Ja! We gaan op reis

The Farm and No Worries

We vonden Melbourne een heerlijke stad. We stonden op een luxe camping met zwembadje (waardeloze wifi, de Australiërs zijn op digitaal vlak nog niet heel hip) en de al eerder genoemde leuke buren uit Zwitserland. Lenja werd vriendinnen met Feline (ook 4 jaar) en de kleine Lilly van anderhalf waggelde er komisch doorheen. Lenja begon al kleine Engelse zinnetjes te spreken. Tegen de moeder van Feline: Were you daughter? En zo brabbelde ze ook tegen Feline. Alleen Feline sprak weer Frans en Duits… Ze kwamen er wel uit.

Wij liepen door Melbourne wat ons een beetje deed denken aan Amsterdam. Melbourne staat bekend als de culturele stad en Sidney als de meer business stad. We deden stadswandelingen, bezochten het prachtige Melbourne museum, zaten in het oude trammetje wat de stad gratis rond toerde en bezochten midden in de stad een kinderboerderij die je onmiddellijk naar het platteland bracht. Reinoud heeft nog een dagje in z’n eentje door de stad gebanjerd waar Lenja en ik de wasjes draaiden en ik m’n filmpjes afmonteerde en de weblog bijwerkte. Door de trage Wifi moesten we uiteindelijk toch nog naar de stad om in een internetcafé de filmpjes erop te krijgen. Nederland was in diepe slaap, maar Iris uit Amerika maakte nog mee dat de filmpjes het eerst nog niet deden op de weblog. Kleine berichtjes met m’n vriendinnetje gemaild. Erg leuk. Reinoud en Lenja waren inmiddels in de hoogste toren van Melbourne over de stad aan het uitkijken. Door er op maandag ook nog te zijn kwamen we in de werkende energie. Allemaal mensen in pak die druk aan het werk waren. Dan weet je weer even hoe vrij je bent. Op de camping kom je natuurlijk de hele tijd mensen tegen die ook vrij zijn. We voelen we dat we over de helft van de reis zijn. Aai we zouden het nog maaaanden kunnen uithouden. Wat een fijn leven is dit.

