Steden aan zee en de ontmoeting met een vroegere liefde

Wat een leuke stad is Sydney! En wat bijzonder. Pal aan de zee, overal water en baaien. Honderden zeilboten die in de immer aanwezige wind en stralende zon langs the opera house zeilen. In de gigantische torens de belangrijke bedrijven, maar ook bandjes op straat of een dijeridoo speler. Terwijl het heel kosmopolisch overkomt is de sfeer weer dat typische easy going. Ongelooflijk. Je let dus niet op je handtas, je camper wordt niet opengebroken en je wordt niet aan alle kanten afgezet. Ik volg al maanden het nieuws niet en als dit m’n referentiekader was dan dacht ik dat de wereld alleen maar goed en aardig is. De camping was alleen 17 kilometer van de stad vandaan. We hebben geprobeerd om in de stad te slapen. Maar sinds we in Sydney zijn aangekomen is het alleen nog maar warm en zonnig geweest. In de stad soms ook gewoon bloedheet. Bovendien zijn we de youghthostel zonder airco blijkbaar een beetje ontgroeit. Na een nachtje zweten snel terug met ons campertje naar de camping om met alle deuren open te slapen. We bleven een week op de camping en maakten uitstapjes naar de stad of naar het naburige Manly. Reinoud is nog een nachtje in de stad blijven slapen in een youghthostel met airco en zag een hilarische comedyshow. Hoogtepunt was toch met de pont vanuit Sydney naar Manly. Langs the opera house en de Harbour Bridge waar je bovenop kunt lopen. Wel een dure stad. Schijnt de duurste stad van de wereld te zijn. Ze maken hier zeezwembaden. In de zee een zwembad afgezet met beton en met zeewater. Om de golven en haaien tegen te gaan. Eten in darling harbour, de rocks. Over eten gesproken. In Manly volgden we de tip uit de lonley planet over een soort van pizzeria. Alleen maken ze daar geen pizza's maar iets anders waarvan ik de naam niet meer weet. We liepen er bijna langs omdat het zo klein was. Meer een soort afhaalrestaurantje. Binnengekomen klopte werkelijk alles! De muziek, de geuren, de koelkast die dikke hammen, verse mozzarella etc toonde. De plaat waar de pizza’s openlijk op werden gemaakt. De glazen eerst even in de vriezer koelen voordat je wijn erin werd geschonken. Alles klein maar met grote kwaliteit. En ook nog eens niet duur. Alle tierelantijnen weghalen en wat goed moet zijn uitstekend maken. Wat een concept! Wat hebben we daar lekker gegeten! We spraken met de ambitieuze Italiaanse eigenaar en hij beloofde in twee jaar een zaak als dit in Amsterdam te openen. Het wordt een hit beloofden wij hem. En Reinoud en ik besloten daar ter plekke om tijdens een lange vakantie, door Italië te trekken met als enige doel om lekker te eten. Daarvoor en daarna zouden we driftig sporten. Bij botanie Beach waar alle hippe mensen komen heeft Lenja zich suf gebakken aan zandtaarten, bouwde spectaculaire zandkastelen afwisselend met papa, mama of zichzelf. Ze valt nog steeds regelmatig op een schoot in slaap. Ze loopt dan ook dapper mee in de hete stad. Juist ook voor haar was de camping een goede uitvalbasis en als je er wat langer woont krijg je er bijna een leven. De zomervakantie was halverwege onze week voorbij. Daardoor werd alles goedkoper en bleven er vooral opa’s en oma’s over op de camping. Helemaal niet erg voor Lenja. Ik krijg de indruk dat Lenja erg weinig mist tijdens deze reis. Niet haar kamertje of speelgoed. Soms een vriendje of vriendinnetje. Maar ze mist soms wel haar oma's en opa's. De Australische opa’s en oma’s zijn bijna net zo lief als de Nederlandse opa's en oma's . En tijdens deze week werd Lenja zo liefdevol opgenomen door een wat ouder stel die met hun mooie caravan dicht in de buurt van ons stonden. Ook waren er nog wel kindjes. Fiep uit Nederland bijvoorbeeld. Haar ouders ( halverwege de dertig) hebben hun drie jonge kinderen opgepakt en mee in een vliegtuig genomen en hun spullen op een boot naar Australië gezet. Ze geven zichzelf drie maanden om een bestaan op te bouwen in Sydney waar ze al eerder een tijd hebben gewoond. Waar wij de bbq weer eens opstookten en een wijntje opentrokken, waren hun kinderen kapot van de indrukken na hun eerste dagen op een Australische school. Ik vind het allemaal maar dapper en hoop van harte dat het hun allemaal lukt. Naast ons stond een heel ander gezin met een zoontje van bijna vier en een kleine dreumes die 1 werd op de camping. De vader werkt al jaren in de mijnen. We komen vaker mijnwerkers tegen. Knetterhard werken in rauwe omstandigheden, maar het schijnt bijzonder goed te betalen. Zijn moeder is Nederlands. Maar zij is toen hij zes maanden is vertrokken. Hij heeft haar niet meer gezien. Ze woont nog steeds in Nederland, zoekt eens in de zoveel jaar nog wel haar broer op in Australië , maar heeft haar kinderen nooit meer opgezocht. Ai pijnlijk. Op de fiets van hun zoontje leerde Lenja zichzelf fietsen!!!!! Wat een prachtig gezicht. Die volhardendheid van m'n kind die ik wel vaker heb gezien als ze t in haar kop heeft gehaald om iets te willen leren. Paars van de hitte, nat van het zweet, zich niet willen laten helpen, maar je moet wel elke seconde kijken naar haar vorderingen. En verdomd ze krijgt het onder de knie. Wiebel, wiebel, wiebel en rijden maar. En dan die intense trots en tevredenheid die ze over zichzelf voelt. En met die blik in haar ogen fietst ze wankel langs me heen en kijkt me zo stralend lang aan dan ik toch even moet waarschuwen dat ze voor zich moet kijken wil ze niet aan trots ten onder gaan in een onverwachte bocht. M'n dappere kind. Had ik het in m'n vorige mail nog over dat ik het opvoeden wat had losgelaten, we moesten de touwtjes toch weer even aantrekken. Thema's als samen spelen, samen delen en stop betekent ook echt ophouden en vriendelijk zijn, kregen hoge prioriteit. Brani lenja noemde opa kip het al. Nou inderdaad ze is soms net een straatjochie en als het schaamrood op m'n wangen staat moet er toch echt weer even ingegrepen worden. Nou hebben rein en ik dat altijd op hetzelfde moment wat soms wat zielig is voor Lenja ( twee tegen een). Maar het is wel effectief. Ze is alweer dagen om door een ringetje te halen en doet haar best zich aan de paar beleefdheidsregels te houden die echt noodzakelijk zijn volgens ons. De brani energie stopt ze dan wel weer in het maken van salto's vanaf de kant van het zwembad wat ze leerde van een jongen van 10. Dat is niet het enige wat ze leert. Zie filmpje!

