De Reis voor de Reis

Ja ik weet het alweer een verslag en we zitten gewoon nog in Nederland. Nog twee nachtjes slapen! De Reis die nog moet plaatsvinden heeft trouwens z'n werk eigenlijk al gedaan. We hoeven nu alleen nog uit te rusten. Kiezen om een lange periode weg te gaan heeft er op een of andere manier voor gezorgd dat zaken enorm op scherp gezet werden. En het heeft veel helderheid gegeven. Dat heeft stevige consequenties. Eén consequentie is dat je ineens niet meer uitstelt.

Als ik kijk wat we in korte tijd allemaal voor elkaar hebben gebokst, dat is echt ongelooflijk.

Op scherp stellen is ook scherp. Pijnlijk ook. Een van de grote keuzes van de afgelopen periode is dat een van de drie kapiteinen op het Maranza schip, Maranza gaat verlaten. AJ kiest zijn eigen ruime sop. Hij heeft veel voor Maranza betekend. En het was tijd om ieder zijns weegs te gaan. Dat heb ik op scherp gezet en daarin ben ik scherp geweest. Dat is de afgelopen weken enorm intens geweest en daar gaan we in Thailand ook nog wat van herstellen. Ik heb m'n uiterste best gedaan om Maranza zo sterk en helder mogelijk achter te laten en dat is gelukt. Maranza is alive and kicking. En ik heb hernieuwde zin in de toekomst.

Mijn man blijkt trouwens een rots te zijn. De afgelopen weken heeft hij thuis veel opgevangen, veel van de voorbereidingen van de reis op zich genomen en geluisterd naar onophoudelijke dilemma's die ik hardop ventileerde. Daarnaast bleef hij vrolijke vader van een meisje die haar moeder steeds meer ging missen en bouwde ondertussen een geweldige website, stond ineens met een artikel over onthaasting in het AD (afgelopen zaterdag) en werd maandagavond nog even geïnterviewd voor Radio 5 wat hij dan ontzettend goed doet. Sinds hij voor zichzelf is begonnen lijkt hij wel over een tomeloze optimistische en creatieve energie te beschikken. Dat is wel gek om dan op reis te gaan. Alles staat op START! (Over AD gesproken, het artikel over ons gezin komt de dag nadat we vertrokken zijn op 6 november in de krant.)

Wat werd verder niet meer uitgesteld: Onze testamenten zijn geregeld, inclusief voogdij. Bij twijfel zaten we nu ineens wel bij de dokter, want je wilt niet met ellende in Thailand zitten. We hebben plekken in huis opgeruimd waar ik al jaren mezelf voor probeerde te motiveren. Ik weet dat er mensen zijn die altijd al zo'n huis hebben (m'n moeder!), maar het is echt heerlijk als alle meuk je huis in grote zakken verlaat (al dan niet anderen blij makend!). Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar wij hebben hoekjes, nisjes, lades en kasten (en áchter kasten) die de afgelopen jaren aandacht tekort hebben gekregen zegmaar. Het huis is wel verhuurd! Een jong gezin (met baby en peuter) die jaren in Kenia gewoond heeft komt hun leven in Nederland weer opbouwen. Onze boot als tussenstation. Reinoud heeft alles geregeld met huurcontracten en een echte beheerder. Onze superburen opa Ap en oma Joke. En dan weer verder met verzekeringen, opzeggingen van abonnementen, automatische incasso's. Administratief alles op de rit. De wasmachine draait op volle toeren. Sorteren, sorteren. Het hysterische is wel dat ik dit met laptop en Iphone op schoot zit te doen. Multitasken ten top. Er komt vast ergens een moment dat ik op een strand, een berg of een vlakte zit in den verre, dat ik hoofdschuddend naar mezelf en deze periode terugkijk. We stelden ook de EHBO cursus niet meer uit en leerde reanimeren, wat te doen bij brand, vergiftiging, hartstilstand, verstikking en andere gebeurtenissen waarvan je hoopt dat het nooit praktijk zal worden. Gezien de pfeiffer sleepte ik me er met redbull doorheen, maar we slaagden glansrijk voor het examen en werden daarna verwend door schoon(o)ma Leneke met de lekkerste pizza die ik ooit heb gegeten. En ergens de (schijn?)geruststelling dat je nu in ieder geval íets weet over wat te doen in nood.

En dan het laatste weekend met Zora en Linthe. Linthe had lieve cadeautjes gemaakt. Op een of andere manier vliegt zo'n weekend ook weer voorbij. Gestolen momenten met samen ontbijten, so you think you can Dance samen kijken. Welke spullen mee naar mama, want jullie komen hier 5 maanden niet? Brok. Dag! En natuurlijk zien we ze nog voor we gaan. Maar ons grote gezin gedoe is even uitgesteld tot ze met Kerst weer bij ons in Thailand zijn.

Waar het me niet lukte om hulpouder te zijn bij de herfstwandeling, heb ik wel heerlijk voorgelezen aan een Kluppie Kleuters tijdens de kinderboekenweek. Maar verder voelde ik me vooral schuldig. M'n kind. Dat gaat maar ineens naar school, ze speelt ineens bij vriendjes en ze wordt ineens veel vaker naar bed gebracht door papa. M'n kind. Ineens zit ik bij m'n eerste tien minuten gesprek op Lenja's school. (Reinouds zoveelste 10 minuten gesprek). En ik ben ontroerd door de zorg van de juffies. Als je moet wachten staat een kopje koffie klaar en de werkstukjes van je kinderen kun je vast doorlezen. Lenja's vrolijke poppetjes met handen met wel tien vingers per hand. Ik was ineens zenuwachtig toen we op de stoeltjes gingen zitten. Het is altijd gek om 's avonds in het donker op een school te zijn. Toen kregen we een lofzang over ons kind. Twee door de wol geverfde juffies die sprankelend vertelden over ons ‘stralende kind.' Op een computer zagen we haar vorderingen. Die waren goed. Theater was vooral haar ding.

Veel mensen zijn ontzettend lief voor ons. Waar we vrienden en familieleden verwaarlozen door onze drukte, krijgen we een mooi boek over Nieuw Zeeland te leen, lieve kaartjes, boeken op een usb stick, kleine cadeautjes die in een koffer passen, Lenja die een hele lange dag bij haar grote vriend Xaime mag spelen zodat wij kunnen inpakken. Mensen die attent vragen of we er klaar voor zijn en de datum van vertrek zelfs weten. We krijgen nog goede laatste tips waar naartoe te gaan. Samen met m'n meest favoriete Pools gezin (3 zussen en een vriend) hard in het huis gewerkt om alles maar klaar te krijgen. Lieve reacties via mail, linked in en twitter. Poeh poeh. Zit allemaal wel in de categorie Bofkont.

Kortom: Laat die reis maar komen. M'n man., m'n kind en straks Zora en Linthe. We stappen in een heel ander perspectief. Ik mis waarschijnlijk m'n lieve moedertje en m'n zussen, m'n pa , Mariekie en vrienden, vriendinnen en collega's. De kroket, het bootje varen en onze lekkere douche. En wat al niet meer. Maar daar kom ik vast wel overheen als ik in bikini naar de zee zit te staren, of tussen de kangoeroes wandel, of op een olifant zit, of .... We gaan het beleven! Het volgende verslag komt dan echt uit een ander land.