Na talloze telefoontjes met Vikki in de afgelopen tijd was het dan nu eindelijk zover. We gingen naar haar Farm een 20 minuten van Bairnsdale. Vikki kennen we door de CSA trainingen die we hebben gevolgd. Al moet ik zeggen dat Reinoud haar nooit heeft gezien en ik een keer vluchtig. Ze is met een Nederlandse man getrouwd: Patrick. Samen hebben ze twee jongentjes van 6 (Etienne) en 7 (Arjan) jaar. Kan zijn dat ik de namen door elkaar heb gehaald. De twee broertjes kwamen zo uit Pluk van de Petterflat gelopen als stampertjes, maar dat was nog voor ze naar de kapper gingen. Wat een lekkere knullen. De familie woont en werkt in Melbourne, maar hebben een stuk eigen land waar Vikki als kind al kwam. Toevallig was in deze tijd ook de familie van Patrick uit Nederland over. Zijn vader (Jo) en moeder (Coby) en zus (Sabine) haar man (Ivo) en hun dochtertje (Eline die in april vier wordt). En allemaal uit diep Limburg. We waren wat aarzelend over ons bezoek. Zou het niet allemaal te druk worden? Bovendien hadden de meesten ook de CSA trainingen gevolgd en Reinoud had niet zo’n zin in een CSA kamp. Aarzelingen voor niets, want we hebben een toptijd gehad op de Farm. Allereerst een adembenemend mooi plekje. De Farm was erg basic zoals Vikki het noemde. Het huisje staat op instorten en je poept nog op een houten poepdoos. Geen warm (regen)water, mits je een soort kachel op hout stookt. We sliepen in ons campertje en werden warm opgenomen door de gehele opgewekte familie. Wat een lieve schatten, stuk voor stuk. En een waar kinderparadijs, met een boomhut en een klimtoren en allemaal weiland waar je gewoon in mocht plassen als je wilde. Twee honden en de jongens tegen de meisjes kamp. Eline en Lenja klikten per onmiddellijk met elkaar. Eline at ’s ochtends haar boterham in de boerderij en schoof daarna bij ons in de camper aan voor cornflakes en een cracker. Vikky en Patrick namen het hele gezelschap mee naar de prachtigste plekken. Grotten bezocht (ik ging even wandelen en een boekje lezen. De intimi weten wel dat je mij niet onder de grond moet willen stoppen, zelfs niet na mijn dood!) Daar zagen we de eeehhh hoe heet ie nou. De vogel die lacht. Hoofd Vuur van de Farm Patrick vond het bij hoge uitzonder goed dat ik het vuur mocht maken. En ik heb genoten van het fikkie stoken (dus steek me na m’n dood maar in een goed vuur!). En genoten van de heerlijke gesprekken en glazen wijn met de familie. Om 00.00 was (opa)Jo jarig. 68 jaar. Ik heb me verbaasd over zijn kwieke gesteldheid. Want een ander uitstapje was een waanzinnige hyke waar we over rotsen hebben geklauterd en onbegaanbare paden hebben genomen. Wel wat hoog gegrepen voor de twee kleintjes, maar Lenja stapte dapper door en klom als een berggeit. We zagen heilige plekken van Aboriginals. We zijn voor de verjaardag van Jo nog bij de chinees wezen uiteten. Het was hartverwarmend hoe vanzelfsprekend we werden opgenomen in deze familie. Het landschap van Australië is erg gevarieerd, maar altijd ruig en het geeft een gevoel van oorspronkelijkheid. Trouwens ook heel vriendelijke heuvels en landbouw met glanzende gitzwarte koeien in de wei. De zwarte boomstammen zijn trouwens ter preventie van bosbrand. Ze steken de boel in de fik om het lage struikgewas te verbranden zodat tijdens een echte bosbrand er minder brandhout ligt. Er staan grote dode bomen midden in de weilanden. Heel indrukwekkend. Ze mogen niet gekapt, omdat de vogels erin mogen uitrusten. Vikki en haar gezin zijn stoere hykers. Ze klimmen en klauteren geroutineerd. Een mooi gezicht dat gezin zo samen wadend door een rivier van rots naar rots. De Australiërs die wij tegenkomen lijken echte natuurliefhebbers en kampeerders. Ze hebben de meest bijzondere uitklapbare tenten, vouwagens, caravans en campers. Sommigen lijken wel een soort flat zo groot en anderen hebben een hutje bovenop hun fourwheeldrivejeep. Ze zijn zo easygoing. Het zinnetje no worries leven ze ook echt. Weinig uiterlijk vertoon. De natuur is echt zo prachtig. Al moet ik lachen om Reinoud die natuur soms na een tijdje ook gewoon wel gezien heeft. Het campertje is een zege en ons drietal loopt gesmeerd. En dat is best verbazingwekkend. We zijn best een ongeduldige familie die veel zelfstandigheid gewend is. We hebben niet voor niets beiden een eigen bedrijf. En volgens Reinoud heerst er een lage frustratie tolerantie. Ik ben volgens hem dynamiet (doe er een vuurtje bij en het ontploft) en hij is nitroglyserine (schudt het en het explodeert). Lenja is ook niet de meest geduldige, maar wint het absoluut van haar vader en moeder. We zijn allemaal extravert. En niet zo’n beetje ook. En we lijden allemaal aan de ziekte van aandacht. Zet dat tijdenlang bij elkaar en dan nu ook nog eens in een hele kleine camper en dan gebeurt er….NIETS! Het loopt gewoon allemaal erg relaxt. Wonderlijk toch hoe realiteit kan zijn. Wat me wel opvalt is dat het evenwicht o.a. wordt bepaald door een soort automatische man vrouw verdeling die nog uit de middeleeuwen stamt. Reinoud zit het leeuwendeel achter het stuur en ik tover lekkere hapjes uit de minikoelkast. Reinoud checkt in bij de camping en zet ons altijd bij de perfecte plek vlak bij de speeltuin en w.c. (Die speeltuinen in Australië zijn echt TOP! Allemaal in zeer goede staat en veilig etc.) hij bepaald grotendeels de route door in boeken te kijken en te kletsen met buren. Ik doe de was, de boodschappen, het koken. Hoewel, koken is inmiddels een co-creatie geworden. ik doe alle voorbereidingen en salades etc en Rein regelt de bbq. Hij wordt er inmiddels knettergoed in. En ik regel veelal de verzorging van het kind. De verzorging dan, want reinoud speelt regelmatig met Lenja of gaat met haar op pad en hij smeert haar ook in met zonnebrand J. Reinoud slaat de haringen in de grond en ik poets drie keer per dag de camper met mijn favoriete wegwerpschoonmaakdoekjes. Lenja helpt goed mee. Ze bouwt het kamp mee op en doet elke dag met mij de afwas. Verder kletsen we eindeloos of is het eindeloos heerlijk stil. Lenja begint nu ook tijdens het rijden door het raam te kijken en komt dan in een soort ‘droomtoestand’. Ze hoeft zichzelf dan even niet zo te vermaken. Het valt me op dat ze meer en meer met fantasie speelt. Ik heb kleine poppetjes gekocht die ze aan en uit kan kleden en daar begint ze nu ook rollenspelletjes mee te doen. Dan zitten Zora en Linthe ook ineens in de auto door Lenja’s spel. We verdenken Lenja ervan dat ze ook extravert is en extraverte mensen kunnen zichzelf nog wel eens kwijtraken in de buitenwereld. Hoewel ik haar gun lekker te spelen met leeftijdsgenootjes, doet het me goed dat ze nu in alle rust zichzelf kan vermaken met haar eigen binnenwereld. En ze ontmoet natuurlijk steeds weer kindjes in de speeltuin. Taal is wel lastig. Dat had ik nooit gedacht bij kinderen. Maar Lenja drukt zich volledig uit met taal en mist soms de non verbale communicatie vaardigheden. Dat botst wel eens. De Australische kinderen denken ook dat Lenja hun snapt en begrijpen niet waarom ze niet doet wat ze zeggen. Wij moeten soms even een bruggetje slaan en dan gaat het prima. Lenja zit bomvol zelfvertrouwen en is niet onder de indruk van een beetje afwijzing. Ze volgt graag haar eigen plan. Wij proberen haar uit te leggen dat als je nieuw in een groepje komt je niet meteen je zin kan krijgen. Met Lenja moet er steeds een pikorde gevechtje plaatsvinden en dan loopt het. Ze is namelijk wel erg leuk om mee te spelen. Ze durft veel en is ook lief en behulpzaam en ze houdt van stoute dingen doen, zoals stiekem tomaatjes plukken en die naar elkaar gooien. Of zo hard met de draaimolen dat je er groen uitkomt en de pasta op het grasveld uitkotst….. Lenja schatert het vaak uit. Ze pakt handjes vast en trekt kindjes mee naar wat ze wilt. Komt engelse woordjes vragen en stapt er dan zelf dapper op af.’ Can me draw?’ Haar engels is geweldig. ‘Haai Boys! You fader me mother en you kind come on!’ Als we zitten te eten en iemand loopt langs dan roept ze heel hard: Hello! En dan worden we gedwongen tot een praatje met de buren. Vaak leuke praatjes.

