Ondersteboven in Down Under

Toen we begin november in Thailand aankwamen gingen we als oesters langzaam open. Uitrusten, om ons heen kijken (soms nog wat schichtig), leren kennen en wennen. Eerst met de tenen de temperatuur van het water voelen. Daarna zijn we erin geplonsd en hebben ten volle genoten van dit letterlijk suikerzoete land (ze stoppen overal suiker in!). De reis van Thailand naar Australië was niet heel lang, maar we hebben niet tot weinig geslapen. Van Sydney meteen door naar de slapende stad Adelaide gevlogen. Alles was daar vanwege de feestdagen nog dicht. We moesten wennen aan het aangeharkte stadje en stonden in de ‘wachtstand ’omdat ook het camperverhuur bedrijf dicht was tot 4 januari. En dáár waren we voor naar Australië gekomen: om er met de camper doorheen te crossen. Meer voorbereiding hadden we trouwens niet, druk als we waren in Nederland voor vertrek en in Thailand zijn we alleen met Thailand bezig geweest. We hebben nog een dagje strand gedaan en genoten van een goed glas wijn met een bandje dat heerlijk speelde. We moesten weer wat op de centen letten. Maar opnieuw gingen we langzaam open. Ik ben hier geen grote reus meer. Nog net geen sierlijke ballerina, maar hier lopen echte reuzinnen en reuzen rond. Australiërs zijn over het algemeen groot! Ook veel mensen met overgewicht. In Thailand zag ik ook na een paar dagen dat de meeste ranke dennen onder de 40 waren en de moedertjes ook gewoon ronde vrouwtjes worden. Maar omdat ze zo klein zijn, worden het van die lieve ronde kaboutervrouwtjes. In Thailand eten ze naast al het suiker ook veel gefrituurd en wokken ze in sloten olie (geen olijfolie J). Maar hoe dat nou in Australië gebeurd? De schappen (ja we doen weer boodschappen!) staan vol met bewuste producten. Alles is low fat verkrijgbaar. Zonder geur, kleur etc stoffen en schappen vol glutenvrije producten. Ik denk toch de bbq? Ook hier zijn de mensen weer ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Easygoing.

Misschien omdat we zo vol op elkaars lip zitten in Nederland dat je daar wat lomper en individualistischer van wordt om nog een beetje eigen ruimte over te houden? Maar het is best confronterend hoe we nu in twee landen zijn waarin mensen de tijd nemen en je oprecht willen helpen of het je naar de zin maken. Lieve, relaxte en behulpzame mensen waar we ook komen.

En toen kwam Reinoud aanrijden met de camper! Jongens wat een feest. Hop tassen erin gegooid, gigantisch ingeslagen in een mega supermarkt (en wit wegtrekken bij de kassa) en rijden maar! Van Adelaide naar Barossa Valley. Ook heel aangeharkt. Hop snel door naar Mildura. . Aan een rivier die zo hard stroomde dat je op dezelfde plaats bleef ook al zwom je heel hard. Lenja was niet helemaal fit. De eerste keer op deze reis. Beetje verhoging, minder eten, veel slapen en hoesten. Ook hier was het warm. Er waren meer kindjes die dat hadden vertelde de Australische moeders mij. Dat stelde wel wat gerust. Daarna een wonderlijke plek in Hopetoun gevonden. Gloeiend heet, aan een meer , met harde wind en veel insecten. Ik dacht dat ik in Thailand veel griebels zou tegenkomen, maar op wat gekko’s en een grote Zaza (de kakkerlak uit Pluk van de Petterflat) in de badkamer na heb ik weinig gezien. Hier daarentegen springt, kriebelt en kruipt er van alles. Lenja heeft totaal geen angst en pakt de spinnen, torren en krioelende maden genadeloos op. Mijn negen jaar jongere zusje was vroeger net zo, zij is inmiddels biologe geworden J

We sliepen met de klep open, afgedekt met een klamboe. Daar was Robin, de alleenstaande stoere vrouw met drie tieners. Haar man was anderhalf jaar geleden omgekomen bij een ongeluk en nu runde ze de Farm alleen. Er was net geoogst. Even vakantie voor haar. Het was er zo warm dat we blij waren dat we in de aircocamper verder konden rijden. Hoppidikee naar Halls Gap. Bij het Grampians National Parc. Wat een geweldige plek! Heel fijn weer. Niet te warm of koud. De kangoeroes liepen gewoon over het terrein. Deze waren niet gevaarlijk, maar na een verhaal over dat die lieve kangoeroes met hun middelste teennagel een hele hond van boven tot onder kunnen openrijten mocht Lenja niet meer zo dichtbij komen. We mochten er fikkie stoken (mijn favoriete bezigheid) en daar dan op bbq-en. Lenja naar bed en Rein en ik lekker kletsen of lezen bij het vuur. De natuur is indrukwekkend en prachtig. We zagen de mooiste en ontzagwekkendste uitzichten. We wandelden en klommen en reden met onze super camper langs slingerende weggetjes met diepe afgronden. Al een aantal jaar gelden was er hier een bosbrand. Het is indrukwekkend om te zien wat daar nog steeds de schade van is. Spookachtige zwarte boomstammen die hun best doen om te herstellen. De Australiërs verstaan de kunst om de natuur origineel te houden en het toch aangenaam te maken voor toeristen. Maar nergens van die uitgebate toeristische spektakels. Geen vuilnisbakken maar wel ‘take you own trash’ borden plaatsen schijnt te werken. Het is schoon en in tact. Tegen de tijd dat het ging regenen pakten we onze spullen in en vertrokken weer. Het rijden in de camper is heerlijk. Lenja zit tussen ons in op een verhogertje. Ze tekent, slaapt of speelt op de Aai Pret (I pad). Wat een geweldig ding is dat. Rein heeft er allemaal leerzame spelletjes op gedownload. Met babyschool is ze zichzelf engelse woordjes aan het lezen. En er zijn puzzels en fijne motoriek spelletjes. Ze speelt vier op een rij of boter kaas en eieren. Samen met mama inmiddels (papa was er klaar mee) onderhouden we het smurfendorp. We moeten samen spelen en samen afspraken maken. We moeten eerst geld verdienen en sparen, voor we weer wat kunnen kopen. We kibbelen er soms om, maar we leren er een heleboel van.

