Koh Lanta

Soms denken we hardop dat we met het beste begonnen zijn. Thailand die uit het staartje van het regenseizoen stapt met heerlijke temperatuur, alles nog groen, iedereen nog zin in die Farangs (toeristen) en die weelde waar we ons in bevinden. Niets hoef ik te doen, geen boodschappen, hoef niet te koken, niet te wassen en zelfs de kamer wordt als je zit te ontbijten keurig opgeruimd. En dan het eten. Ik kan een hele blog vullen over het eten. Ik wist al dat Thais eten lekker was. Maar Thais eten in Thailand is nog van een geheel andere orde. Thank God dat er 3 maaltijden per dag zijn! Hoe eenvoudiger het tentje hoe lekkerder lijkt het wel. Alles knapperig vers. Al die smaken door elkaar. Ze koken het en geven het. Ze wachten niet tot alle drie de maaltijden klaar zijn. De Thai delen alles. Dus als je binnenkomt zetten ze al snel bordjes en bestek neer zodat je een gerecht samen kunt delen. Als 1 iemand thee besteld krijg je toch twee kopjes, zodat je je thee kunt delen. De gerechten komen dan ook niet allemaal tegelijk, maar gewoon de eerste die klaar is. Vaak beginnen ze wel met het gerecht voor het kind, zodat die vast kan beginnen. Regelmatig zit er een groente tussen die ik nog nooit eerder heb gegeten. Op Koh Lanta aten we en hoorden onder onze voeten het water rollen. Daar kan geen meditatie cd tegenop. De zee is warm, de krabbetjes rennen driftig heen en weer voor ze een holletje inschieten. We mogen kleurrijke kleren aan, wapperende doeken om en de hele dag op blote voeten lopen. Al die bloemen en bomen en duizendpoten en vlinders. (Een duizendpoot die 'knap' zegt onder je blote voeten is weer een minder aangename sensatie) En dan in zo'n tuktuk zitten en die tropenwind langs je heen voelen waaien en kletsen met de chauffeur. Ze vertellen over de Tsunami. 'You are alive! ' zeiden ze tegen elkaar, na die drie grote golven van 400 kilometer per uur in een paar minuten tijd, als ze vrienden en bekenden daarna weer tegenkwamen. Het word me koud om het hart als ik aan die tsunami denk. En het ontbreekt me aan moed om door te denken en al die gevolgen tot me te nemen. Dus luister ik gauw als de chauffeur vertelt over de liefde. Een moslim mag vier vrouwen hebben (de meeste mensen op Koh Lanta zijn moslim i.p.v. boeddhist) maar dan moet je vier vrouwen steeds gelijk behandelen. Koop je voor 1 een mobieltje dan moet je er meteen vier kopen! En deze moslimchauffeur had zijn handen vol aan 1 vrouw. Eindelijk iemand die ook daadwerkelijk met hem ging trouwen trouwens, nadat hij al 5 andere vrouwen een aanzoek had gedaan. Maar die vrouwen waren volgens een Thais gezegde: ‘Wel de jurk, maar niet de ring' vrouwen.... En hij vond het trouwens ook erg dat Nederland had verloren met het WK. Koh Lanta was heerlijk, heerlijk, heerlijk. Met een supersnelle speedboot langs vier eilandjes en voor het eerst van m'n leven gesnorkeld. Ik snapte nooit zo goed wat daar nou zo leuk aan is, maar jongens wat is het ongelooflijk om ineens tussen de regenboogvissen en koraal te zwemmen en alleen je eigen ademhaling te horen. Lenja vond het eng om door de snorkel te ademen, maar kreeg zichzelf zo ver om Ariel de kleine Zeemeermin te gaan zoeken. Ik ben 41 en zit voor het eerst op een speedboot en snorkel voor het eerst. M'n kind is 4. Hoe bizar is dit!

M'n kind heeft het Thaise ritme al te pakken. Ze doet met het grootste gemak een dutje, waar ze ook is. Waar de tuktuk chauffeur een hangmatje in z'n wagentje hangt voor een powernap ligt Lenja met haar warme lijfje zomaar ineens met haar vlechtjeshoofd op m'n borst te slapen. Vijf minuten of een kwartiertje in een taxi of tuktuk en hup daarna weer vol in het hier en nu. Ze ontroerd me tot op de vezel. Ze durft vrienden te maken met Thaise kindjes en met wie niet eigenlijk. Ze is de hele dag bezig met vrienden maken. Stevig stapt ze door dit nieuwe leven en ik ben er steeds om het allemaal te zien. Als ik liedjesschrijver was had ik er een liedje over geschreven, want soms kan alleen muziek uitdrukking geven aan het allermooiste. De Thais zijn gek op haar en dat begrijp ik heel goed.