We namen nog een uitstapje door een stukje Great Alphine Road te pakken en kwamen (Tip van Vikki) in en schattig dorpje met een lieve rustig campinkje aan een kabbelend beekje waar Lenja uren in heeft gespeeld. We staken de bbq maar weer eens aan en sliepen weer met de klep open. De volgende dag lekker rustig aan op deze little piece of Paradise. Een douche, een speeltuintje, zacht ruisende bomen, schapen die langs je campertje lopen en helemaal alleen hier staan. Met Lenja samen nog een stoere hyke gedaan. Door weilanden, over hekken met prikkeldraad, over een boomstam die over de beek lag etc. We slapen lange nachten. Reinoud kon zich niet heugen wanneer hij fysiek zich zo uitgerust heeft gevoeld. Lenja gaat tussen half negen en half tien naar bed (thuis ligt ze om half acht te slapen). En wordt tussen 8 en 9 wakker. Met mijn fysieke gesteldheid is het wisselend. Het gaat de hele tijd prima. En dan soms zomaar op onverklaarbare wijze lijkt het wel of er een luik opengaat en al mijn energie weglekt in 1 klap. Is dit dan pfeiffer? Afijn we zitten in de meest ideale omstandigheden. Er is geen stress, geen enkele druk, geen overbodige inspanningen. Er is wel rust en plezier en ik heb nog twee maanden voordat het circus weer begint.

