Na de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai (zie filmpje) voelden we onmiddellijk nadat we uitgestapt waren iets ondefinieerbaar aangenaams. We liepen richting uitgang en op een keurig rijtje stonden taxichauffeurs, hotelaanraders en mensen die foldertjes uitdeelden voor Thai boxing, maar geen van hen was opdringerig. The Smile hotel bracht de eerste twee dagen weinig smile bij de medewerkers die vermoeid op een bank naar Thaise kook t.v. zaten te kijken, maar na een paar dagen Lenja om hen heen veranderde dat en werden ze zelfs behulpzaam en vriendelijk. Wederom woont er een via –iemand- anders- vriend van Reinoud in een Thaise stad. Waar Rein met Ruben uit Bangkok ooit geskied heeft, is hij met Martin uit Chiang Mai ooit dronken geworden op Ibiza. Martin, een man van de herenliefde, die met zijn ongeëvenaarde kennis (hij schrijft en fotografeert veel voor Wipikedia ) en zijn vriendelijke hulpvaardigheid groot verschil heeft gemaakt voor ons verblijf in Chiang Mai. Chiang Mai, wat een heerlijke plek. Martin, wat een prins.

Fietsen in Bangkok was zo leuk dat we ook fietsen in Chiang Mai gingen proberen. En wederom een groot succes. Dit keer een privé ritje met Rit (26 jaar)een voormalige monnik. Lenja fietste dit keer zelf mee in een aanhangfiets. Superleuk. We hadden gekozen voor de makkelijke (pfeiffer) en kindvriendelijke route en het was een feest om langs tempels, rijstvelden, voormalig leprakampen en een plaatselijk marktje te rijden. In de leprahuisjes wonen nu veel oude ex-lepra patiënten. Een prachtige en rustgevende plek met eenpersoonshuisjes. De mensen die er nu wonen waren ondanks genezing niet meer welkom bij hun familie. De meesten zijn vrijwillig (?) katholiek geworden en maken mooie spulletjes die de kerk dan weer verkoopt. De van teakhout gemaakte gevouwen handen hadden voor mij win-win betekenis. Het Katholieke bidden en het Thaise dank gebaar. Maar ik zeg nu vast iets heel doms. Ik vond ze ontroerend mooi. Maar ik vind handen dan ook vaak ontzettend mooi en/of ontroerend. Zowel in leven als in kunst.

Bij de (prachtige!) tempel waar Rit 12 jaar gewoond heeft hoorden we hoe dat voor hem was. Tot twaalf jaar betaald de overheid voor school. Daarna moeten ouders het zelf doen. De ouders van Rit konden dat niet voor beide kinderen doen, maar een oplossing is dan om bij de monniken te gaan wonen en gratis onderwijs te krijgen. Dat betekent 5.30 opstaan. Een half uur mediteren en een half uur een bepaald lied zingen (Shanti?). Dan een uur schoonmaken. Dan zorgen dat je ontbijt krijgt van mensen die naar hun werk gaan en het een eer vinden om monniken iets te eten te geven. Dan naar school. Dan lunchen en dat is tevens hun laatste maaltijd. Volgens Rit vonden sommige monniken dat zo moeilijk dat ze heel veel suiker in hun drinken stopten. Zo werden ze toch dik, ondanks slechts twee maaltijden per dag. Dan weer school. Weer schoonmaken en dan vrij op de plek waar ze woonden (bij de tempel). Rit zag toen al dat er toeristen kwamen kijken naar de tempel op de fiets. Hij zag de gidsen en besloot dat hij dat wilde worden. En een paar jaar geleden was hem dat dus gelukt. Hij was nu monnik af. Hij is nu vrij om pret te maken en een vriendin te hebben. Maar toen ik met schaamte en ongemak Lenja probeerde te leren hoe je je in een tempel behoort te gedragen (nadat ze een radslag en een handstand wilde doen en luidruchtig aan de gouden mozaïekjes zat te peuteren) zei hij met de wijsheid en acceptatie van een monnik: ‘well it is the nature of children.’ Ik kon de man wel zoenen. Ik heb die avond een goed gesprek met Lenja gehad over hoe je in tempels moet doen en ze doet nu haar uiterste best. Een week later kwamen we Rit op een heel andere plek weer tegen, toen hij met andere toeristen aan het fietsen was. Hij begon Lenja, die hij nog bij naam kende, meteen met ananas en rijstkoekjes te verwennen. M’n hart stroomde over.

