de gekte rondom de rivier terecht te komen en dat bleek een goede keus. Het was magisch. Iedereen met z'n bootjes (lijken meer een soort taartjes) versiert met bloemen en veel van die grote lampionnen die de lucht in gelaten werden. En je mag in Thailand steeds wensen doen. Als je het bootje te water laat of de lampion te lucht laat. Lenja wenst steevast dat opa Roeland weer levend wordt. Toen we op een ander wensmoment (het plakken van goud op de tenen van een reusachtige Boeddha) Lenja duidelijk maakte dat ze ook nog andere dingen mocht wensen, wenste ze acuut een fiets zonder zijwieltjes. Ik hoorde opa Roeland lachen in m'n gedachten. Opa Roeland is gewoon meegereisd naar Thailand zonder last te hebben van de warmte. Een ander schitterend wensmoment was bij de liggende Boeddha. En reusachtige gouden glimlachende Boeddha waar je omheen kan lopen en dan voor 20 bath muntjes krijgt die je in een hele reeks van keteltjes kunt gooien en dan kun je bidden of zoals wij het tegen Lenja uitleggen, dan mag je wensen. Lenja nam dat bijzonder serieus op. Bij elk keteltje kwam een wens, of een gedachte. Het zorgde voor opstoppingen, tot mensen Lenja glimlachend passeerden. Lenja ging onverstoorbaar door: 'Opa Kihip ik vind het heel zielig voor je dat je je kind zo ver weg is, maar ik zal goed voor je kind zorgen, want dat is mama' kloink muntje in de ketel 'Ik wens een boedha van goud ' kloink muntje in de ketel 'Oma Conny ik vind het zielig voor je dat je man er niet meer is, maar misschien komt hij terug als ik droom' kloink muntje enz.

Er zijn meer mensen in onze gedachten. Lenja kijkt regelmatig in de twee meegebrachte fotoboekjes (eentje door m'n zus gemaakt) vol met vrienden en familie. Meestal voor het slapen gaan. Ze laat de fotoboekjes ook aan de Thais zien die zich verdringen om ons leven te bekijken. 'Big Family!'roepen ze enthousiast en dat Zora ‘also daughter' van mij is want we lijken op elkaar. Tsja de gezinssamenstelling is altijd even uitleggen. En dat Karin en de kinderen met kerst komen vinden ze geweldig. De groepsfoto van de BSO wordt regelmatig bekeken en Xiame, Elleke en Texel duiken zo nu en dan op in Lenja's verhalen. Of de juffies van de vrolijke noten. Zelf droom ik nog regelmatig en het hele vriendenbestand komt langs. Ik droom niet over werk, niet over de reis, maar ontmoet m'n vrienden steeds. Laatst nog een goed gesprek met Ab gehad in m'n droom!

De reacties die we ontvangen op onze weblog vinden we dan ook geweldig. Kleine vonkjes van het thuisfront. Lenja begrijpt dat het een soort post is die weblog. En ze komt er ook op terug. De klei van Guusje en dat Xiame niet huilde maar het wel voelde. Dat begreep ze heel goed. Dat heeft zij ook wel eens. Toch kunnen we ons weinig voorstellen van regen, kou en Sinterklaas. Dat is zo ver weg en zo ontzettend anders dan waar wij nu in zitten. We hebben absoluut te veel kleren mee bijvoorbeeld. Dat heb ik te danken aan gebrek aan kennis van de tropen en dat ik heb ingepakt in de herfst en dat het over vijf maanden ging en omdat het me zowieso ontbreekt aan eenvoud en ik altijd last heb van overdaad. We hebben al een tas met kledingstukken geschonken aan schoonmakers van ons eerste huisje. Maar ik hoop dat we straks wat mee terug kunnen geven aan Zora en Linthe. Je hebt gewoon niks nodig hier en zeker geen jas. En als je wat nodig hebt dan koop je het hier want het kost geen kont! En ik kan me eigenlijk geen enkele voorstelling maken van Australië of Nieuw Zeeland, dus dat zien we dan wel weer.

