Ja! We gaan op reis

Nieuw ZEE Land

Nieuw Zeeland

Als je je niet zo goed voorbereid en totaal opgaat in de landen waar je bent, dan kun je nogal verrast worden als je het volgende land instapt. Nieuw Zeeland was een soort van logisch als je naar AustraliĂ« wilt en er familie woont die ik graag nog wilde zien. Maar ik had er geen voorstelling of verwachting van. Gewoon niet aan toe gekomen. Waar ik in ieder geval niet op had gerekend is dat het ook met een land kan klikken. Dit is echt een heerlijk land waar ik me ontzettend goed voel. En Reinoud heeft het ook. Allereerst de temperatuur. Al las ik de eerste dag koppen in de krant over ‘New Zealand bakes in hotest month ever’ en ik dacht: 'Welja we gaan ook hier nog even door met bizarre weersomstandigheden.' Maar dat valt bijzonder mee. We zitten zo rondom de 25 graden. Ten tweede het licht. Dat kraakheldere licht. Ik hou daar zo van. Zal vast te maken hebben met deze tijd van het jaar. We hebben helderblauwe lucht, zon en frisse lucht. Ten derde de natuur. Ik zie kleuren water die ik nog nooit gezien heb. Ik krijg geen hoogte van wie nou de typische New Zealander is. In Auckland zag ik de hele wereld voorbij lopen op straat. Er hangt een kalme sfeer, hoewel ik sinds tijden weer regelmatig politiesirenes hoor. De steden liggen aan prachtige baaien en immer zeilbootjes voor anker. Het heeft allemaal iets puurs. Waar AustraliĂ« echt ruig en oorspronkelijk is, lijkt het hier puur. Het gevaarlijkste dier is een giftige spin die zo schuw is dat niemand ‘m ziet. Ik werd volkomen aangenaam overvallen door dit land, al had ik het natuurlijk kunnen weten als ik wat beter naar Henk Hofman had geluisterd.

We hebben niet meer die eindeloze tijd voor ons. Zeker nu we ook een week hebben afgesnoept van onze tijd in Nieuw Zeeland. We moeten nu wel een beetje plannen en keuzes maken. Op nummer 1 stond natuurlijk mijn oom, tante en neef bezoeken die meer dertig jaar geleden vanuit Nederland naar Nieuw Zeeland zijn geĂ«migreerd. Mijn neef had ik sinds die tijd niet meer gezien, m’n tante voor het laatst in 1986 en m’n oom zag ik nog in 2008. Op dit moment wonen ze allemaal in Richmond vlakbij Nelson. In het midden van Nieuw Zeeland op het zuider eiland. We besloten dan ook om vooral ons te richten op het Zuider eiland. De gifgroen met paarse camper werd opgehaald en dan kom je eerst in die vreemde dagen met tijdsverschil en acclimatiseren. Alweer tot m’n verrassing hadden we het lastiger dan hiervoor. Slechts drie uur tijdsverschil, maar Lenja heeft er bijna een week over gedaan om het ritme op te pakken. En ik ben ook altijd de weg kwijt. Ze zeggen wel eens het lichaam komt te paard, maar de ziel te voet. En bij mij is dat ook wel zo. Wat mij ontzettend helpt is de weblog. Alles van me afschrijven en de filmpjes maken. Daarmee verwerk ik alle indrukken en kan het een plaats geven. Toen alles er weer op stond landde ik in het nieuwe land. We zijn een geolied team. De camper werd gevuld met voedsel uit de ‘Pack and Safe’ een soort Ikea magazijn met voedsel. We kochten een tweede hands navigatiesysteem, simkaarten voor de mobieltjes en keken eens een lonley planet in. Op de camping van Auckland ontmoette we mensen die al het een en ander vertelden en aanraadde en Manon heeft een heerlijke en praktische lijst vol tips gegeven die we nu steeds te rade gaan. We ontmoetten ook mensen die op de camping wonen. Een man in een tent, omdat een huis kopen zo duur is en een ander in een camper omdat hij alleen hier werk kon vinden en z’n gezin ergens anders woont waar geen werk is.