Nou heb ik dat de laatste tijd vaker, dat m’n hart overstroomd. Deze eerste maand reizen is een soort honeymoon. Alles is (nog) geweldig. En we zijn zo gelukkig. Ik word daar enorm klef van. Mijn hart golft van liefde. Als ik aan familie denk of bepaalde vrienden, sommige collega’s, m’n man en m’n kind (soms zelfs een maranza klant!). Geeft ook te denken natuurlijk. Als ik gelukkig ben dan is het blijkbaar makkelijk houden van. Afijn, ik tel m’n zegeningen en het is heerlijk om verliefd op bijna iedereen te zijn. Realiteit komt vanzelf wel weer.

Reinoud ging er in de avonduren regelmatig op uit met Martin. Zo zat hij in de Sohobar, waar de mannen van de heren liefde snel zijn trouwring registreerde en had een geweldige tijd. Een van de gay’s gaf de supertip van een meertje in de buurt van Chiang Mai, met bamboehutjes en heerlijke maaltijden die in nog geen reisgids terug te vinden is. Zelfs onze prins Martin had er nooit van gehoord. Daar at Reinoud ‘dancing scrimps’ een vriendelijke benaming voor levende garnalen in een potje, die pas sterven als je ze goed door elkaar schud en onderdompelt in de saus. (ook in een filmpje) Onze’ lieve taxichauffeur heeft ons regelmatig nog eens naar dat meertje gereden. Een hemelse plek.

Elke keer bracht Martin ons weer naar een andere plek om Thais te eten, zoals Thais gegeten kan worden. Het was heerlijk zoals hij bestelde en rekening hield met ‘not to spicy’ voor mij en Lenja en ons toch met allerlei heerlijke gerechten liet kennismaken. Martin fotografeert ook en de mooiste foto’s van deze keer zijn dan ook van hem. Af en toe moest Martin weg om een sigaretje te roken en Lenja bekeek alles met grote interesse. Tot Martin de moeite nam om Lenja te vertellen dat alleen domme mensen roken en zij het nooit moest doen. Lenja snapte het wel, want je deed het in en dan weer snel uit je mond, dus het zal wel niet lekker zijn. Ik zag bij Lenja de boodschap vallen. Soms kunnen verschillende mensen hetzelfde zeggen en ineens, plotseling, bij die ene, valt het kwartje. Ik zag bij Lenja een overtuiging geboren worden. Ze heeft het er nog dagen over gehad en worstelde met het feit dat ze Martin lief en leuk vond en dat hij wel rookte, terwijl het toch echt iets is wat je noooooiiiiit moet doen. ( Hoe leg je verslaving uit?) Elke ontmoeting met Martin daarna vertelde Lenja dat ze nog niet had gerookt. Martin hoorde het niet altijd, want hij was druk bezig aan papa uit te leggen waar hij kleren kon kopen, waar hij door de jungle kon vliegen als Tarzan, of welke route we konden rijden, of hoe we, welke, heerlijke gerechten in het Thais konden bestellen. Martin nam mij mee naar de zondagavond markt en zei dat ik de juiste keus maakte bij welke gerechten ik wilde koken tijdens mijn kookcursus bij Baan Thai cooking centre. Hij nam Reinoud mee naar een Art Galerie waar Reinoud sprak met al die succesvolle buitenlanders die in Chiang Mai als God in Chiang Mai wonen. Martin vertelde ons over de pasgetrouwde Belg die alweer vreemd was gegaan. Martin die altijd Reinoud op z’n brommer/ motor? Weer terug naar huis bracht. Ik noem Martin prins omdat hij iets koninklijks heeft, maar ook een (kwa)jongen lijkt te zijn. En Martin die een betrouwbare oppas vond…