We hebben een tweede fietsroute gedaan door Bangkok. Die bracht ons naar ‘De Gewone Mens'. Oftewel de Thais die we tegenkomen in de taxi's, de hotels, de winkels etc. Het was weer een indrukwekkende tocht door steegjes, onder bruggen, door markten en tussen kleine huisjes op het water. Het geeft enorm te denken. Er is echt veel armoede en ik ben echt een rijke blanke. Ik vond het bewonderenswaardig hoe ze hun huisjes schoonhielden en hun kinderen schoonhielden. Ga maar eens kamperen en laat het even regenen en je weet dat het in no-time een teringzooi. Zelfs als het niet regent ben je met kamperen gewoon de hele dag druk met eten koken op twee pitjes, onderbroeken wassen onder de douche en die tent weer uitvegen en Lenja is altijd na 1 uur vies en plakkerig. Ik vind het indrukwekkend dat zovelen de moed niet hebben opgegeven en hun kleding schoon is en na een regenbui zie je iedereen weer vegen en poetsen. Ze zitten de hele dag op de grond. Veel oude mensen. Ik krijg dan van die gedachtes als: Het is ook de bedoeling dat ik hier toerist ben. Als mensen reizen of op vakantie gaan dan is het op een of andere manier statusverhogend als je Niet Toeristische plekken bezoekt. En Echt Onder De Bevolking Bent. Ik ben daar nu over aan het nadenken. En het voelt een beetje arrogant om Niet de Toerist te willen zijn. Want ik ben het gewoon. Ik leef hun leven niet. Ook niet als ik het voor een paar weken of maanden zou doen. Want ik kan altijd terug naar m'n leven met afwasmachines en Auping bed. Mijn kind zorgt soms voor momenten van authentiek contact en natuurlijk kunnen wij vriendelijk en respectvol en grappig en geïnteresseerd zijn, maar als je rond moet komen van niks met je hele familie en dan komt er zo'n weldoorvoed westers gezin die op hun leuke wereldreis is, ben dan gewoon toerist en laat je dan bij wijze van spreken nog liever ‘oplichten' om je bijdrage te leveren. Nou ja, dat soort gedachtes. En daar kletsen Reinoud en ik dan weer uren over. Reinoud heeft de smaak helemaal te pakken en is blij dat hij nog aan de ‘goede kant' van de reis is, namelijk dat er nog een zee van tijd voor ons ligt.

Van Tica heeft hij een geweldig kado gehad nog voor zijn afscheid bij Vis. Een soort klein cameraatje die je zo in je laptop kan pluggen. We zijn dus nu filmpjes aan het maken. We hebben nu natuurlijk al veel te veel materiaal en zijn het nog allemaal aan het leren met een computer die dan toch weer te traag is. Maar als Lenja ligt te slapen dan is het heel leuk om nog even met die filmpjes bezig te zijn. En voor wie geen zin heeft om al die hersenspinsels te lezen kan met zo'n filmpje toch een beetje meereizen!

We gaan nu voor een week naar Chang Mai in het noorden van Thailand met de nachttrein.

Tot de volgende keer en heel veel liefs!

Reinoud, Marihuela en Lenja

Vertrek en Aankomst Thailand

Vertrek en eerste week Thailand (Koh Lanta)

Het was nog een race tegen de klok om alles klaar te krijgen voor vertrek. Op de laatste avond kwam nog het idee om mijn auto te laten gebruiken door het jonge gezin die op onze boot de winter gaat doorbrengen. Ik dacht ineens hoe doe je nou boodschappen met twee kleintjes in de winter? Nu heb ik dat zelf de eerste twee jaar van Lenja met de fiets en zo'n fietskarretje gedaan, maar Reinoud was er toen ook nog met een auto. Afijn, naast het laatste wassen (toch nog even de vitrage en Lenja's dekbedje wassen en al het beddengoed etc.)ook de auto nog even goed aanpakken. Een tienpuntenbeurt, alles bijvullen en ook daar was een grote schoonmaak op zijn plaatst. Grotere kans om iets netjes terug te krijgen als je het netjes achterlaat. Reinoud alles uitgerekend en akkoord gekregen.

In een taxibusje door oma Leneke geregeld met een oma Leneke lunch naar Schiphol. Daar de gebruikelijk incheck stress. Waar anderen zich goed laten informeren vooraf ontdekken wij alles ter plekke. Een van de twee tassen was te groot. Afijn, na wat heen en weer geren en het kopen van 2 lullige sporttasjes loste het probleem zich ook weer op. Tijd voor een afscheidsdrankje. Dat leek wel een afscheidsfeest! De een na de ander verscheen op Schiphol voor een laatste knuffel, een zak drop en een pas goed op! Elke keer als we ons in de rij voor de douane omdraaiden zagen we vele handjes omhoog gaan en zwaaien. Allemaal mensen waar we veel van houden.