'Waar hebben we dit aan verdiend?' denk ik vaak. Calvinistische schroom? Ik weet dat we hard hebben gewerkt, ons een doel hebben gesteld, keuzes hebben gemaakt en risico's hebben willen nemen. Daar kom je 'n heel eind mee, maar ondertussen hebben we ook gewoon de mazzel van kans en geluk. Stomtoevallig waar je wordt geboren, wat je ouders in je hebben willen investeren, dat je lijf het maar doet, je kind(eren) dit aankunnen en tal van andere omstandigheden die in ons geval goed uitvallen en net zo goed anders hadden kunnen zijn. Je kunt ook in een hutje in Bangkok wonen. Dat is toch een andere context.

Bangkok

Na het rustige Koh Lanta, kwamen we in het roerige Bangkok. Ruben, een vriend van Reinoud heeft ons met z'n tips en ontzettend leuk hotelletje een goede start gegeven in deze levendige stad. 10% van de bevolking woont in Bangkok en 90% van de auto's staat hier ingeschreven. Bangkok is een grote file. Het hotel staat buiten de drukte van het centrum en staat vol met kunst van gerecycled materiaal. Allemaal knuffels, die Lenja direct ging verzamelen en muren waar kledingstukken in verwerkt waren. Reinoud begint lol te krijgen in de reisgidsen en de tips van de overburen en gids z'n gezin door Bangkok. We begonnen met de fietstocht door Bangkok van Co Kessels. Een echte aanrader! Je leert Bangkok kennen op zo een bijzondere manier. (zie filmpje) Je fiets dwars door het leven van de Thais. De Thais houden naast lekker eten ook ontzettend van shoppen dus de mall (filmpje) en de markt werden bezocht. Het Lumphini park was zich al op aan het maken voor het schitterende Loy Krathong feest. Ook wel bekend als het mooiste feest van Thailand. De mensen maken Krathongs, heel kleine bootjes van bananenbladeren met daarin een brandende kaars en wierook, en laten die op het water neer om het water te eren en hun zonden los te laten. Dus Lenja eerst even laten slapen en toen in het donker, met de knalroze tuktuk van het hotel, naar een park. We besloten met Lenja niet in de gekte rondom de rivier terecht te komen en dat bleek een goede keus. Het was magisch. Iedereen met z'n bootjes (lijken meer een soort taartjes) versiert met bloemen en veel van die grote lampionnen die de lucht in gelaten werden. En je mag in Thailand steeds wensen doen. Als je het bootje te water laat of de lampion te lucht laat. Lenja wenst steevast dat opa Roeland weer levend wordt. Toen we op een ander wensmoment (het plakken van goud op de tenen van een reusachtige Boeddha) Lenja duidelijk maakte dat ze ook nog andere dingen mocht wensen, wenste ze acuut een fiets zonder zijwieltjes. Ik hoorde opa Roeland lachen in m'n gedachten. Opa Roeland is gewoon meegereisd naar Thailand zonder last te hebben van de warmte. Een ander schitterend wensmoment was bij de liggende Boeddha. En reusachtige gouden glimlachende Boeddha waar je omheen kan lopen en dan voor 20 bath muntjes krijgt die je in een hele reeks van keteltjes kunt gooien en dan kun je bidden of zoals wij het tegen Lenja uitleggen, dan mag je wensen. Lenja nam dat bijzonder serieus op. Bij elk keteltje kwam een wens, of een gedachte. Het zorgde voor opstoppingen, tot mensen Lenja glimlachend passeerden. Lenja ging onverstoorbaar door: 'Opa Kihip ik vind het heel zielig voor je dat je je kind zo ver weg is, maar ik zal goed voor je kind zorgen, want dat is mama' kloink muntje in de ketel 'Ik wens een boedha van goud ' kloink muntje in de ketel 'Oma Conny ik vind het zielig voor je dat je man er niet meer is, maar misschien komt hij terug als ik droom' kloink muntje enz.

Er zijn meer mensen in onze gedachten. Lenja kijkt regelmatig in de twee meegebrachte fotoboekjes (eentje door m'n zus gemaakt) vol met vrienden en familie. Meestal voor het slapen gaan. Ze laat de fotoboekjes ook aan de Thais zien die zich verdringen om ons leven te bekijken. 'Big Family!'roepen ze enthousiast en dat Zora ‘also daughter' van mij is want we lijken op elkaar. Tsja de gezinssamenstelling is altijd even uitleggen. En dat Karin en de kinderen met kerst komen vinden ze geweldig. De groepsfoto van de BSO wordt regelmatig bekeken en Xiame, Elleke en Texel duiken zo nu en dan op in Lenja's verhalen. Of de juffies van de vrolijke noten. Zelf droom ik nog regelmatig en het hele vriendenbestand komt langs. Ik droom niet over werk, niet over de reis, maar ontmoet m'n vrienden steeds. Laatst nog een goed gesprek met Ab gehad in m'n droom!