We maakten ons op voor een paar dagen reizen naar Wellington zonder al te veel uitstapjes. We hadden niet veel verwachtingen van het noordereiland en in het begin leek het ook wel op Europa, maar op een gegeven moment hebben we zo ontzettend genoten van het landschap. We reden tijdenlang door een soort electriciteitstreintjes landschap. De liefste heuvels, weilanden, dorpjes. Ineens rijd je door de desert, fantastisch. Ongelooflijke vegetatie. Vreemde kerstbomen, pluimen in het gras. Wonderlijk mooi. En ik schreef het al maar de kleur van het water is zo schitterend. Ik heb regelmatig zelf gereden en dan met een muziekje op was ik compleet gelukkig. Lenja kon nu ook achterin zitten, aan een tafeltje, in deze camper en besloot steeds om daar haar plek te maken. Rein en ik mistte haar vreselijk en deden er alles aan haar te bewegen weer tussen ons in te zitten, maar nee hoor ze had haar eigen territorium. Gelukkig duurde dat een week en besloot ze, nadat we opgegeven hadden, zelf daarna weer lekker tussen ons in te kruipen. We hadden dat warme lijfje gemist. De lange dagen reizen deed ze weer fantastisch. In Taupo, bij een schitterend meer, gingen Rein en Lenja naar een zwembad van 40 graden met gigantische glijbanen en kon ik m’n laatste filmpje afmonteren. Daarna was ik geland.

We reden door naar Wellington waar we donderdag rond 12.30 aankwamen. De camping was een parkeerplaats midden in de stad en vlakbij de Ferry die de volgende ochtend vroeg vertrok. We hadden een geweldige middag en avond in Wellington. Wat een fijne sfeer. We bezochten het fantastische Te Papa Museum, wandelden langs de haven, aten indisch en kwamen per ongeluk terecht bij een geweldige openlucht voorstelling. Een soort Ashton Brothers. Circus met verhaaltje en humor. Lenja werd de voorstelling ingezogen en was compleet gegrepen. Daarna ging ze jongleren met haar schoenen, gooide haar benen in haar nek en deed acrobatiek met haar pop. Over haar pop gesproken. Lenja heeft al maanden erg weinig speelgoed. In AustraliĂ« kocht ik bij de rejection shop (soort action) een pop. Ze noemde haar: Pop. Sinds die tijd deelt ze lief en leed met Pop en moet ik steeds de stem van Pop doen. Hele verhalen hebben we dan en via vragen van Pop kom ik veel te weten over het binnenleven van m’n kind, want Pop krijgt altijd antwoord. Pop gaat ook steeds mee en wordt opgetild om alle sight seeing ook te zien. Dus Pop was ook mee naar het museum. Alleen is ze Pop daar vergeten. En toen wij op weg waren naar het restaurantje om een hapje te gaan eten verstarde ze en zei: Waar is Pop!? Als moeder gaat er dan van alles door je heen en het eerste is:' Chips het is sluitingstijd.' Rein zei heel tactisch (not!): 'Nou die halen we later wel op we gaan eerst eten.' Na een vernietigende blik van mij liep hij in hoog tempo mee op weg naar het museum. Onze dochter was inmiddels in diepe rouw en vol spijt. De dramatherapeute in mij voorzag rampen. Het meisje heeft een vriendje gevonden in een goedkope pop bij gebrek aan vriendjes die blijven, ze deelt haar leven met die gekke pop. Ze heeft ‘m zelf vergeten en zal zich schuldig voelen. De Ferry gaat morgen zo vroeg dat we pop dan ook niet gaan kunnen ophalen. Dit wordt een trauma.:)

Het museum was gewoon open, Pop lag nog precies waar ze hem had laten liggen. Lenja dook op haar ‘kind’ als was het een rugbybal. De eerste 30 minuten heeft ze Pop zo dicht tegen zich aangeklemd, dat Pop amper adem kon halen. Die avond liep Lenja te klieren met in slaap vallen. Wetende dat de we 6 uur op moesten en het nu al 22.00 was dreigde ik dat als ze nu niet zou gaan slapen, Pop bij ons kwam slapen. Pop was doodmoe zei ik en Lenja hield haar alleen maar wakker. Zegt Lenja:’ Mam, het is maar een pop hoor. Ze leeft niet, jij doet haar stem. ‘ Volkomen gedished door m’n dochter mompelde ik nog iets van dat ze niet de leeftijd heeft om fantasie en werkelijkheid al te kunnen scheiden en liet het maar zo. Drie minuten later lag ze te slapen. Met Pop innig in haar armen.