Lenja begon te schateren toen het vliegtuig ging racen voordat hij opsteeg. De Grote Reis was nu echt begonnen. De overstap op Heathrow deed een beetje denken aan een scene van ‘Man in black' waarin ze een ruimte instappen met allemaal verschillende soorten buitenaardse wezens. Ook hier krioelde het van de mensen uit alle delen van de wereld. Alle vormen, maten en kledingstukken liepen voorbij. En allemaal hadden ze honger en wilden eten. We waren blij toen we in het grote vliegtuig naar Bangkok zaten. Lenja bleef wakker tot 01.00 Nederlandse tijd! Toen viel ze, na wat aanmaningen, als een blok in slaap tot we bijna bij Bangkok kwamen. Op het prachtige en schone vliegveld van Bangkok vonden we soepeltjes onze bagage en taxichauffeur die ons naar een airco kamer in een hotel nabij het vliegtuig bracht. Daar was de eerste omschakeling. Avondeten tijdens Nederlandse lunchtijd. Maar wel ontzettend smakelijk. Lenja, na uren in een vliegtuig gezeten te hebben, rende in het rond. ‘A boy!' schaterde de Thaise vrouwen die Lenja in haar wangen knepen vanwege haar uitbundige gedrag. Maar we waren maar wat trots op ons 4 jarige meisje. Wat had ze het allemaal goed gedaan. En van al dat rennen viel ze toch maar mooi in slaap om 15.30 Nederlandse tijd (21.30 Thaise tijd). En waar Reinoud en ik nachtelijke gesprekken hadden omdat we niet konden slapen heeft Lenja geen jetlag krimp gegeven.

De volgende ochtend vlogen we naar Krabi en met een taxi twee uur naar ons resort in Koh Lanta. Alleen al het feit dat je in je zomerjurkje langs de palmbomen rijdt is al zo heerlijk wonderlijk. Het resort heet Royal Lanta Resort and Spa. En Royal voelen we ons vanaf het moment dat we zijn binnengekomen. In ons huisje op palen slapen we onder de klamboe. We zwemmen in 1 van de twee zwembaden of in de zee. En we eten ons helemaal suf aan de meest smakelijke gerechten. Fruit, groeten en rijst en ja Singha natuurlijk, Thais bier. Ook Lenja eet al goed mee. We proberen steeds iets anders. We zijn als oesters die langzaam open gaan. We hebben de tijd en we kwamen hier om eerst eens even goed uit te rusten. Dus eerst alleen naar het zwembad en eten op het resort. Daarna het strand eens op. Daarna de straat eens op. Stap voor stap gaan we open en kijken om ons heen. We leren Thaise woordjes en hebben ons onwaarschijnlijk heerlijk laten masseren, want dat kan hier om de honderd meter. Thai massage, Oil massage, Food massage. Een uur lang word je stevig aangepakt. Wervels schieten op hun plek. We lezen boeken en nog meer boeken.(Al is het nog niet gelukt de usb boeken te openen op de Ipad of computer???) En we genieten van ons heerlijke kind. Onze kletskop moet even wennen dat ze niet zo makkelijk kan praten als in Nederland, maar ze begint al aardig wat woordjes Thais en Engels te kletsen. Toen ze een keer een Nederlands stel tegenkwam hield ze niet op met kletsen. Ze is ontzettend relaxt. Vermaakt zich uren in het zwembad of op het strand. Als we uiteten zijn zit ze te tekenen of maken we opdrachtjes. Wat ze leuk vind is om soms te vergelijken met Nederland qua tijd. Dan zegt ze : 'Wat doet Xaime (haar grote vriend uit Nederland) nu? ' vlak voordat ze gaat slapen. En dan zegt ik : 'die komt nu net uit school'. Dan ligt ze dubbel van het lachen. Ze heeft van de moeder van Xaime een foto van hun samen meegekregen en dan geeft ze de foto een dikke kus. Ook door ons wordt er veel geknuffeld natuurlijk. Heerlijk zoveel tijd samen doorbrengen. Papa leert haar spelletjes op de Ipad. We maken lange nachten en na alle intensieve weken beginnen we fysiek echt uit te rusten. Ik voel m'n pfeifferlijf wel, maar nu hoef ik niks. Na een paar dagen heb ik zelfs wat hardgelopen op het strand in de ochtend. Rustig aan en niet te lang. Niks forceren. We hebben de tijd. We gaan van maaltijd naar maaltijd.

