De Voorbereiding: Hoe word ik een reiziger

Waarschijnlijk zal ik (Marihuela) hoofdschrijver worden van deze reisblog. Dat zal geheel subjectief gebeuren. Ik bezit te weinig objectiviteit om hier neutrale verslagen van te maken. Natuurlijk ga ik Reinoud en de kinderen vragen of ze ook eens willen schrijven. Maar tot die tijd moet je het doen met mijn perspectief. Ik zal ook vast veel te veel woorden gebruiken en mezelf zinloze uitwijdingen toestaan. Scroll dan maar gewoon door. Tja en die spelling.... Zo nu hebben we alle excuses wel gehad.

Ik zie mezelf niet als ervaren reiziger. Bij het maken van het profiel van de reisblog kon ik wel op veel meer vlaggetjes van landen klikken waar ik al allemaal ben geweest dan ik dacht. En dan lijkt het al best wat. Maar als ik eerlijk ben dan zijn er altijd mensen in de buurt geweest die de echte reiziger waren. Ik was vooral goed in: 'Ja! Leuk!' Het dichtst in de buurt van reizen zijn de interrail reizen van vroeger geweest. Ik ging de week voor vertrek zo hard werken en zoveel uren draaien in de horeca dat ik Mn interrailkaart kon kopen en nog een beetje had voor eten en een jeugdhotel. Volkomen uitgeput rolde ik dan de trein in met hopelijk budget voor een maand lang avontuur. Gelukkig vertrok ik meestal met iemand die een lonely planet mee had, waar ik dan nog nooit van had gehoord.

Nog veel handiger waren de werkgerelateerde reizen. Op internationale improvisatie festivals spelen in Londen en in Zwitserland. Mee met een medisch team als ziekenhuis clown om te spelen in, de soms armzalige, Tunesische ziekenhuizen. Of de twee Zuid Afrika projecten waar we werkten met jonge acteurs uit townships om ze het theaterimproviseren voor en met kinderen eigen te maken. Er was altijd minstens één reiskoning of reiskoningin waar ik netjes achteraan hobbelde en volledig van afhankelijk was. Ik had ook jarenlang geen rijbewijs dus het was aan anderen om busjes te huren en links te gaan rijden. Zelfs mijn huwelijksreis naar Brazilië was tot in de puntjes verzorgd door mijn kersverse echtgenoot. Mijn man ziet zich wel veel meer als een zelfstandige reiziger. Vooral zijn half jaar wonen en werken in Burkina Faso als studerende tropische cultuur technicus maken hem tot wereldburger. Maar onze eerste verre vakantie naar Egypte staat me nog scherp op het netvlies. Gigantisch afgezet bij een kamelentocht (die je nooit met een string aan moet maken.) en in Luxor liepen we steeds langs dezelfde opgraving en over dezelfde lange boulevard heen en weer omdat we het verder ook niet echt wisten of regelden. En geen van beide had een lonely planet.

En dan nu zo'n grote reis, notabene met m'n kostbare kind! Nu hebben we niet gekozen om door het midden oosten heen te trekken of de Afrikaanse steppen onveilig te maken. We beginnen netjes met de light versie. Kindvriendelijk Thailand en westers Australië en Nieuw Zeeland. Maar toch, vijf maanden weg vraagt nog wat meer. Ik heb inmiddels m'n rijbewijs en de intentie om me verantwoordelijk voor te bereiden.

De lonely planet reisgids is een Trotter (Thailand) geworden en twee Lannoo's blauwe reisgidsen (Australië en Nieuw Zeeland). En gelukkig zie ik mijn man daar af en toe in kijken. Ik krijg acute dyslectie bij elk boek wat geen verhaal is. Ik kijk geen handleiding in, maar leer door maar wat te doen of een ander die het me voordoet.