De volgende dag voeren we met een ferry die wel een dorp leek naar de overkant. Een prachtige tocht van ruim drie uur waar Rein en ik ook nog zaten te computeren. We reden een geweldige tocht langs slingerende paadjes naar Nelson. Ook ik heb een heel stuk gereden. Ik ben geen held met afgronden en een vrachtwagen vol hout inhalen in een bocht durf ik ook niet ook al gaf hij me ruimte. Maar met drie jaar rijbewijs sta ik m’n vrouwtje. Rond lunchtijd vonden we een bbq waar we het hout flink opstookten en de zalm goddelijk kregen. Wat een leven. Echt mensen, wat een leven. Eind van de dag reden we Richmond binnen. Oom Piet stond met camera al klaar op de hoek van hun straat! En dan m’n lieve tantetje zien! Letterlijk, want ze is niet zo groot. Na wat kunst en vliegwerk stonden we, door de voortuin heen en het mishandelen van wat stuiken, naast het huis. De dagen bij m’n oom en tante zijn zo ontzettend fijn geweest. Het was een beetje thuiskomen. Zo warm en hartelijk. Vanaf die tijd ben ik ook weer goed gaan slapen. Sinds Sydney heb ik minder goed geslapen, ik vermoed door de warmte. En in de tuin van oom en tante maakte ik weer diepe, lange nachten. Ze zijn ver in de 70, maar dat vergaten we steeds. Oom Piet zit nog steeds met z’n neus in de studieboeken en Rein was meteen met hem in gesprek hoe hij z’n nieuwe plannen digitaal wilden vormgeven. Tante Annie zo lief en pittig en Lenja plugde meteen in. Ze had weer een oma. We zijn vreselijk verwend met Hollandse maaltijden met groenten uit eigen tuin (en ja, zo hoort een tomaat te smaken!), de wasmachine draaide op volle toeren, we hingen al onze 2011 apparatuur in hun stopcontacten (laptops, camera’s, telefoons etc) en aangezien de campings in Nieuw Zeeland niet zulke goede faciliteiten hebben als waar we in AustraliĂ« mee verwend zijn, was douchen in een kraakschone badkamer ook wel weer een feest. Maar het fijnst waren de gesprekken tussen alle dagelijkse dingen door. Ik mocht alle foto albums inkijken en zag een heel leven aan me voorbij gaan waar ik mijn vader en moeder en wij als kinderen ook vertegenwoordigd zag. En m’n oma en opa. Per album werden we allemaal een beetje ouder. Lenja (Pipi Langkous noemde tante Annie haar) was weer haar schaamteloze zelf. Ze kwam na een bezoekje aan de slaapkamer ’s ochtends, hardop tot de conclusie dat haar moeder grotere borsten had dan oma Annie. En Oma Annie gierde het uit. Ze leerde van oma Annie omgaan met de hond(onder argwanende blik van Reinoud die niet zo houdt van de combinatie druk kind en hond). Lenja gaf een rondleiding in de camper en las oom Piet en tante Annie voor uit Jip en Janneke. Ze kan niet lezen, maar onthoudt letterlijk teksten. Met z’n drieĂ«n trokken we erop uit in de omgeving. Na al het reizen even 'Lenja Tijd' met strand en speeltuinen met grote glijbanen. Of we reden naar het arti dorpje Mapua waar we heerlijk aan het water aten en een galerie bezochten. Nieuw Zeeland is zowieso lekker Arti met veel galerietjes. En natuurlijk zochten we schelpen op het strand. Oom en Tante namen ons mee naar een Thais restaurant en wij mochten alles bestellen, want we waren er geweest. Het briefje van Martin uit Chiang Mai hadden we uit de koffer opgeduikeld en de kok werd erbij gehaald om te kunnen bestellen. Het was leuk en lekker, maar niet als in Thailand. En oom Piet en tante Annie weten voor een volgende keer nog steeds niet wat je nou moet bestellen. Maar Lenja had goed contact met de kokkin, want ze wist nog steeds hoe je dag, dankjewel en tot tien moest tellen in het Thais. We skypten met lieve Linthje (zora was net naar de bioscoop) en het is ontroerend haar stemmetje door de laptop te horen. En we skypten met m’n vader en moeder. M’n vader is de broer van oom Piet. We kregen ook beeld door. Mijn ouders en oom Piet en tante Annie hebben natuurlijk jaren van hun leven samen door gebracht. Feestdagen, vakantie, ouders. Het was ook emotioneel om m'n familie te zien. Familie is toch familie. 'Bloed is dikker dan water' zei iemand ooit eens om het verschil aan te duiden tussen familie en vriendschap. En dat werd maar weer duidelijk toen ik m’n neef zag. Ik heb hem dertig jaar niet meer gezien. Hooguit een keer een foto. Het waren een paar uur, maar ik had nog wel uren met hem kunnen praten. Het was een feest om naar hem te luisteren. Dat je iemand zĂł goed kan volgen. Peter snapte ook als een van de weinigen waar mijn werk over gaat, zonder het gezien te hebben. Ik kan altijd bijzonder moeilijk uitleggen wat het nou is wat we doen, omdat het voornamelijk over beleven gaat. Hoe leg je beleven uit? De meeste klanten komen ook door mond op mond reclame. Maar mijn neef snapte de essentie in no time. En het is zo anders om zijn lieve vrouw en kinderen gewoon te zien anders dan een foto. Tante Annie bleef bij de kinderen zodat wij konden praten. Ik was echt geraakt toen we terug liepen.