We besloten dat het toch te heet was om de (dure) fietstocht door Sydney te maken en trokken weer verder. Dat is altijd een heerlijk gevoel dat verder trekken. Wel bleek er een houdbaarheidsdatum te zitten aan de middeleeuwse man vrouw verhouding en had ik ook wel weer eens zin om (niet alleen letterlijk) het stuur in eigen handen te nemen. Dat gaf even een hobbel, maar daarna was de balans weer gevonden. Het is lekker om zelf te rijden en na alle wifi gedoe heeft Reinoud een bongel/dongel,boggel ik vergeet steeds hoe het heet, maar i.i.g. een stick die je in je computer stopt en dan heb je net als de iphone grote kans op internetverbinding. Reinoud is namelijk begonnen voor z’n werk dingen te ontwikkelen en heeft daar regelmatig Wifi voor nodig. Je kunt er niet mee skypen, maar je mail halen of een beetje langzaam surfen kan wel. We doen het reizen van 2011. Reinoud is in staat om met de laptop nog open vanwege het downloaden van spelletjes voor op de Ipad voor Lenja, z’n beltegoed op z’n mobiel nog even op te maken door z’n grote vriend David in Nederland te bellen, terwijl hij een vliegtuig inloopt. Maar afijn ik loop op de zaken vooruit. Terwijl ik de campervan over de Australische wegen reed, zat mijn man op internet. “Dat kan ik ook!” dacht ik toen we even ruilden. En al rijdend m’n kind opgegeven voor zwemles voor als we terugkomen. VOOR ALS WE TERUGKOMEN! Argh wat gaat de tijd snel. Terwijl ik dit schrijf, nog minder dan vijf weken! Het is net als je kind die veel te snel opgroeit. Hoe bewust je er ook van geniet, time flies. Ik ga dus nog even niet in de werkenergie en na het opgeven voor zwemmen vond ik het wel weer genoeg. Toch is de digitale wereld waanzinnig als je reist. M’n vader behartigd onze post. Dat doet hij bijzonder secuur. Hij scanned belangrijke post, rijdt regelmatig naar onze boot voor wat niet is doorgestuurd en stuurt post door naar de boekhouder. Het is een hele geruststelling. Dan gaan wij onze rekeningen digitaal betalen etc. Je kunt gewoon doorleven aan de andere kant van de wereld met je computertje.