Het regent hier nog regelmatig. Warme regen. Vaak zijn het korte buien, maar soms ook echt een paar uur achter elkaar. Voor ons niet erg. Maar als dit net je korte vakantie is is het wel vervelend denk ik. Er zijn hier ontzettend veel Zweden als gasten. De temperatuur is echt heerlijk. Nog niet veel volle zon hoewel we ons suf moeten smeren met zonnebrandolie ik heb al heel wat roze Zweden voorbij zien komen. De Thais werken lange dagen. We zien steeds dezelfde gezichten van 's ochtends vroeg tot 's avonds. Ik dacht dat Aziatische mensen allemaal op elkaar leken, maar dat is helemaal niet zo hier. Alles is hier brandschoon. Ze vegen en harken en poetsen de hele dag. Zelfs het strand wordt aangeveegd. Overal watertonnen met prachtige tropische bloemen. Ik vind het wat lastig om m'n houding te vinden. Ik wil dan niet de rijke, arrogante westerling zijn, die bediend wordt. Dus ben vriendelijk en geïnteresseerd en probeer met netjes en gelijkwaardig te gedragen. Aan de andere kant ben ik gewoon een grote, logge, witte reuzin tussen de frêle Thai en sta hier een bak met geld uit te geven. En hoewel ze absoluut niet opdringerig zijn in het verkopen van hun diensten en waren, zijn ze natuurlijk reuze geïnteresseerd in onze portemonnee.

Nederland is nu al ver weg. Al hebben Reinoud en ik intensieve dromen 's nachts. Er wordt nog het een en ander verwerkt. Donderdag 11 november gingen we allemaal naar de kapper. Er is hier van alles als het gaat om uiterlijk. Je tanden laten bleken, nagels lakken en dus ook haren laten knippen en invlechten. Lenja is nog schattiger dan ze al was met kleine vlechtjes. Met veel geduld onderging ze de liefdevolle behandeling van 3 Thaise vrouwen. Ze begonnen zelfs haar voetjes te masseren en haar teennagels te knippen en vijlen. Gewoon omdat ze met dit kindje wilden tutten. Lenja onderging het allemaal alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Glimlachte eens naar links, zei dankjewel in het Thais rechts en kletste haar eigen soort Engels terug. Nu laat ze aan iedereen die het maar wil weten haar nieuwe haren zien. Ook ik heb een stukje van m'n haren laten invlechten, allemaal heel praktisch met al dat zwemmen.

Tijdens een tropische regenbui namen we de Tuktuk en reden over het eiland. We zagen gewoon olifanten lopen! We kunnen nog naar een slangenshow, een apenschool of hanengevechten volgens onze vriendelijke chauffeur Abdullah. Een hanengevecht leek ons wel leuk voor Lenja (not!).

We laden helemaal op, komen helemaal bij en nemen het tot ons. Na gedane arbeid is het inderdaad goed rusten! Ik hoop dat het jullie goed gaat en veel liefs van ons alle drie!

Reinoud, Lenja en Marihuela

De Reis voor de Reis

De Reis voor de Reis

Ja ik weet het alweer een verslag en we zitten gewoon nog in Nederland. Nog twee nachtjes slapen! De Reis die nog moet plaatsvinden heeft trouwens z'n werk eigenlijk al gedaan. We hoeven nu alleen nog uit te rusten. Kiezen om een lange periode weg te gaan heeft er op een of andere manier voor gezorgd dat zaken enorm op scherp gezet werden. En het heeft veel helderheid gegeven. Dat heeft stevige consequenties. Eén consequentie is dat je ineens niet meer uitstelt.

Als ik kijk wat we in korte tijd allemaal voor elkaar hebben gebokst, dat is echt ongelooflijk.

Op scherp stellen is ook scherp. Pijnlijk ook. Een van de grote keuzes van de afgelopen periode is dat een van de drie kapiteinen op het Maranza schip, Maranza gaat verlaten. AJ kiest zijn eigen ruime sop. Hij heeft veel voor Maranza betekend. En het was tijd om ieder zijns weegs te gaan. Dat heb ik op scherp gezet en daarin ben ik scherp geweest. Dat is de afgelopen weken enorm intens geweest en daar gaan we in Thailand ook nog wat van herstellen. Ik heb m'n uiterste best gedaan om Maranza zo sterk en helder mogelijk achter te laten en dat is gelukt. Maranza is alive and kicking. En ik heb hernieuwde zin in de toekomst.

Mijn man blijkt trouwens een rots te zijn. De afgelopen weken heeft hij thuis veel opgevangen, veel van de voorbereidingen van de reis op zich genomen en geluisterd naar onophoudelijke dilemma's die ik hardop ventileerde. Daarnaast bleef hij vrolijke vader van een meisje die haar moeder steeds meer ging missen en bouwde ondertussen een geweldige website, stond ineens met een artikel over onthaasting in het AD (afgelopen zaterdag) en werd maandagavond nog even geïnterviewd voor Radio 5 wat hij dan ontzettend goed doet. Sinds hij voor zichzelf is begonnen lijkt hij wel over een tomeloze optimistische en creatieve energie te beschikken. Dat is wel gek om dan op reis te gaan. Alles staat op START! (Over AD gesproken, het artikel over ons gezin komt de dag nadat we vertrokken zijn op 6 november in de krant.)