Na de heerlijke gehaktballen en sperziebonen uit de tuin en nog even kletsen gingen we onze laatste nacht in. De volgende dag manoeuvreerde Reinoud inmiddels in 1 keer de auto door de tuin de straat op en kregen we een fles wijn in een Andre Rieu koeler mee. Ik zat huilend de laatste beelden te filmen van m’n oom en tante. Nog trillerig van de emoties stond ik even later in de Pack en Safe in te slaan voor de komende dagen:” Marihuela Belt’ hoor ik ineens. M’n oom en tante met een karretje! Nog eens tante Annie geknuffeld. En voor het afrekenen de supermarkt nog doorkruist, maar ze niet meer gevonden. Ik weet niet of ze de lange reis naar Nederland nog eens zullen maken, ik hoop het van harte.

Ik wilde wel rechtsom naar Kaikoura en dan met de pas bij Christchurch naar de andere kant van het eiland. Rein wilde naar Abel Tasman Nat. Parc. Linksom. Ik vond het allemaal prima. Ik had me er niet goed in verdiept. We waren net een paar dagen bij m’n familie geweest. Beslis jij maar. Het werd Linksom. Abel Tasman was ook prachtig en we zaten op de campingtip van Manon lekker bij te komen. Pop moest in bad en zo ook een paar lakens. De volgende ochtend een prachtig ontbijt aan het meer met wat meeuwen. En dan de lastige keuze: langer ergens blijven en het goed meemaken, of korter ergens blijven en meer van het eiland zien? Het dilemma wat Manon ons al mailde. We kozen voor het laatste en trokken richting Westport. Toen we halverwege ergens gingen lunchen was er ineens tumult in het restaurant. Er was een aardbeving in Christchurch en de kerk was ingestort. Laptops kwamen erbij en lieten toen al schokkende beelden zien van iets wat net een half uur geleden was gebeurd. Je zag aan de mensen om ons heen dat dit heftig was. Ergens in m’n achterhoofd was dat stemmetje van rechtsaf. Dan waren we daar nu ongeveer geweest
.