Jahaa, want hoe doe je dat. Samen zijn is heerlijk in overvloed. Eigen tijd is ook te regelen. De een gaat een bar vol homo’s in en de ander struint een markt af of volgt een kookcursus. Maar tijd samen? We slapen zelfs in dezelfde kamer met z’n drieën en de komende maanden gaat dat niet veranderen. (Trouwens ook heel leuk om steeds bij elkaar te slapen. Laatst had Lenja zo’n leuke droom dat ze slapend lag te schateren in haar bed. Reinoud en ik werden er allebei wakker van en gniffelden blij mee.) Maar nu moest ik de moed vinden om m’n kind achter te laten bij een betrouwbare Thaise dame. (Volgens anderen!). Dat is een soort spagaat. Ik vind het namelijk prima om met m’n slapende meisje naast me nog even filmpjes voor de weblog te maken (met een programma die zo hapert en niet eens de beelden laat zien, dat ik fragmenten alleen op de gok kan knippen en waarvan het tot op dit moment bijzonder lastig is om het geluid goed te krijgen…) terwijl m’n man met prins Martin op pad is. Dus deden we de driedubbel check. Lenja liep meteen weg met de alleenstaande, intelligente Thaise moeder. Dat helpt. Zelf vond ik haar ook erg oke. Maar dat is nog iets anders als je kind achterlaten bij iemand die je kort kent. Na alles duizend keer doorgenomen te hebben, de mobiels op standby, en Lenja die me de kamer uitduwt, ging ik met mijn man (en prins Martin) uit.

En ja het is fantastisch, om even alleen met m’n man in een tuk tuk te zitten. Giebelend. En het is geweldig om de verjaardag mee te maken van de manager van de Soho bar (gay bar) en ik eindelijk een goed glas wijn drink (In Thailand zijn de belastingen over wijn zo duur dat ze of heel vies zijn, of niet te krijgen) en al die mannen vriendelijk naar mij zijn. En m’n man zit te stralen. Een ‘Silver Daddy’ vertelt over zijn zorgvuldige kennis van tempels en heel integer over zijn mannelijke grote liefde van toen verteld. En ja het is een opluchting als we via al die sms-jes horen dat het goed gaat met Lenja en dat ze nu lekker slaapt. En ja het is onbeschrijfelijk als we daarna naar een echt Thaise uitgaansgelegenheid gaan. Een soort donkere, gigantische zaal met tafels. Een life band (die steeds van zanger wisselt, maar niet van barbie danseressen en muzikanten) en elke Thai uit z’n dak gaat. Het schijnt en soort ‘De Dijk’achtige muziek te zijn. De Thai zingen uit volle borst mee en doen aan liefdevolle integratie. We zijn de enige blanken. Ze proosten met ons, dansen met ons, knikken vriendelijk naar ons. Ik ga nooit meer vergeten hoe ik tijdens een toiletbezoek in al die spiegels zag hoe enorm groot ik ben, omringt door vrouwen die op meisjes willen lijken. Het contrast was zo groot dat ik even in het reine kwam met mijn grote vrouw zijn. Dat ben ik. En we lachten om het verschil. Toen wilde ik naar m’n kind.

Rein bleef bij Martin en ‘ thuisgekomen’ lag m’n meisje vredig te slapen. We hebben Noem goed betaald. En Lenja sprak de dagen erna alleen maar positief over de oppas Noem. Weer zo’n risico die goed afloopt.

Over risico’s gesproken. Ook zo’n onderwerp waar m’n gedachtes over gaan. In Nederland is alles goed geregeld. Geregeld. Regels. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. En zeker als je wat kwetsbaarder bent. Hier is geen autostoeltje te vinden, zitten ze met het hele gezin op de scooter (zonder helm). Of rijdt pa zijn auto met z’n baby op schoot. Hier is geen bestemmingsplan en kan er de hele tijd maar van alles gebouwd worden of het nou past of niet. Maar ook in de kleinste details. Je krijgt hier amper een zakje open, of het plasticje niet van je kuipje jam. Blijkbaar hebben wij daar alweer wat ‘gemaks-verhogends’ op gevonden in Nederland. Goed geregeld. Aan de andere kant is het een hele opluchting om ineens met minder regels te hoeven leven. Het risico maar wat meer te nemen. Het niet zo nauw te nemen. En we zijn netjes gedrild hoor en met een Lenja onder onze hoede doen we nog wel onze portie Wees voorzichtig, Kijk uit en Bij Twijfel niet doen, maar het is allemaal wat losser . En dat draagt bij aan de heerlijke ontspanning die in ons leven is gekomen.