Wat werd verder niet meer uitgesteld: Onze testamenten zijn geregeld, inclusief voogdij. Bij twijfel zaten we nu ineens wel bij de dokter, want je wilt niet met ellende in Thailand zitten. We hebben plekken in huis opgeruimd waar ik al jaren mezelf voor probeerde te motiveren. Ik weet dat er mensen zijn die altijd al zo'n huis hebben (m'n moeder!), maar het is echt heerlijk als alle meuk je huis in grote zakken verlaat (al dan niet anderen blij makend!). Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar wij hebben hoekjes, nisjes, lades en kasten (en áchter kasten) die de afgelopen jaren aandacht tekort hebben gekregen zegmaar. Het huis is wel verhuurd! Een jong gezin (met baby en peuter) die jaren in Kenia gewoond heeft komt hun leven in Nederland weer opbouwen. Onze boot als tussenstation. Reinoud heeft alles geregeld met huurcontracten en een echte beheerder. Onze superburen opa Ap en oma Joke. En dan weer verder met verzekeringen, opzeggingen van abonnementen, automatische incasso's. Administratief alles op de rit. De wasmachine draait op volle toeren. Sorteren, sorteren. Het hysterische is wel dat ik dit met laptop en Iphone op schoot zit te doen. Multitasken ten top. Er komt vast ergens een moment dat ik op een strand, een berg of een vlakte zit in den verre, dat ik hoofdschuddend naar mezelf en deze periode terugkijk. We stelden ook de EHBO cursus niet meer uit en leerde reanimeren, wat te doen bij brand, vergiftiging, hartstilstand, verstikking en andere gebeurtenissen waarvan je hoopt dat het nooit praktijk zal worden. Gezien de pfeiffer sleepte ik me er met redbull doorheen, maar we slaagden glansrijk voor het examen en werden daarna verwend door schoon(o)ma Leneke met de lekkerste pizza die ik ooit heb gegeten. En ergens de (schijn?)geruststelling dat je nu in ieder geval íets weet over wat te doen in nood.

En dan het laatste weekend met Zora en Linthe. Linthe had lieve cadeautjes gemaakt. Op een of andere manier vliegt zo'n weekend ook weer voorbij. Gestolen momenten met samen ontbijten, so you think you can Dance samen kijken. Welke spullen mee naar mama, want jullie komen hier 5 maanden niet? Brok. Dag! En natuurlijk zien we ze nog voor we gaan. Maar ons grote gezin gedoe is even uitgesteld tot ze met Kerst weer bij ons in Thailand zijn.

Waar het me niet lukte om hulpouder te zijn bij de herfstwandeling, heb ik wel heerlijk voorgelezen aan een Kluppie Kleuters tijdens de kinderboekenweek. Maar verder voelde ik me vooral schuldig. M'n kind. Dat gaat maar ineens naar school, ze speelt ineens bij vriendjes en ze wordt ineens veel vaker naar bed gebracht door papa. M'n kind. Ineens zit ik bij m'n eerste tien minuten gesprek op Lenja's school. (Reinouds zoveelste 10 minuten gesprek). En ik ben ontroerd door de zorg van de juffies. Als je moet wachten staat een kopje koffie klaar en de werkstukjes van je kinderen kun je vast doorlezen. Lenja's vrolijke poppetjes met handen met wel tien vingers per hand. Ik was ineens zenuwachtig toen we op de stoeltjes gingen zitten. Het is altijd gek om 's avonds in het donker op een school te zijn. Toen kregen we een lofzang over ons kind. Twee door de wol geverfde juffies die sprankelend vertelden over ons ‘stralende kind.' Op een computer zagen we haar vorderingen. Die waren goed. Theater was vooral haar ding.

Veel mensen zijn ontzettend lief voor ons. Waar we vrienden en familieleden verwaarlozen door onze drukte, krijgen we een mooi boek over Nieuw Zeeland te leen, lieve kaartjes, boeken op een usb stick, kleine cadeautjes die in een koffer passen, Lenja die een hele lange dag bij haar grote vriend Xaime mag spelen zodat wij kunnen inpakken. Mensen die attent vragen of we er klaar voor zijn en de datum van vertrek zelfs weten. We krijgen nog goede laatste tips waar naartoe te gaan. Samen met m'n meest favoriete Pools gezin (3 zussen en een vriend) hard in het huis gewerkt om alles maar klaar te krijgen. Lieve reacties via mail, linked in en twitter. Poeh poeh. Zit allemaal wel in de categorie Bofkont.