Ik dacht dat ik meer ‘kindermanagement’ moest doen met het rijden, maar Lenja geeft zich heerlijk over aan het rijden. Ze luistert naar Hakim en zijn verhalen of Floddertje of Kikker die we op de mp3 speler hebben gezet. Ze hangt heerlijk warm en vertrouwd tegen me aan en wordt zwaarder als ze in slaap valt. Zo heerlijk is dat! Elke dag valt m’n kind een keer tegen me aan in slaap. Hoe rijk is dat.

Rein en ik diepen overal muziek op en sinds tijden luister ik weer echt naar de muziek en de teksten. Het is zalig om gewoon naar buiten te kijken naar het steeds weer andere landschap. En zo leuk om waar dan ook gewoon te lunchen, want je hebt alles bij je. Ik vind het fijn om weer zelf te koken en m’n man en kind te verwennen met lekkere hapjes. We dalen enorm in. In onszelf en in elkaar. We leven per dag. Rein en ik zitten bijna naadloos op een lijn als het gaat om waar we zin in hebben en Lenja hobbelt relaxt mee. De Australiërs zeggen steeds: No Worries. Fantastisch zinnetje.

We reden door naar Port Fairy en daar was het ook een Fairytale. Een klein sprookje. We hadden een tip gekregen van Vikki een kennis in Australie van een kleine camping. We stonden daar als enigen in een lieflijk landschap met een mooie zonsondergang. Rein en ik hadden een bijzondere avond met wijn en elkaar liedjes laten luisteren en vertellen waarom je dit liedje kiest etc. De tranen vloeiden, de lach schaterde. Lenja sliep door alles heen en er waren geen andere gasten. We spraken over het tweede kindje wat ik graag had willen hebben en Reinoud niet en dat daar rust en begrip voor gekomen is. Een gedenkwaardige avond met m’n man.

De volgende dag op zoek naar brood met m’n kind. De lekkere kletskop. Ik wordt soms incontinent van geluk, dan stroomt het gewoon een beetje over. Over overstromingen gesproken… Er zijn grote delen overgestroomd in Australie. Al vanaf november kampt o.a Queensland rondom Brisbane met grote overstromingen. Delen zo groot als Frankrijk en Duitsland zijn onder water gelopen. Echt verschrikkelijk. Er wordt regelmatig over gesproken op de campings. Waar in Thailand de Thais niet begrepen waarom er in december nog zoveel regen viel, snappen de Australiërs er ook geen bal van en is er in hun beleving nog nooit zoveel regen gevallen als nu in deze tijd. Brisbane is ons eindpunt. Het vliegveld schijnt nog begaanbaar te zijn. We hebben nog een aantal weken en je weet niet wat er in de tussentijd nog gaat gebeuren. We houden het in de gaten en passen ons reisschema erop aan. In Brisbane woonde ook een oude liefde van mij. Toen ik 20 was had ik een romance met een hele leuke Australiër David Thannhauser. Reinoud helpt me om hem via internet op te sporen. Zou toch leuk zijn om elkaar te zien! Er is ook familie van me woonachtig in Victoria, ook die gaan we proberen te vinden. En we gaan Vikki bezoeken op haar Farm!

Ondertussen ging de reis verder. The Great Ocean Road! Nou die was ook Great al hadden we een dag en een nacht flinke regen (maar dan bezoek je gewoon een REGENwoud) En er was een deel van de ocean road afgesloten wegens vallende rotsen en een modderstroom. We sliepen op een camping waar het al dagen had geregend. Zo triest voor die hard werkende Australiërs die hun welverdiende vakantie in het water zien vallen. Maar opgewekt duwden vijf reusachtige mannen onze camper door de modder tot hij wel weer grip had. Voor ons is zo’n regenbui niet erg. We hebben de tijd en we rijden gewoon weg. We bezochten een echte surfbeach en zagen de twaalf apostelen (indrukwekkende rotsen in de zee). We genoten van het rijden en zo nu en dan er weer uit om wat moois te zien of iets leuks te doen. We zijn inmiddels in Melbourne aangekomen en nemen even de tijd om deze stad te bezoeken, de wasjes te draaien en het veel te laat te maken met onze leuke buren. Onze andere buren zijn muzikanten die vanavond optreden vanaf 18.00 dus daar gaan we straks naartoe. Het weer is inmiddels weer stralend zonder dat het te heet is. Het zit ons allemaal erg mee. Ik heb twee filmpjes gemaakt. Als ik het goed heb begrepen zijn ze bij Lenja op school bezig met het thema: Samenleven. Dus hebben we een filmpje gemaakt over samenleven in de camper! En natuurlijk een On The Road filmpje! Hoop dat het jullie goed gaat! Veel liefs en no worries! , Reinoud Lenja en Marihuela