Tsja en dan de inzichten. We zijn nu bijna drie maanden op reis en de laatste maand reizen we in een campertje door Australië. Ik weet eigenlijk niet of er nou zulke grote inzichten zijn. Er zijn gedachtes. Kleine en grote gedachtes. En er zijn gevoelens. Dankbaarheid en ontroering en genieten. Er zijn ideetjes. De afgelopen jaren hebben we ons helemaal suf ge-inzicht. We volgenden talloze (confronterende) trainingen. Elke maand coaching. En het werk gaat ook steeds over bewustwording en inzicht. Werk is een groot inzicht. De relatie nodigt uit tot inzicht, de geboorte van onze dochter bracht vele nieuwe inzichten. Een samengesteld gezin zijn nodigt uit tot inzicht. En dan hebben we ook nog veel ínzichtsvrienden’. Mensen die nadenken over het leven, zichzelf en de keuzes die we hebben en daar samen met ons over spreken. Vinden wij heerlijk. Mijn grootste inzicht tot nu toe is dat ik blij ben met m’n leven. M’n man, de kinderen, familie en vrienden, Maranza en de woonboot. Ik ben blij en dankbaar en benieuwd naar wat nog komt. Verder zijn er gedachten. Over opvoeding bijvoorbeeld. Ik heb het een beetje losgelaten. Ik weet niet of dat goed is, maar het is wel ontspannen. Op dit moment denk ik dat het om twee dingen gaat: liefde en zoals een vriendin het jaren geleden zei: Opvoeden is het goede voorbeeld geven. Nou geloof ik niet meer in Het Goede Voorbeeld. Want ik weet niet wat goed is. Hooguit wat goed werkt in dit gezin, in deze tijd onder deze omstandigheden. Opvoeden is volgens mij voornamelijk het Voorbeeld geven. Wat ik doe leef ik haar voor. En dat is echt niet alleen dat wat ze te zien krijgt. Ook dat wat ze niet zien pikken ze vaak toch nog op. Dus blijf ik investeren in mijn eigen ontwikkeling zodat ik eerlijk en verantwoordelijk in het leven sta of leer staan. Daarnaast zag ik ooit een documentaire van een man die een achtling had (en al vier oudere kinderen). Zijn tip was: do not have to many rules. Heb maar niet teveel regels. Wij hebben ook niet zoveel regels. De paar regels die we hebben daar zijn we dan wel weer heel stelling in. Wordt Lenja bij kop en kont opgepakt mocht ze die drie keer negeren. Rein en ik zitten grotendeels op 1 lijn. En verder is m’n kind helemaal iemand van zichzelf en het is steeds maar weer uitdokteren wie is dit kind? Wat werkt bij haar? Maar of ik nu zo’n welopgevoed kind krijg vraag ik me af. Maar zo keurig zijn Rein en ik ook niet. En ze zit natuurlijk in een raar pakket. Grotendeels enig kind, maar wel twee hele grote zussen die haar al inwijden in een andere wereld dan die van de kleuter. Die kletsgrage pa en ma. Het is een lekker grietje en ik ben reuze benieuwd hoe ze zich verder zal ontwikkelen. En ik dank wie dan ook op m’n blote knieën voor deze kostbare tijd met m’n man en kind. Als ik haar vraag naar later dan zegt ze dat ze met papa wil trouwen, op de woonboot wilt wonen en haar werk is Maranza en ze heeft een kind. Ze weet niet of ze een jongen of een meisje krijgt, maar ze hoopt een meisje. Ze vindt het stom dat ze niet met papa kan trouwen, dan kiest ze maar voor Xaime. En dat ze een eigen huis moet regelen vindt ze ook stom. Wij moeten tegen die tijd maar weg, want zij wil er wonen. Als ik vraag wat Maranza is dan zegt ze: dat is een kostuum aantrekken. Laatst vroeg ik of ze school mist en toen zei ze: ‘Nee, want daar moet je stilzitten als een standbeeld.’ Tis me d’r een die dame.

Na de Alphine road gingen we nog een nachtje terug naar The Farm en hadden een heerlijke avond met vuur, wijn en goede gesprekken. Rustig aan vervolgden we onze weg richting Sydney. We zagen paragliders van een klif springen, eindeloos mooi landschap en rommelden rustig door. Eden, Batemans Bay, de prachtige grand huppeldepup road. Het weer wisselt extreem. De ene dag is het koud, dan regent het, dan is het bloedheet, dan is het bewolkt maar lekkere temperatuur. Maar het komt steeds goed uit. Als we reizen met minder goed weer en als we even een rustdag houden hebben we goed weer. Na wat ‘verveling’ begon Reinoud steeds genialere plannen te krijgen voor z’n eigen bedrijf en hadden we ons eerste gezamenlijke telefonische intake gesprek voor een mogelijke klus in april. Zit je dan via je computertje te skypen met de andere kant van de wereld waar het ochtend is en wij pas wijn mochten drinken na het gesprek. Ik heb nog steeds zin om straks aan het werk te gaan. Maar we zitten ook te broeden op hoe we vaker dit soort reizen zouden kunnen maken. Reinoud wil naar Cuba en ik wil naar Israël, maar je hoort mij niet klagen als we naar Cuba gaan. Als we langs een haven komen met zeilboten dan willen we weer een tijd lang een zeilreis maken. We dromen lekker verder. Ondertussen moeten we straks bij thuiskomst eerst maar eens flink aan het werk. Maar deze droom leven we ten volle.