Kortom: Laat die reis maar komen. M'n man., m'n kind en straks Zora en Linthe. We stappen in een heel ander perspectief. Ik mis waarschijnlijk m'n lieve moedertje en m'n zussen, m'n pa , Mariekie en vrienden, vriendinnen en collega's. De kroket, het bootje varen en onze lekkere douche. En wat al niet meer. Maar daar kom ik vast wel overheen als ik in bikini naar de zee zit te staren, of tussen de kangoeroes wandel, of op een olifant zit, of .... We gaan het beleven! Het volgende verslag komt dan echt uit een ander land.

Time Flies!

Time Flies

Ongelooflijk, over een maand gaan we al. De afgelopen weken is er vooral heel hard gewerkt. Spelen voor gevangenisdirecteuren, een gemeente in de weerstand, schoolvoorstellingen met het thema vriendschap en reflecteren in de zorg zijn een kleine greep uit het dagelijkse leven. Ik ben druk met zowel uitvoering als organisatie. Reinoud bouwt aan zijn website en heeft de filmopnames achter de rug van een Clinic voor 150 man over communicatiestijlen. Ook zijn er geweldige foto's van hem gemaakt die dag. Lenja, koud een paar weken op school, is al uitgenodigd voor een stoer verjaardagspartijtje met veel grote kleuters en draait voor een weeksluiting haar hand niet meer om. Ze was al piraat en leerde over het Leids ontzet. Zora beweegt zich soepel tussen vele vrienden en vriendinnen met allerlei festiviteiten en puberproblemen. Het is een feest om met haar te kletsen, ze heeft zo'n verfrissende manier van kijken en praten. Linthe is inmiddels 12 en het traditionele etentje met de twee gezinnen op haar verjaardag, leverde massale slappe lach op tijdens ‘het BOM spel'. Een foto van haar zelf die ze met de zelfontspanner had gemaakt tijdens een trampolinesprong hebben we groot op canvas gezet. Zo mooi en puur ben je als je twaalf bent. Er waren meer feesten. Mijn ouders waren 45 jaar getrouwd en met de hele familie hebben we in huisjes gezeten en zijn naar de Efteling geweest. Een geweldig weekend. M'n familie stond ook stil bij ons vertrek. Een mooi herinneringsboekje, een hartjes medaillon en de familieverjaardagen op kalender werden ons met lieve woorden geschonken. Ontroerend. Hier en daar nemen we al afscheid. Vandaag vierden we de verjaardag van Oma Conny, de eerste keer zonder Opa Roeland. Met schitterend weer vaarden we over de Nieuwkoopse Plassen en werden aan alle kanten verwend. Zelf gaan we geen afscheidsfeest meer geven.

We zijn geïnterviewd voor een artikel in het AD over bijzondere gezinnen met een heuse foto shoot. Het was eigenlijk heel bijzonder om zo stil te staan met elkaar bij ons gezin en de reis die we gaan maken. Om Zora te horen hoe de reis voor haar is en hoe totaal anders het weer voor Linthe is. Dit is denk ik het heftigste van de hele reis, dat we deze meiden zolang niet gaan zien. We verheugen ons wel enorm op het weerzien straks in Bangkok en hoe we op olifanten door de jungle gaan en op bounty eilanden gaan relaxen met z'n allen. We hadden een openhartig gesprek met z'n allen en er zijn ontzettend mooie foto's gemaakt. Een cadeautje. Het is nog niet bekend wanneer het gepubliceerd gaat worden, maar waarschijnlijk nog wel voor 5 november, ons vertrek!

Er is tussen de bedrijven door veel geregeld. We zijn ingeënt (en Rein en ik moeten nog een keer terugkomen). De campers zijn uitgezocht. Er zijn knopen doorgehakt over het kindvriendelijke eiland voor het verblijf van de eerste 10 dagen in een ressort. Verwisselbare naam en telefoonbandjes voor Lenja zodat ze altijd gevonden kan worden. Wat natuurlijk nooit nodig zal zijn. Bepaalde praktische kledingstukken zijn aangeschaft. We gaan binnenkort op EHBO cursus. Rein heeft zich op alle verzekeringen gestort. Lenja heeft nu een up to date pasfoto. Ons rijbewijs is internationaal en de visa leken rond te zijn, ware het niet dat de data niet bleken te kloppen. Werd Reinoud niet vrolijk van. De woonboot is alleen nog niet verhuurd, maar de advertentie is wel de wereld in. De abonnementen zijn (tijdelijk) opgezegd. De TANcodes aangevraagd. De notaris afspraak staat waarin we nu ook zwart op wit Lenja's voogden geregeld gaan worden, mocht ons iets overkomen. De e-reader in de vorm van een I-pad maakt velen in dit gezin al erg vrolijk. We hebben de schoolthema's van Lenja zodat we in den verre er misschien op aan kunnen sluiten.