Er was wat onrust. We zouden nu de tocht naar Brisbane maken en het overstroomde gebied ingaan. Ook zou er niet-veel-nieuws onderweg komen en daar kan mijn man slecht tegen. Bovendien dacht hij dat Nieuw Zeeland erg op Australië zou lijken. Het was snel opgelost. We besloten wat om te gooien. Weekje eerder weg uit Australië, weekje eerder weg uit Nieuw Zeeland en onze laatste twee weken doorbrengen op……BALI! Nou daar zeg ik geen nee tegen. Bovendien zijn we dan alweer halverwege de jetleg met zes uur tijdsverschil met Nederland i.p.v. 12 vanuit Nieuw Zeeland terugvliegen. En de laatste twee weken weer even helemaal verwennen is natuurlijk geen straf. Jongens, reizen is een feest! Voor liefhebbers staat het nieuwe reisschema bij ons profiel op de weblog. Het wordt even de kiezen op elkaar reizen, maar goed.

We kachelden even flink door, want we hadden ineens een week minder in Australië. Ogen maar een beetje dichtknijpen bij mogelijke bezienswaardigheden. Maar ik moet eerlijk zeggen dat veel van de ervaringen we al hadden beleefd. We hoeven niet nog een keer tussen de boomtoppen te lopen van een regenwoud en we hebben veel mooie stranden gezien. Na een overnachting weer een lange reisdag. Die kleine doet dat allemaal maar pittig. Vroeger was naar Friesland rijden een hele onderneming. Ze geeft zich er geweldig aan over. En wij laten gelaten nóg een keer de boerderij cd van oma Kip over ons heen gaan die Lenja geweldig vindt. En zonder het te weten zingen we mompelend de tekst mee over de drie konijntjes. Het was zo heet dat we liever doorreden in de airco camper dan een vroege stop maakten. En zo waren we ineens in Bayron Bay. Een hippie dorpje aan de kust. Ik voelde me er meteen helemaal thuis! Lekker wezen eten. Rein nog een stapavondje gedaan (ik superstoer in het donker teruggereden met Lenja naar de camping en zelfs strak langs het grondkleedje geparkeerd en de boel omgebouwd.) twee dagen later mocht moeders een momentje voor haarzelf. En wat doe je dan? Dan ga je shoppen. Alle winkeltjes leken eigenlijk op elkaar en ineens in een steegje was daar Dé winkel. Allemaal van die jaren 50 achtige jurkjes die ik zo leuk vindt. Ik had alleen nog maar tien minuten, want Reinoud zou die middag surfles krijgen. Tien minuten is lang genoeg om drie jurken te passen en schoenen met hoge hakken te kopen voor veel te veel geld en te beloven dat je terugkomt. En nadat Reinoud was opgehaald door een echte surfdute (Hee wicked man!)ben ik met m’n kind en extra gepind geld terug gegaan. Twee jurken later (een voor mij en een bijenjurk voor Lenja) zat ik aan een salade met m’n kind te genieten van iets wat ik maanden niet had gedaan. Op hakken lopen is iets geweldigs na drie maanden slippers. Klink vast heel decadent. Ondertussen was opa Reinoud tussen de jonge wicked dudes aan het leren surfen. En wat bleek… hij was de beste van de klas! Opgeladen kwam hij terug met een cd met geweldige foto’s. We bleven een paar dagen. De mooie zee zat vol met kleine kwallen met lange staarten waar je doodziek van kan worden. Het was nog steeds warm, maar zo aan zee is beter dan meer in het land te zijn. In Bayron Bay troffen we allerlei mensen. Een echte vreemde vrouw die ooit zuster in een ziekenhuis was en Lenja speelgoedjes gaf. Oude, vol getatoeëerde hippies. Gezinnen die op de camping wonen