Tot op dit moment heeft onze reis wind mee. Waar je tegenslag kunt hebben, hebben wij veel 'meeslag'. Simpele dingen als het weer. Als we de prachtige wandeltocht langs de westkust maken en de babyzeeleeuwtjes zien leren zwemmen in de stralende zon dan horen we dat dit de eerste mooie dag is sinds lange tijd. Hoe vaak we dat zinnetje al niet gehoord hebben deze reis. Het zit ons gewoon al maanden mee. De rampen voltrekken zich om ons heen. Overstromingen, hitte, cycloon en dan nu een aardbeving. En wij onnozelen laveren er, vaak onwetend, tussendoor. Slechts de t.v. in de camping kitchen en de t.v in de supermarkt die nonstop vertellen over de gruwelen van Christchurch vertellen ons over die andere wereld. Vroeger zou ik er betekenis aan gegeven hebben. Beschermengelen, goed je intuĂŻtie gevolgd etc. Nu denk ik slechts, in grote diepe dankbaarheid, wat boffen we toch. Soms heb je geluk, soms heb je pech. Vaak volslagen willekeur. En wij zitten al maanden in dit geluk zonder garantie.

Na een fantastische tijd rondom Westport (filmpje) vervolgden we onze weg aan de westkust van Nieuw Zeeland. Onwaarschijnlijk mooi. We bleven twee nachtjes in Hokitika. En gingen verder naar Fox Glacier. Met de gifgroene paarse camper mogen we op een aantal campings gratis staan. Lachen trouwens die Juicy campers. Er rijden er heel wat van rond en we zwaaien naar elkaar. In onze camper zit een dvd speler en het is gebruikelijk dat de Juicy campergangers langshoppen bij elkaar om dvdtjes te ruilen. Fox Glacier was weer zo’n gratis camping en dit keer met fijne douches. Daar deden we een prachtige ‘Lord of the ring’ wandeling. Dwars door een Hobbit bos (schijnen ook echt filmopnames voor de film The Lord of the ring gemaakt te zijn) verder over een prachtige wiebelende brug met onder ons een kolkende rivier kwamen we uiteindelijk aan bij een heuse gletsjer. Dat een rivier hier begint vond Lenja wonderlijke informatie. We zien het allemaal, hoe de rivier begint, maar ook hoe hij uitmond in de zee. Prachtig gezicht die rivieren die in de zee uitkomen. Als de wandeling zwaar wordt vertelt Reinoud een verhaal aan Lenja die vervolgens volkomen haar vermoeidheid vergeet. (Terwijl moeders er puffend achteraan loopt). Ik geniet zo van met m’n man en kind zijn. En ik wordt zo blij van Rein en Lenja die samen plezier hebben. We maken stops en zien prachtige uitzichten. Maken tussen het reizen door wandelingen die overal uitgezet zijn in dit prachtige land. We vechten met de Sandflies. Ook wel de Dracula van de Westkust genoemd. Kleine zwarte vliegjes die enorm steken en enorm jeukende bulten geeft. We worden met koude neuzen wakker in de camper en kruipen dan nog even lekker bij elkaar. Maar al snel verwarmd de zon alles en moeten de truien en broeken weer uit en wordt er weer flink gesmeerd met zonnebrand. De zon is scherp, schijnt door een minder goede ozonlaag ook een hoog huidkanker percentage te zijn in Nieuw Zeeland. We zijn aan alle kanten gewaarschuwd voor het regenachtige westen, wij hebben nog geen druppel meegemaakt. Alleen nog maar stralende dagen. ’s Avonds koelt het weer af en ik merk dat ik ineens ander eten koop in de supermarkt. Je gaat in de kou niet lekker bbq-en. Als Lenja slaapt stoppen we er een dvd-tje in lekker onder de dekens filmpje kijken. In het hete Australie zaten we de avonden buiten. Nu kruipen we in ons holletje. We hebben nog 1 week Nieuw Zeeland en daarna gaan we naar het warme Bali. Op dit moment zijn we de pas ingegaan en kruizen we van West naar Oost. We zitten nu aan het onwaarschijnlijk prachtige meer Lake Hawea, vlakbij Wanaka. En hier blijven we denk ik een paar dagen. We kunnen prachtig wandelen of fietsen hier in de omgeving. We worden wel een heeeeel klein beetje reismoe (Camper reizen). We zijn nu twee maanden in een campertje op weg en ik vermoed dat we heel natuurlijk naar het thuiskomen toegroeien. Het wordt echt tijd om Zora en Linthe weer eens vast te houden in plaats van dat we hun stemmetjes via de skype horen. Rein is veel met werk bezig. Krijgt leuk werk binnen, skyped intakegesprekken en maakt offertes. Verder ontwikkelt hij z’n materiaal wat hem erg enthousiast maakt. De rust en ruimte die de reis geeft werkt erg goed in het creĂ«ren van ideeĂ«n en het uitwerken van materiaal voor hem. Op het maken van filmpjes na doe ik juist steeds minder. Ik kijk veel om me heen. Luister naar muziek. Knuffel met m’n kind, klets met m’n man. Ik denk na of ik denk helemaal niks.( En dit klinkt vast wat gek, maar ik voel een sterke kracht van binnen. )En ik onderhoud natuurlijk de weblog. Ik weet niet wat Lenja hier later nog van gaat onthouden, maar de verhalen, foto’s en filmpjes zullen de herinneringen levend houden. Ik vermoed dat er mensen zijn die doodziek worden van wĂ©Ă©r een filmpje en wĂ©Ă©r een eindeloos verhaal over hoe leuk we het allemaal hebben. Ik hoop dat die de boel lekker deleten. Maar we krijgen regelmatig berichtjes van mensen dat ze er erg van genieten. Voor sommigen is het een soort realitysoap geworden en ze verheugen zich op de volgende aflevering. Ik heb een heel kort filmpje gemaakt Nieuw ZEE Land en een lang familiefilmpje van de tijd bij Oom Piet en Tante Annie, die laatste is denk ik vooral leuk voor familie en intimi. En ik ben nog met 2 andere filmpjes bezig. Ontzettend leuk werk. Wil me er bij thuiskomst eens echt in gaan verdiepen. Is er ook een part time filmacademie voor oudjes als ik?