De afgelopen maanden was ik fysiek niet altijd even fit. Ik dacht dat de vermoeidheid kwam door het harde werken. Toen uit bloedonderzoek bleek dat ik ijzertekort had, was ik opgelucht. Dat is met een kuurtje zo opgelost. Maar het kuurtje loste niks op. Na het sporten herstelde ik slecht, werd zeer vermoeid wakker en kon halverwege de dag plotselinge aanvallen van vermoeidheid hebben. Om toch even helemaal doorgelicht op vakantie te gaan nogmaals naar de dokter. 'Bingo!'zei hij afgelopen vrijdag. Je hebt pfeiffer. Het verklaart een hoop. Volgens de arts kon de reis op geen beter moment komen. Prima om te herstellen van pfeiffer. Het is nu nog even op de kiezen bijten en zoveel mogelijk rust proberen te pakken tussendoor. En dan vijf maanden om op krachten te komen. Het is echt nog maar een paar weekjes. Ongelooflijk!

Hoe word je reiziger?

De Voorbereiding: Hoe word ik een reiziger

Waarschijnlijk zal ik (Marihuela) hoofdschrijver worden van deze reisblog. Dat zal geheel subjectief gebeuren. Ik bezit te weinig objectiviteit om hier neutrale verslagen van te maken. Natuurlijk ga ik Reinoud en de kinderen vragen of ze ook eens willen schrijven. Maar tot die tijd moet je het doen met mijn perspectief. Ik zal ook vast veel te veel woorden gebruiken en mezelf zinloze uitwijdingen toestaan. Scroll dan maar gewoon door. Tja en die spelling.... Zo nu hebben we alle excuses wel gehad.

Ik zie mezelf niet als ervaren reiziger. Bij het maken van het profiel van de reisblog kon ik wel op veel meer vlaggetjes van landen klikken waar ik al allemaal ben geweest dan ik dacht. En dan lijkt het al best wat. Maar als ik eerlijk ben dan zijn er altijd mensen in de buurt geweest die de echte reiziger waren. Ik was vooral goed in: 'Ja! Leuk!' Het dichtst in de buurt van reizen zijn de interrail reizen van vroeger geweest. Ik ging de week voor vertrek zo hard werken en zoveel uren draaien in de horeca dat ik Mn interrailkaart kon kopen en nog een beetje had voor eten en een jeugdhotel. Volkomen uitgeput rolde ik dan de trein in met hopelijk budget voor een maand lang avontuur. Gelukkig vertrok ik meestal met iemand die een lonely planet mee had, waar ik dan nog nooit van had gehoord.

Nog veel handiger waren de werkgerelateerde reizen. Op internationale improvisatie festivals spelen in Londen en in Zwitserland. Mee met een medisch team als ziekenhuis clown om te spelen in, de soms armzalige, Tunesische ziekenhuizen. Of de twee Zuid Afrika projecten waar we werkten met jonge acteurs uit townships om ze het theaterimproviseren voor en met kinderen eigen te maken. Er was altijd minstens één reiskoning of reiskoningin waar ik netjes achteraan hobbelde en volledig van afhankelijk was. Ik had ook jarenlang geen rijbewijs dus het was aan anderen om busjes te huren en links te gaan rijden. Zelfs mijn huwelijksreis naar Brazilië was tot in de puntjes verzorgd door mijn kersverse echtgenoot. Mijn man ziet zich wel veel meer als een zelfstandige reiziger. Vooral zijn half jaar wonen en werken in Burkina Faso als studerende tropische cultuur technicus maken hem tot wereldburger. Maar onze eerste verre vakantie naar Egypte staat me nog scherp op het netvlies. Gigantisch afgezet bij een kamelentocht (die je nooit met een string aan moet maken.) en in Luxor liepen we steeds langs dezelfde opgraving en over dezelfde lange boulevard heen en weer omdat we het verder ook niet echt wisten of regelden. En geen van beide had een lonely planet.

En dan nu zo'n grote reis, notabene met m'n kostbare kind! Nu hebben we niet gekozen om door het midden oosten heen te trekken of de Afrikaanse steppen onveilig te maken. We beginnen netjes met de light versie. Kindvriendelijk Thailand en westers Australië en Nieuw Zeeland. Maar toch, vijf maanden weg vraagt nog wat meer. Ik heb inmiddels m'n rijbewijs en de intentie om me verantwoordelijk voor te bereiden.