De reacties die we ontvangen op onze weblog vinden we dan ook geweldig. Kleine vonkjes van het thuisfront. Lenja begrijpt dat het een soort post is die weblog. En ze komt er ook op terug. De klei van Guusje en dat Xiame niet huilde maar het wel voelde. Dat begreep ze heel goed. Dat heeft zij ook wel eens. Toch kunnen we ons weinig voorstellen van regen, kou en Sinterklaas. Dat is zo ver weg en zo ontzettend anders dan waar wij nu in zitten. We hebben absoluut te veel kleren mee bijvoorbeeld. Dat heb ik te danken aan gebrek aan kennis van de tropen en dat ik heb ingepakt in de herfst en dat het over vijf maanden ging en omdat het me zowieso ontbreekt aan eenvoud en ik altijd last heb van overdaad. We hebben al een tas met kledingstukken geschonken aan schoonmakers van ons eerste huisje. Maar ik hoop dat we straks wat mee terug kunnen geven aan Zora en Linthe. Je hebt gewoon niks nodig hier en zeker geen jas. En als je wat nodig hebt dan koop je het hier want het kost geen kont! En ik kan me eigenlijk geen enkele voorstelling maken van Australië of Nieuw Zeeland, dus dat zien we dan wel weer.

We hebben een tweede fietsroute gedaan door Bangkok. Die bracht ons naar ‘De Gewone Mens'. Oftewel de Thais die we tegenkomen in de taxi's, de hotels, de winkels etc. Het was weer een indrukwekkende tocht door steegjes, onder bruggen, door markten en tussen kleine huisjes op het water. Het geeft enorm te denken. Er is echt veel armoede en ik ben echt een rijke blanke. Ik vond het bewonderenswaardig hoe ze hun huisjes schoonhielden en hun kinderen schoonhielden. Ga maar eens kamperen en laat het even regenen en je weet dat het in no-time een teringzooi. Zelfs als het niet regent ben je met kamperen gewoon de hele dag druk met eten koken op twee pitjes, onderbroeken wassen onder de douche en die tent weer uitvegen en Lenja is altijd na 1 uur vies en plakkerig. Ik vind het indrukwekkend dat zovelen de moed niet hebben opgegeven en hun kleding schoon is en na een regenbui zie je iedereen weer vegen en poetsen. Ze zitten de hele dag op de grond. Veel oude mensen. Ik krijg dan van die gedachtes als: Het is ook de bedoeling dat ik hier toerist ben. Als mensen reizen of op vakantie gaan dan is het op een of andere manier statusverhogend als je Niet Toeristische plekken bezoekt. En Echt Onder De Bevolking Bent. Ik ben daar nu over aan het nadenken. En het voelt een beetje arrogant om Niet de Toerist te willen zijn. Want ik ben het gewoon. Ik leef hun leven niet. Ook niet als ik het voor een paar weken of maanden zou doen. Want ik kan altijd terug naar m'n leven met afwasmachines en Auping bed. Mijn kind zorgt soms voor momenten van authentiek contact en natuurlijk kunnen wij vriendelijk en respectvol en grappig en geïnteresseerd zijn, maar als je rond moet komen van niks met je hele familie en dan komt er zo'n weldoorvoed westers gezin die op hun leuke wereldreis is, ben dan gewoon toerist en laat je dan bij wijze van spreken nog liever ‘oplichten' om je bijdrage te leveren. Nou ja, dat soort gedachtes. En daar kletsen Reinoud en ik dan weer uren over. Reinoud heeft de smaak helemaal te pakken en is blij dat hij nog aan de ‘goede kant' van de reis is, namelijk dat er nog een zee van tijd voor ons ligt.

Van Tica heeft hij een geweldig kado gehad nog voor zijn afscheid bij Vis. Een soort klein cameraatje die je zo in je laptop kan pluggen. We zijn dus nu filmpjes aan het maken. We hebben nu natuurlijk al veel te veel materiaal en zijn het nog allemaal aan het leren met een computer die dan toch weer te traag is. Maar als Lenja ligt te slapen dan is het heel leuk om nog even met die filmpjes bezig te zijn. En voor wie geen zin heeft om al die hersenspinsels te lezen kan met zo'n filmpje toch een beetje meereizen!

We gaan nu voor een week naar Chang Mai in het noorden van Thailand met de nachttrein.

Tot de volgende keer en heel veel liefs!

Reinoud, Marihuela en Lenja