En nu zijn we op een camping in Sydney. We huren voor een paar nachtjes een hotel in de stad omdat de camping zo ver is van de stad en dan zien we wel weer. We plannen per dag en dat gaat tot nu toe steeds goed. Onderweg hoor je de tips waar je naartoe moet, komt ons echt aanwaaien.

Oh ja! We hebben mijn oude liefde gevonden. Of ten minste, mijn man heeft mijn oude liefde gevonden! Chicken als ik ben liet ik hem zelfs bellen. Hij had drie Thannhausers en de tweede was het gewoon! Vol verbazing heb ik met hem aan de telefoon gesproken, zijn stem geen spat verandert. We gaan hem en z’n gezin opzoeken in Brisbane. Hij heeft ook een dochtertje van vier (en van 2) en is getrouwd. Superleuk!

Zo heel veel gekletst weer. Ik heb nog een filmpje te maken.

Veel liefs voor jullie allemaal!

Reinoud, Lenja en Marihuela

Reacties

Reacties

Oh....pa

Buiten adem van het lezen. Ontboezemingen, theorieen, een leven in een leven. Alles goed te volgen en zelfs te plaatsen. Jammer te lezen dat de plotselinge vermoeidheid nog niet helemaal onder controle is. Ik ben bang dat dit ook een stukje in jouw leven is. Plotseling opkomend, altijd in je achterhoofd. Maar er is mee te leven met wat aanpassing. Of dat Pfeifer heet what's in a name. Geniet als er te genieten
is en rust als je rusten moet. Volg je lichaam. Voorals nog worden er weinig eisen aan je gesteld dus het is leuk en het gaat goed tussen jullie drieeen. Dat is fijn te lezen. De foto's liggen een beetje in het verdomhoekje maar de video compenseert alles, leuk, vooral die vliegen op de poepdoos en we ruiken het zelfs hier.

Henk

Diepe inzichten zijn wel mooi, maar brede nog mooier. Ik geniet me suf van de verhalen.

oma

wat herkenbaar wat je over Lenja schreef ik denk
terug bij de fam. Daum de natuur het spelen met
de kinderen daar jij paste je ook aan Freem huppelde
mee weet je nog ?tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut
mama

Maite, Stephan, Xaime en Noa

Wat een prachtige verhalen. We krijgen zin om het jullie na te doen. Maar misschien nog even wachten totdat Noa zo oud is als Lenja nu.

Freemerika

Fam Daum en mee huppelen? Tijdens de lange wandelingen zat je toch ook vaak op papa, nek...
Die ruige natuur en t pure wat je beschrijft wat een heerlijkheid!
Ben zoooo blij dat jullie genieten, ik geniet van de mooie verhalen.
DIKKE kus
Freem

martine

Mooi verhaal weer! Veel plezier in wat komen gaat!

manon

Dankjewel lieve Marihuela voor je verhalen, je schrijft prachtig. (je vader trouwens ook...). Wij hadden van 't weekend vriendin op bezoek die net terug waren van een half jaar reizen. Met bruine wangen en relaxte blik. Moest natuurlijk gelijk aan jullie denken. xmanon.
ps. Rein, je hebt het waarschijnlijk al gehoord: de BP opdrachten die we binnen krijgen willen allemaal (en vooral, alleen maar) jouw:).

andre

ontroerende verhalen van mooie momenten en liefdevol zijn naar elkaar en naar het leven. Geweldig om te lezen hoe goed het jullie doet. We moeten bij Maranza verplichte sabbaticals inlassen, dat lees ik al.

yvonne lonis

Marihuela, jouw mooie woorden maken mij stil.

linthe

wat weer een mooi verhaal, het ontroerd me dat lenja al zo groot is geworden en die euke zinnetjes van haar!
soms wou ik dat ik gewoon naar jullie kon gaan en met jullie mee.
ik weet niet wat ik zonder jullie moet...
ik mis jullie...
wela, papa en lenja ik hou van jullie

liefs linthe

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!