Mijn oplossing is dus dat ik op zoek ben gegaan naar reisverhalen over de landen waar we naar toe gaan. Bij het lezen van de eerste bladzijden van het boek ‘Thailand zacht als zijde buigzaam als bamboe' van Sjon Hauser waar hij na een uitputtende vliegreis volkomen de weg kwijt raakt in hysterisch, bloedheet Bangkok en in een gore hotelkamer zonder airco zijn eerste diaree aanval ligt te ondergaan, wist ik dat we voor de eerste nacht Bangkok een hotel met airco zouden regelen. En misschien is dat wel handig bij elke aankomst in een nieuw land. Het eerste nachtje even vastleggen.

Verder liggen hier: Mathilda's laatste dans van Tamara Mc Kinley en Koud bier en krokodillen door Roff Smith over Australië en De Gelukkige eilanden van Paul Theroux over nieuw Zeeland. De reisgids die wel met honing en suiker bij mij naar binnenglijdt is de kinderreisgids van Muddy shoes: ‘Neem je ouders mee naar Thailand' Daar leer ik tenminste dat ze voeten als laagste lichaamsdeel zo minderwaardig vinden dat je mensen beledigd als je over ze heen stapt (op het zonnige bounty strand).

De tickets zijn inmiddels betaald. De Nee, Nee sticker zit al op de brievenbus. Ook het post doorsturen is al geregeld. De formulieren ingevuld die ons advies gaan geven over mogelijke inentingen en Reinoud en ik hebben ons ingeschreven voor een EHBO cursus. Reinoud buigt zich diep over binnenlandse vluchten en treinreizen met slaapplek. We weten dat we met Kerst in Chang Mai zitten en met Oud en Nieuw in Bankok. Ik heb een ‘Thuis mee op reis' fotoboekje gemaakt voor Lenja. Haar kamer en schooljuf, de pop en de opa's en oma's ze staan er allemaal in. Ook leuk om onderweg te kunnen laten zien hoe wij wonen in het verre Holland. De Campers worden nog uitgeplozen. Na verhalen van Australië reizigers blijkt het idee van kopen en verkopen van een camper toch minder aanlokkelijk gezien de enorme tijd die je eraan kwijt bent en je ook een beetje van autoklussen moet houden. De enige die daar misschien van houdt is Lenja en die heeft nog geen rijbewijs. De camper in Nieuw Zeeland is nog in overleg met familie aldaar. We brengen aangename tijd door met vrienden die hebben gereisd. Zo waren we een weekend bij Rob en Marieke die in een volkswagenbusje de Amsterdamse straat uitreden dwars door het midden Oosten naar o.a. Australië en Nieuw Zeeland hebben gereden in anderhalf jaar tijd. Om vervolgend deze afgelopen winter met hun twee schoolgaande dochters Afrika te gaan ontdekken. Naast het feit dat het een erg gezellig weekend was en Lenja na vijf minuten in de auto terug naar huis huilend heimwee had naar haar twee vriendinnetjes, was het ook erg leerzaam, praktisch en inspirerend.

Ik zoek nog een garage of eigen terrein met een hek waar ik vier maanden m'n auto mag stallen zodat ik de wegenbelasting etc. even stop kan zetten. En we zoeken nog een huurder voor de woonboot en de checklist is nog veel en veel langer. Reinoud en ik plannen een vast moment in de week waarop we met De Grote Reis aan de slag gaan. Verdelen taken en verheugen ons op alles wat komt. Ondertussen giert het leven door. Het werk is alweer in volle galop begonnen en Lenja is al bezig met haar derde week school. Na een enthousiaste start begint Lenja nu te mopperen: ‘Ik dacht dat school leuk was. Ik wil zelf bepalen', zijn haar letterlijke woorden. Nu gaat het ook de hele week over hoe je een schaar vast houdt, je stoel tilt en moet je steeds eerst je vinger opsteken voor je mag praten. Ze komt wel huppelend uit school en zingt allemaal nieuw geleerde liedjes en danst nieuw geleerde dansjes. Maar straks met z'n allen even uit ‘het systeem' ontsnappen is heel aanlokkelijk!