en kinderen die zitten te wachten tot hun moeder met kater uitgedoucht is (‘I am already late for school’, zucht een 7 jarige in schoolkostuum.) In Sydney leerde Lenja fietsen en in Bayron Bay leerde ze haar salto in het water. Toen er regen kwam besloten we te gaan rijden. Zo gaat het bij ons echt. We worden wakker en dan hoe de wind waait beslissen we. Dan pas pakken we een gids, of iemand vertelt ons net iets. We hebben wel een ‘óngeveer’ maar meer ook niet. Soms ben ik wel eens bang dat we te lui zijn, of ons veel meer zouden moeten verdiepen. Maar dit is onze reis en dit werkt fijn voor ons. We werden dus wakker met regen pakten ons boeltje en reden verder. Geluncht in Surfers Paradise (zo heet echt een grote stad aan de kust!) en doorgereden naar Brisbane. De stad van mijn vroegere liefde David.

Even uitleggen hoe dat zat.

Meer dan 20 jaar geleden woonde ik als 18 jarige voor het eerst op kamers in Amersfoort en deed de opleiding voor Drama therapie. In november (ik was net 19 geworden), kwam er een grote Australische jongen Het Nonnetje binnen. Een cafeetje waar op dinsdagavond live muziek werd gespeeld. Geweldige vent, maar al gauw bleek hij hier voor drie maanden te zijn en ik had geen zin in een gebroken hart. David gaf niet op, kocht een bloemenstal op met tulpen die ik in geleende emmers van de hospita in m’n kamertje moest zetten en we besloten drie maanden plezier te hebben en daarna klaar. Daar hebben we ons netjes aan gehouden en in de jaren daarna had ik dan ook geen enkel idee meer waar hij woonde. Ooit woonde hij in Brisbane. Ik heb nog regelmatig aan hem gedacht voor mijn huwelijk met Reinoud. En natuurlijk nu we in Australië zijn en notabene eindigen in Brisbane en ik geen jaloerse man heb getrouwd deden we een poging om hem te vinden. Reinoud vond hem na twee telefoontjes. In Brisbane.

We kwamen dinsdagmiddag aan in Brisbane. Aten in de stad. De volgende dag mocht moeders even alleen de stad in. (Bayron Bay shoppen was uiteindelijk toch slechts anderhalf uur) ik had een heerlijke dag. Het water was gezakt tot normaal. De Cycloon en z’n ravage nergens te vinden. Het was een stad die gewoon op volle toeren draaide. Southbank die flink getroffen is door de overstromingen was nog niet helemaal open. Daar zijn ook musea die nog niet open waren vanwege elektriciteits problemen. Ik liep door de stad, slenterde door de botanische tuin, liep drie keer de rivier over, over drie verschillende bruggen, zag een mooie expositie, liep over pleinen, zag Aboriginal kunst en genoot. Heerlijk. Reinoud had met Lenja een springkussen gevonden en zaten in het reuzenrad en aten ijs. Op de camping vlak bij de stad maakten we plannen voor Nieuw Zeeland. We hadden alles open gelaten. We wisten niet hoe we reizen in een camper zouden vinden en of we dat zat zouden zijn om ook nog in Nieuw Zeeland te doen etc. Aangezien we elkaar niet de tent uit hebben gevochten en we het nog weken konden volhouden met ons campertje begon Reinoud te bellen en mailen etc. tot hij een gifgroen met paarse camper vond. Dat was geregeld. Wat mee heeft geholpen is dat in Australië kamperen bijzonder goed geregeld is. Je loopt niet met je wc rol onder de arm naar gore toiletten om voor een euro 5 minuten te kunnen douchen. Alles is bijzonder goed geregeld. Dat maakt kamperen erg aangenaam.