De lonely planet reisgids is een Trotter (Thailand) geworden en twee Lannoo's blauwe reisgidsen (Australië en Nieuw Zeeland). En gelukkig zie ik mijn man daar af en toe in kijken. Ik krijg acute dyslectie bij elk boek wat geen verhaal is. Ik kijk geen handleiding in, maar leer door maar wat te doen of een ander die het me voordoet.

Mijn oplossing is dus dat ik op zoek ben gegaan naar reisverhalen over de landen waar we naar toe gaan. Bij het lezen van de eerste bladzijden van het boek ‘Thailand zacht als zijde buigzaam als bamboe' van Sjon Hauser waar hij na een uitputtende vliegreis volkomen de weg kwijt raakt in hysterisch, bloedheet Bangkok en in een gore hotelkamer zonder airco zijn eerste diaree aanval ligt te ondergaan, wist ik dat we voor de eerste nacht Bangkok een hotel met airco zouden regelen. En misschien is dat wel handig bij elke aankomst in een nieuw land. Het eerste nachtje even vastleggen.

Verder liggen hier: Mathilda's laatste dans van Tamara Mc Kinley en Koud bier en krokodillen door Roff Smith over Australië en De Gelukkige eilanden van Paul Theroux over nieuw Zeeland. De reisgids die wel met honing en suiker bij mij naar binnenglijdt is de kinderreisgids van Muddy shoes: ‘Neem je ouders mee naar Thailand' Daar leer ik tenminste dat ze voeten als laagste lichaamsdeel zo minderwaardig vinden dat je mensen beledigd als je over ze heen stapt (op het zonnige bounty strand).

De tickets zijn inmiddels betaald. De Nee, Nee sticker zit al op de brievenbus. Ook het post doorsturen is al geregeld. De formulieren ingevuld die ons advies gaan geven over mogelijke inentingen en Reinoud en ik hebben ons ingeschreven voor een EHBO cursus. Reinoud buigt zich diep over binnenlandse vluchten en treinreizen met slaapplek. We weten dat we met Kerst in Chang Mai zitten en met Oud en Nieuw in Bankok. Ik heb een ‘Thuis mee op reis' fotoboekje gemaakt voor Lenja. Haar kamer en schooljuf, de pop en de opa's en oma's ze staan er allemaal in. Ook leuk om onderweg te kunnen laten zien hoe wij wonen in het verre Holland. De Campers worden nog uitgeplozen. Na verhalen van Australië reizigers blijkt het idee van kopen en verkopen van een camper toch minder aanlokkelijk gezien de enorme tijd die je eraan kwijt bent en je ook een beetje van autoklussen moet houden. De enige die daar misschien van houdt is Lenja en die heeft nog geen rijbewijs. De camper in Nieuw Zeeland is nog in overleg met familie aldaar. We brengen aangename tijd door met vrienden die hebben gereisd. Zo waren we een weekend bij Rob en Marieke die in een volkswagenbusje de Amsterdamse straat uitreden dwars door het midden Oosten naar o.a. Australië en Nieuw Zeeland hebben gereden in anderhalf jaar tijd. Om vervolgend deze afgelopen winter met hun twee schoolgaande dochters Afrika te gaan ontdekken. Naast het feit dat het een erg gezellig weekend was en Lenja na vijf minuten in de auto terug naar huis huilend heimwee had naar haar twee vriendinnetjes, was het ook erg leerzaam, praktisch en inspirerend.

Ik zoek nog een garage of eigen terrein met een hek waar ik vier maanden m'n auto mag stallen zodat ik de wegenbelasting etc. even stop kan zetten. En we zoeken nog een huurder voor de woonboot en de checklist is nog veel en veel langer. Reinoud en ik plannen een vast moment in de week waarop we met De Grote Reis aan de slag gaan. Verdelen taken en verheugen ons op alles wat komt. Ondertussen giert het leven door. Het werk is alweer in volle galop begonnen en Lenja is al bezig met haar derde week school. Na een enthousiaste start begint Lenja nu te mopperen: ‘Ik dacht dat school leuk was. Ik wil zelf bepalen', zijn haar letterlijke woorden. Nu gaat het ook de hele week over hoe je een schaar vast houdt, je stoel tilt en moet je steeds eerst je vinger opsteken voor je mag praten. Ze komt wel huppelend uit school en zingt allemaal nieuw geleerde liedjes en danst nieuw geleerde dansjes. Maar straks met z'n allen even uit ‘het systeem' ontsnappen is heel aanlokkelijk!