Khao Lak en de Similan eilanden.

We vlogen ’s avonds laat van Chiang Mai naar Phuket. Een goedkope binnenlandse vlucht. Er was een vaag plan van naar Koh Pipi gaan. Maar toen we daar ons een beetje in gingen verdiepen schrokken we van de berichten (heel toeristisch en heel duur)en na wat navraag bleken de Similan Islands prachtig te zijn. ’s Nachts kwamen we aan in een prima doch duur hotelletje met chagrijnige mensen in Phuket. We hadden het daglicht nog niet gezien of Rein was er al klaar mee. Bij mij duurde het nog tot na het ontbijt. Lenja was weer haar dappere zelf. Dus hup met de taxi een uur reizen naar Khao Lak op de bonnefooi. Het bleek niet zo hysterisch toeristisch en niet zo dubbel duur. Wel nog steeds een soort toeristen reservaat. We vonden een betaalbare en prettige plek waar we ruim een week hebben gelogeerd. Van daaruit regelden we een tweedaagse trip naar de Similan Islands met een speedboot, snorkelen en slapen op een onbewoond eiland. Door slecht weer (storm) werd die uitgesteld. Een week na aankomst deden we, samen met honderden andere toeristen, in tientallen speedboten de trip naar echte bounty eilanden. Het was bizar hoe, inderdaad de meest prachtige zee en stranden die ik ooit heb gezien, de toeristen uit de speedboten werden gebraakt, die snel hun “Kijk ons eens op parelwit strand met doorzichtig blauwe zee en zalige zon genieten!” Beetje opschieten want er moest ook nog gesnorkeld en geluncht worden en het volgende eiland moest nog worden aangedaan. Ook ik liep rond met m’n cameraatjes, maar er liepen steeds russen door mijn beeld die zonder gene door brandingen kropen als loopse tijgerinnen voor een zwoel portret. Ze klauterden als tarzan op rotsen en hingen in lianen. Driftig, soms zelfs geïrriteerd, werden de aanwijzingen geroepen naar de amateur fotograaf, om rap daarna de stralende lach-voor-de-foto- te maken. Het was schitterend om te zien. Wij waren wat murw geslagen. Misschien ook omdat de speedboot zo knoerthard ging dat ik om een pilletje moest vragen(beetje misselijk) en ik was net die ochtend door m’n rug gegaan en daar een ibiprofennetje voor geslikt. Maar ook ik tover de stralende- voor-de camera-lach naar boven als de camera op mij gericht is. En het was ook gaaf die speedboot die door de zee snijdt en het snorkelen, blijft prachtig maar als je daarna weer samengeperst in de speedboot zit klopt er toch iets niet met de plaatjes. Hier hadden we een week op gewacht. Ons grote geluk was dat we een tweedaagse met overnachting hadden geboekt op een van de onbewoonde eilanden en de meesten dit blijkbaar in 1 dag allemaal beleven. Dus om drie uur liepen alle mensen netjes naar hun eigen speedboot en de een na de ander vertrok. En ineens was het toch nog idyllisch! Een heerlijke avond aan het parelwitte strand gezeten en natuurlijk gesproken over de ‘plaatjes’ die we maken en delen met elkaar. Wij ook met onze weblog. We filmen geen krijsende Lenja die geen muggenspul op wil en hoe wij daar na 10 keer niet pedagogisch op reageren. Of een van de twee ruzie(tjes) die Rein en ik hebben gehad terwijl je in paradijselijke omstandigheden zit. We schrijven niet over die ene heftige menstruatie die me dagen heeft beziggehouden. En die foto die me wel heel gerimpeld en dik toont, word lekker gedelete. En hoe Rein zorgelijk zijn steeds ronder wordende de buik bestudeerd en ineens driftig aan de muesli gaat is ook nog niet beschreven.