Dag lieve mensen, wij reizen nog even door en verheugen ons op de uitsmijter Bali. Veel liefs,

Reinoud

Lenja

Marihuela

Reacties

Reacties

Cindy Pieterse

Wauw, je bent een goede ambassadeur van Nieuw Zeeland! Zou er ter plekke naar toe willen! Wens jullie nog heel veel stralende dagen in jullie groenpaarse 538-camper - en daarna op Bali. Ook voor Pop! (ongeacht of ze echt leeft of niet).
Dikke zoen!

Tineke

Wat hebben jullie me weer laten genieten. De tranen biggelden over mijn wangen van de herinneringen die weer boven kwamen.Van oh dat heb ik ook gezien en daar ben ik ook geweest. Ik vind het een inmens mooi land waar je eigenlijk in een aanzichtkaart leeft.
Geniet van alle dingen die jullie nog te wachten staan.

Liefs Tante Tineke

michiel helmond

wat een verhalen allemaal zeg, geniet van alle mooie dingen down under tot heel snel dan moeten jullie snel komen kijken in ons nieuwe huisen,
dike kus chiel en frank

Freemerika

Ook ik heb geen voorstelling bij een land als New Zeeland, maar zoals jij t beschrijft....!
De herinneringen aan Peter van vroeger zou hem ook wel graag willen ontmoeten! Wat heerlijk om dat alles te zien en lezen. En al die natuurrampen die jullie GELUKKIG net ontwijken ... kom nu maar snel terug!
Geniet nog even van een heerlijk Bali .
dikke kus

Oh.....pa

Jullie komen er nog wel eens terug in dit leven schat ik in. Geniet nog even en dan snel weer terug naar Nederland waar maart zijn staart roert en nog weer nachtvorst geeft en veel regen, maar...... zo is het atijd, er gloort lente en niet alleen voor de tandartsassistente...... Kus

Rob

Ik ben jaloers op jullie, het is lekker weer daar (hier giet het al hele dag) en julie hebben tante annie haar soep gegeten, laatste keer dat ik die gegeten heb kan ik mij niet meer herinneren maar vroeger veel gegeten. geniet er nog van, wil graag jullie verhalen horen
groeten van hier

Sandra en Esther

Ben ONTZETTEND blij weer wat van jullie te horen, na die berichten uit Christchurch...
Het leuke van deze weblog-realitysoap is dat we bij thuiskomst gelijk weer in kunnen pluggen ;-)

'Soms zit het mee, maar vaak verschrikkelijk tegen' zegt Hannes wel eens. W.s. hebben jullie in het verleden al zĂłveel tegenwind gehad, dat jullie nu alleen maar meewind krijgen!!! Wat moet dat prachtig zijn; een stil genietende Marihuela.