Die ontspanning heeft ook echt te maken met tijd. Als je wat langer ergens zit dan kun je ook een paar dagen later naar de hot springs, waar je letterlijk een eitje in kunt koken. Of hoeven we bij de olifanten die kunnen voetballen (filmpje) niet nu meteen ook het uur rijden door de jungle te doen. Dat doen we lekker met Zora en Linthe erbij. Lenja vind het heerlijk om bij het zwembadje van de guesthouse te spelen en leert van haar wisselende vriendjes Italiaans, Frans en Thais. Ik heb wol gekocht en heb het haken weer opgepakt. Ben even de steken aan het herinneren en moet maar eens skypen met m’n moeder hoe het ook alweer ging. Leuk trouwens skypen! Heerlijk om die hoofdjes van Zora en Linthe te zien, of de net-wakker-hoofden van m’n allerliefste pa en ma terwijl de lunch er bij ons al in zit. En zelfs opvoeden gaat per skype. We hebben een Ipad (Ipret noemen wij ‘m) mee en een kleine laptop. Super alles is mogelijk door die twee dingen. Na droevig nieuws na het overlijden van een oom van Reinoud konden we vanuit Thailand de Nederlandse Fleurop een bestelling voor een rouwboeket doorgeven. Ook een beetje gek allemaal. “Een goede reis” verzon Reinoud voor op het lint.

Linthe houdt heel regelmatig contact met heerlijke mailtjes en ook Zora houdt ons op de hoogte. En verder ben ik aan het klooien met de filmpjes. Ik durf echt niet van elk filmpje melding te maken naar iedereen dus ik zet ze stiekem op de weblog en zie wel of mensen ze zien. Waterval en wormen eten had ik per ongeluk niet uitgevinkt dat iedereen melding kreeg. Iedereen wordt gek van ons als we onze overvloedige ervaringen om de drie dagen blijven delen. Maar voor ons zelf is de weblog het reislogboekje van vroeger geworden. Net als dat eerste jaar dat Lenja er was en ik zo dolgelukkig was dat ik elke seconde wel wilde vastleggen en delen, zo voelt deze periode ook een beetje.Maar voor wie er niet gek van wordt er zijn nog kleine filmpjes onder video's te bewonderen (olifanten die voetballen, het lichtjesfeest in bangkok etc.)

De vakantie wordt langzamerhand reizen. We zijn met een gehuurde auto een aantal dagen een rondtocht gaan maken door noord west Thailand. Linksrijdend, dwars door de prachtige bergen en elk nachtje in een ander plaatsje een slaapplek zoeken. Ik vind mijn man altijd erg stoer in de auto. Hij heeft een combinatie van cowboy-en en toch zitten we veilig in de auto. Een soort verantwoord pittig. En hij flikt het toch maar mooi om ons die stad uit te rijden en veilig door de bergen heen te manoeuvreren.Het schijnt zelfs dat met het rondje Noord West wat wij hebben gereden je een certificaat kan krijgen.Met z’n drieën loopt het erg goed. Rein en ik zitten verdacht veel op 1 lijn en Lenja stapt stevig met ons mee. Ze heeft weinig nodig om te spelen en dat doet me enorm goed. Tekenen, af en toe een ketting rijgen of strijkkraaltjes. Maar verder bouwt ze met steentjes, verzamelt tropische bloemetjes, en oefent haar radslag. Ze doet spelletjes op de Ipad. Zoals babyschool waar ze engels kan leren, of vier op een rij. We hoeven geen Ipad regels te stellen er zit een natuurlijk ritme in. Ze kijkt nauwelijks t.v. Ze is druk bezig met contact maken met anderen en dat doet ze meesterlijk. Ze geniet zichtbaar van ons samenzijn. Ze eet bijzonder goed en probeert van alles uit. Ze valt op elk nieuw plekje weer vanzelf in slaap. Ze gaat zelf op zoek naar de hong nam (w.c.) of betaald ons eten. Ze heeft niet altijd zin in die Thais die haar willen aanraken, maar is meestal vriendelijk en ontwapenend. Ze bekijkt alles nog met weinig conclusies. De waterslang die we in het meertje zien zwemmen weerhoudt haar er niet van daarna het water weer in te plonsen. De levende kikkers die op de markt worden verkocht en papa die ze later als kikkerbillen eet bekijkt ze met grote interesse. Sinterklaas en sneeuw, we zien de toegestuurde foto’s en kunnen ons er maar moeilijk een voorstelling bij maken. Wij smeren nog met factor 50 en spuiten anti muggenspul op.

Na twee heerlijke weken in en rond Chiang Mai vertrekken we weer naar het zuiden. We vliegen ’s nachts en komen op Phuket aan. Daarna Koh pipi als eerste en dan zien we weer verder. Zondag 19 december komen Zora en Linthe en Karin in Bangkok aan en begint weer een nieuw avontuur. We zijn enorme bofkonten. Liefs voor allen.