Er is een verschil tussen langdurig op vakantie zijn en reizen. En ik durf dit bijna niet te zeggen omdat wij reizen alsof we op vakantie zijn. Maar zelfs dan is er een verschil. Het is iets met regels en patronen en iets met werkelijk aanwezig zijn. Ineens moet je toch weer iets met regels doen en komen patronen gewoon ook in het paradijs bovendrijven. En ineens zit je bij de zee en zie je de zee nog zoveel mooier dan daarvoor. Allebei. Je neemt jezelf echt mee naar een totaal andere plek in de wereld en tegelijkertijd is de nieuwe plek op de wereld iets compleet wonderbaarlijk nieuws. Het is bizar hoe gewoon het leven blijft zelfs al zit je op een prachtig eiland met wuivende palmen. Eten, drinken, slapen, menstrueren, kind opvoeden, verwachtingen, behoeftes die gewoon focus krijgen wanneer het er is. Het is bijna niet te bevatten hoe groot ons aanpassingsvermogen is, juist door al dit gewone. In no-time is in Thailand zijn ons leven. We leven zonder problemen uit koffers, slapen steeds ergens anders, eten steeds buiten de deur (In Nederland wilde Reinoud nooit uiteten met Lenja, nu doen we dat drie keer per dag). Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is gaat Lenja niet naar school maar loopt tussen Thaise kindjes in visjes te vangen bij de zee. En nu is het nog wel zo dat elke keer als ik de was keurig opgevouwen terugkrijg voor 3 euro er iets in mij jubelt, maar ik ben nu al ver van die onophoudelijke stroom was die ik tussen de bedrijven door probeerde bij te houden in m’n drukke bestaan in Oegstgeest. Dat wordt straks nog even wennen in Australië als ik gewoon weer moet wassen, boodschappen doen en opruimen. Die, niet te winnen, onophoudelijk aandacht vragende bezigheden. Maar waarschijnlijk wordt dat dan weer gewoon je bestaan en is dat dan weer gewoon.

Lenja mag niet meer steeds een ijsje. Dat is prima als je twee weken op vakantie bent, maar vijf maanden ijsjes is weer iets anders. Op een bepaald moment ging Lenja ineens haar kont tegen de krib gooien twee dagen. En dan valt het allemaal nog wel mee wat ze dan uitspookt, maar we werden bozig naar haar en dulden geen brutaal gedrag. Ik zei tegen Reinoud:’ Lenja kan ons nog niet vertellen wat er met haar is, ze kan het alleen laten merken aan haar gedrag.” En dan wordt het gokken. Wat bedoelt ze dan? Aan de ene kant is daar die dagelijkse onverdeelde aandacht en een moeder die nog steeds haar kind het centrum van de wereld vind. Geen regels en structuur van de school. Zit daar iets? Aan de andere kant zit ze superstoer al die veranderingen maar te ondergaan en heeft ze in korte tijd op steeds verschillende plekjes geslapen en misschien is het tijd voor wat ‘indalen’? We gokten op het laatste. Even indalen. Even weer een weekje op dezelfde plek zijn. Binnen twee dagen was Lenja weer om door een ringetje te halen. En wat het nou was? Als je met Lenja probeert te praten over hoe het met haar is dan is het een wirwar van vroeger, nu en straks.

Volgens mij wat Lenja lastig vind is dat ze niet in haar eigen taal met iedereen kan praten. Ze vertelt wel over school en vriendjes maar niet echt alsof ze ze mist. Ze vindt het echt heerlijk om maar de hele tijd bij ons te zijn. Ze is heel erg in het nu. Sinterklaas is er hier gewoon niet, zelfs al hoort ze erover en weet ze waar het over gaat, het is geen hier en nu dus mist ze het niet. Soms mist ze ineens een oma of een opa. Dan zegt ze: Misschien is oma wel iets voor me aan het breien. Ik heb een paar keer met haar in een bed geslapen en in haar slaap gaat ze me ineens knuffelen (of m’n voet). En als ze wakker wordt en me meteen ziet dan straalt ze. “Mamah!” zegt ze dan uit de grond van haar hart. ‘Stevig’ is het woord wat vaak in me op komt als ik haar deze weken zo observeer. Wat een stevig kind. Sterke stevige beentjes. Onverstoorbaar. Neemt het zoals het komt en doet haar best. Met twee van die dominante ouders doet ze soms dominant terug en dat mag dan weer niet van diezelfde ouders. (Kind zijn is per definitie oneerlijk!)Maar ze is vooral alsof dit alles heel gewoon is aan het doen. Lekker zwemmen, lekker eten (al is het heel anders dan thuis), lekker slapen (in weer een ander bed.) Ze doet gewoon nog niet aan vergelijkingen. En daar wordt het meest wonderbaarlijke heel gewoon van. En dat is soms best bizar.