X, Esther en een knuffel van San

marieke Van Ierschot

lieve lenja,

ik vond de foto's erg leuk. je ging voorlezen!en lekker eten.

in de zomervakantie gaan we met mij en lenja en ze moeder en mama iets leuks doen.

kusjes van jonne
----
de filmpjes vondikheelergleuk weetjewaaromikzoomojkansrijvenomdatikingroep3zit.

kusjesvantijn

buurvrouw Joke

Wat is de natuur toch mooi!! nee niets deleten, dank dat wij mee mogen genieten, ik kijk iedere dag of ik alweer een berichtje van jullie is.
We genieten ook volop hoor en Lenja wordt lang of lijkt het maar zo,ook wij missen haar, vandaag je vader bij Ab geweest, ik was er niet dus heb hem net gemist, het regent hier, dus is het dubbel gezellig om de mooie beelden van jullie happy family te zien, geniet nog en dikke kus van Ab en mijX

leneke

Peter en ik hebben ademloos naar je verhaal geluisterd. Alsof we er zelf even zijn. Wat lijkt OomPiet op Fred. Zijn stem is identiek.Lieve Lenja, breng je je pop mee naar huis? Oma Leneke wil hem ook even knuffelen. Mees mist je. En wij ook ,steeds meer. Veel liefs ook voor pop, Lenekeen Peter

martine

Wat een leuk verhaal weer. Lenja en haar pop, en het verschil weten tussen fantasie en realiteit geweldig!!! Het zinnetje soms heb je geluk en soms heb je pech die heb ik wel eens vaker voorbij horen komen bij de Hommels. En uhh ik ben net klaar met het monteren van een bruiloftsfilm dus als je wat wilt weten over films monteren, ik heb er 40 uur opzitten...
Geniet lekker door en tot het volgende verhaaltje maar weer! Dikke kus aan Lenja!

manon

Lieverds, wat fijn dat jullie genieten van het pure van dit mooie land. Marihuele, dank voor het delen van je intieme en herkenbare gedachten. Ik was ook weer even daar toen ik je verhaal las.....heerlijk.

Marjon Bohre

Hallo bofkonten! wat een mooie trip maken jullie toch! en wat een geluk dat jullie alle ondanks al het natuurgeweld steeds veilig zijn. Geniet nog even flink voor je weer terug in ons natte kikkerland zijn!
groetjes
marjon

Sanne

Ik ken jullie niet en jullie mij niet maar omdat ik in de maand februari naar Thailand zou gaan ben ik op reismee en jullie blog terecht gekomen en ik ben niet meer weggegaan. Ik heb genoten van jullie verhalen over Thailand en nu we zelf weer thuis zijn geniet ik van de prachtige verhalen over Australië en Nieuw-Zeeland waar ik tien jaar geleden ook ben geweest.
Ik vind dat je geweldig schrijft en kijk om de paar dagen of er alweer een nieuw hoofdstuk op staat. Je verhalen lezen namelijk als een boek en ik heb soms haast het gevoel jullie een beetje te kennen.
Ik vind het dus net als jullie jammer dat jullie reis er bijna op zit. Geniet van de laatste weken en ik kijk uit naar jullie laaste verhalen.
vriendelijke groet,
Sanne (sanneflorijn@hotmail.com)

Familie Lammers

Lieve reizigers
Inmiddels zullen jullie aan jullie laatste hoofdstuk begonnen zijn - in ieder geval van deze reis. Wat een prachtige verhalen en gave filmpjes. Dan vallen een paar dagen vakantie in Duitsland (.....) toch in het niet.
Maak er een bijzonder laatste hoofdstuk van op Bali en kom gezond en rijk in alle opzichten weer thuis.
Dikke zoen; Marieke & co

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!