De volgende dag was het dan zover. De Grote Ontmoeting. Rond lunchtijd zou ik bij David en z’n dochters arriveren (z’n vrouw aan het werk). Rein zou even gedag zeggen en weggaan en een paar uur later mij weer ophalen. Dat gaf de tijd om een beetje bij te kletsen voor zover dat lukt met een kind van nog geen twee en van vier jaar die hij bij zich had. Na een extra rondje rijden, ik wilde zéker niet te vroeg komen, en volkomen uitgelachen te zijn door m’n man en dochter vanwege m’n zenuwen, kwamen we aan bij een mooi houten huis. David kwam de veranda af met een kind op de heup en ik werd gesteund door m’n vierjarige Lenja, terwijl Reinoud stond te filmen met het cameraatje op de verkeerde knop waardoor alle beelden vaag zijn. David z’n bruine krullen waren vervangen door grijze haren, maar de herkenning was zo overrompelend dat ik toch een half uur weinig zinnigs kon uitbrengen. Gelukkig waren er kinderen en Reinoud brak aan alle kanten het ijs en bleef toch maar even samen met Lenja meelunchen. Toen zij vertrokken en een kind op bed en de ander voor een dvd was er nog even tijd om bij te praten. Het was geen gril ruim 20 jaar geleden en ik snapte volkomen waarom hij toen zo leuk was. Tegelijkertijd ben ik blij met m’n man, kind en leven nu. Het is een bizarre gewaarwording van kruispunten en keuzes in het leven en de gevolgen daarvan. En om eerlijk te zijn ben ik er diep van onder de indruk. En voor sommigen zal het vreemd zijn, maar we waren ook nog uitgenodigd de volgende dag te komen eten en slapen en dat hebben we gedaan. Hij heeft een erg leuke vrouw getrouwd. Die avond aten we pizza in de tuin, de kinderen dansten kinderdisco en gingen lief slapen en de grote mensen dronken tot 2 uur ’s nacht wijn en spraken openlijk. De volgende ochtend ergens ontbijten en afsluiten in het park waar de kinderen speelden en er in bomen geklommen werd. Daaaaag zwaaiden we en reden naar het hotel voor onze laatste nacht in Australië. Dag fijne camper. Lenja gaf ‘m nog een kus. Ongelooflijk dat het Australië avontuur alweer ten einde is. Ik wil ergens onderweg nog een filmpje maken van onze belevenissen tussen Sydney en Brisbane, maar ik zie wel of dat nog lukt. Gelukkig kunnen we zeggen: Op naar Nieuw Zeeland. En daar zitten we nu in onze gifgroen met paarse camper in Auckland. Er is wat tijdsverschil. Als Lenja niet in slaap kan vallen zingt ze de hele kinderen voor kinderen cd en wij hebben de tocht alweer gemaakt van boodschappen, simkaarten voor mobieltjes een nieuwe dongel bongel boggle??? En bij de treurige cash convertese een tweede hands navigatiesysteem gevonden. Tot die tijd kaart lezen is ook wel weer leuk geweest. De pont van Wellington is gereserveerd. Ik verheug me op het weerzien van m’n oom, tante en neef die in de buurt van Nelson wonen. Ik zou de klok wel willen stilzetten, zo fijn is dit alles en we genieten nog even door.

Liefs van ons!

Reinoud, Lenja Marihuela