We hadden een dagje opgedeeld. Het liep even niet lekker samen, dus dan maar even zo. Samen ontbijten, dan Rein met een scootertje het gebied rond en ik lekker met Lenja aantutten. ’s Middags ik even de hort op en Rein met Lenja op pad en dan samen eten en Rein ’s avonds nog kijken of hij ergens kan dansen. Het werd een topdag. Lenja was helemaal in haar hum, Rein vond het rondrijden erg leuk en toen ik mezelf moest gaan vermaken en dan maar gewoon even langs het strand ging lopen kwam ik even helemaal bij. Gewoon nergens naartoe en niks te doen op een boomstronkje zitten bij de zee. Minutenlang nergens aan denken en verder alleen van die (later wat suffe) dagboekachtige gedachtes zoals: Kinderen kunnen heel erg in het nu zijn, maar door met kinderen te zijn kun je zelf soms juist niet in het nu zijn. Omdat je steeds voor hen de risico’s draagt. Zolang ze nog verzuipt in een zwembad zonder bandjes zit je er alert bij. Ik moest echt even helemaal alleen langs een strand wandelen om de zee ook echt te ervaren. Toen dacht ik: Dat is niet alleen met kinderen. Je wilt graag je leven met iemand delen omdat je daarmee ook echt het leven te delen. Ervaringen te delen. Maar om te ervaren moet je soms echt met jezelf zijn en niet afgeleid door lekker te kletsen met de ander, of bezig zijn met rekening te houden met de ander. Wat wel heerlijk is, als ik alleen door de bergen op een scootertje was en in m’n uppie bij prachtige watervallen zat dat ik m’n geluk niet op kon zo mooi en geweldig vond ik alles, dat ik dat dan bij thuiskomst kan vertellen aan m’n man. Die mij dan weer vertelt hoe lekker hij met Lenja bij een klein paradijselijk strandje heeft gezeten die we samen na een junglewandelingetje hadden ontdekt de vorige dag. Voor ons is het echt goed om lekker met zijn drieën te zijn. Of met zijn tweeën en ook even alleen. Die afwisseling werkt.

Naast de al dan niet ‘mooie of minder mooie plaatjes’ zijn we ook echt ‘ gewoon’ dankbaar voor al dit. Het rustig voelen. En zo mooi alles. De vissers op de rotsen. De wolken boven de bergen. En een heleboel niks. Krabbetjes. Doorzichtige krabbetjes, roets rats. En dan ineens grote gedachtes over de Tsunami. Dat was hier allemaal. Mensen als ons. Wie is ons? Vaders, moeders, kinderen. Mensen die hun leven leiden. De kindjes waar Lenja vanochtend mee speelde, die hardwerkende Thais die maar poetsen en vegen. Jezus. Ineens zo’n golf. Groter dan twee bomen en zo snel. Ze waren echt kansloos. En even zo’n moment van “Wat als’, die Reinoud later ook bleek te hebben toen hij toerend op z’n brommertje in de bergen allemaal evacuatieborden zag met: Tsunami deze kant op! Hij zei: Ik was dan veilig geweest met m’n brommertje in de bergen en jullie niet. Er zijn mensen voor wie dit waarheid is. Khao Lak is ernstig getroffen omdat het zo vlak is tot de bergen die een stuk verder pas beginnen. Een politieschip is twee km het land in geworpen en ligt daar nu nog als monument.

Het Thailand wat wij meemaken is prachtig. Het eten zo zalig, de mensen vriendelijk, alles is groen, het weer is mooi. We hebben een dapper kind die steeds weer haar tenen openhaalt en schrammen oploopt doordat ze klimt en klautert. Een man die nog niet lekker heeft kunnen dansen in Thailand omdat ze dat hier gewoon niet doen, maar ook op de veranda met me zit te praten over van alles en nog wat. We hebben soms zo onze angsten voor de thuiskomst met twee eigen bedrijven. Hoewel ik niet opkijk tegen werken trouwens. Maar de centjes moeten straks wel weer verdiend worden. En ik die met m’n handwerkjes en filmpjes maken blijkbaar zo graag wil creëren. Ik geniet daarvan. Door veel gebrek aan Wi-Fi is er minder contact met thuis en ligt de laptop steeds meer in z’n tas. Ik lees zelfs niet meer zo veel.

Maar dit is stilte voor de storm. Zora en Linthe en mama Karin komen en we krijgen een uitsmijter van twee weken vol Thailand wat we nog niet hebben beleefd. Drijvende markten, full moon party, jungletocht op olifanten, Birma spoorlijn, nachttreinen, bezoeken van weeshuis en schooltje etc. Was de afgelopen tijd lekker kalmpjes aan, we gaan weer verder op avontuur!

Liefs,

Reinoud Marihuela en Lenja